Daar gaan ze weer...VOORJAAR 2011 met de camper!

Hallo luitjes, het is zover, de film van Ethiopië is klaar en al door verschillende mensen bekeken. De foto's zijn geselecteerd, we hebben er héél veel weggegooid.. het reisverslag is gedrukt. Dus... we zijn weer klaar voor nieuwe ervaringen! Dat reisverslag staat trouwens ook met de foto's op deze site! Dus voor wie interesse en een uurtje over heeft....

Het plan is om morgenochtend te vertrekken. We trekken door Frankrijk en we willen daar naar toe waar het al een beetje voorjaar is. We hebben vorig jaar de zuidkant van Portugal gezien met Lissabon. Dit jaar zouden we graag het noorden van Portugal bezoeken met natuurlijk ook de stad Porto. Op het lijstje staat natuurlijk ook nog de Extremadura en de Brenne.

De plannen zijn er, de camper is gepakt, jullie gaan er nog van horen! Groetjes, Gert en Els.

Camper-reis Bretagne zomer 2010

We wilden nog even profiteren van het rustige voorseizoen en vertrekkken met het campertje.. Eigenlijk waren we wel weer eens toe aan het wandelen in de Alpen, het is al lang geleden dat we daar waren... Maar het weer daar voorspelde niet veel goeds. Misschien is het ook nog wel wat te vroeg in het jaar voor dat gebied? Kortom we kwamen terecht in Bretagne. Voor ons ook een nieuw gebied! WE hebben er gewandeld en gefietst. Op de terugweg hebben we verschillende tuinen bezocht waaronder de bekende van Claude Monet.

De keuze is gemaakt...

19 juni 2010. Ja, dat was even puzzelen... waar gaan we heen... De Alpen vielen al snel af toen we de weerberichten van die hoek van Frankrijk zagen. Achteraf bleek dat een hele goede beslissing. Maar waar dan wel naar toe, de Auvergne, daar zou het ook wel mooi weer worden maar pas over een dag of drie. Net voor we de computer afsloten vulde ik nog Bretagne in. En wat bleek, daar waren de voorspelingen goed. Toen hebben we snel nog wat informatie opgezocht.

Zo gingen we toen, op woensdag 16 juni, met een boekje van 24 jaar oud, op weg naar het stukje Engeland in Frankrijk! Tot Cancale was bekend terrein voor ons. Dus tot zover hebben we deze keer niet echt rondgekeken! In een dag reden we naar Villedieu les Poêles. (680km.) Dit is een gezellig aandoend stadje. Hier vonden we camping Les Chevaliers. Voor iemand die nog een camping zoekt op weg naar Bretagne is dit echt een aanrader. Gezellig terrein met mooi, nieuw sanitair. Ook op de camping nog een restaurantje met afhaalmogelijkheid en een zwembad. Maar goed we zaten nog steeds in een voor ons bekend gebied dus de volgende dag gingen we weer door. Onderweg zagen we de Mont St. Michel in het water liggen... Wij reden op wegen langs de kust door naar Fort la Latte. Daar zetten we de auto neer en liepen naar Cap Fréhel. Daar bloeide Gert's vogelhart weer op bij het zien van broedende zeekoeten in een grote groep bij elkaar. Ze waren in gezelschap van alken, drieteenmeeuwen en Jan van Genten.

De laatste zagen we uiteraard niet broedend maar rondvliegend en duikend boven zee. Verder natuurlijk ook nog de bekende meeuwensoorten. Het wandelpad liep mooi langs de kust omzoomd door een soort garigue van bloeiende hei, stekelbrem, vingerhoedskruid en koolzaad. Graspieper, cirlgors, putter en vink spotte hij tussen het groen. We wandelden heen en terug en waren daar zo'n 3 uur zoet mee. Lunchen deden we bij het campertje en toen op zoek naar een camping. Die vonden we in Erquy, Les Roches. We weten nu dat ze hier in Bretagne niet alleen de wegen 'ommuurd' hebben met hagen. Ook op campings zijn ze daar dol op. Persoonlijk vind ik dit reuze ongezellig je zit opgesloten tussen hoge coniferenheggen en ziet verder niets meer. Het enige voordeel daarvan is dat je uit de wind kunt zonnen... We vonden een plek, achter de heg. Later ontdekten we een terrein aan de rand van de camping, een open veld met een mooi zicht op de glooiende velden en zelfs ook op zee. Die dag hadden we een lekker zonnetje en nu konden we die ook nog in de zee zien zakken... We wilden meer zien van dit stukje Frankrijk dus na een ontbijt in het zonnetje zochten we de kustweg weer op, parkeerden bij Plage Bonaparte voor een kopje koffie uit de thermoskan. We arriveerden bij Pointe de l'Arcouest tegen lunchtijd. Vandaar liepen we naar Loguivy de la Mer, een schilderachtig havenplaatsje volgens ons oud ANWB boekje. Weer een mooie wandeling langs een rotsachtige kust. Het zonnetje scheen en de zee was van een prachtig soort blauw, eilandjes voor de kust, zeilbootjes op het water. Als ik kon schilderen, dan ging ik hier helemaal los denk ik... We wandelden weer heen en terug, we moesten af en toe behoorlijk klimmen. Na afloop bekeken we het stadje nog even maar daar waren we snel mee klaar, de belangrijkste functie hier was de afvaart van de pont naar Ile de Bréhat.De camping vonden we in Landrellec aan de Côte de Granit Rose, camping Du Port. Daar vonden we weer een plekje tussen de heggen. Dit keer liguster..

Zomer in Bretagne

27 juni 2010. De zomer is gearriveerd! Ook in Nederland hoorden we op de weerberichten na het journaal! Want hoe ver we ook weg zijn, in ons campertje blijven we goed bij, omdat we nu bijna overal goede ontvangst hebben. Vorig jaar waren er regelmatig problemen maar de dealer van de camper heeft er tijdens de onderhoudsbeurt naar gekeken.. het resultaat is dat er nu en beschermslang om de draden zit en nu hebben we bijna overal ontvangst...Ik hoop en denk wel dat jullie nu net zo van het zonnetje en de temperaturen genieten als wij dat doen. Bretagne bevalt ons goed. Mooie campings vrijwel atijd dicht bij zee. Veel wandelmogelijkheden, want overal ligt langs de kust de Grand Randonée die over de rotsen, met altijd zicht op zee, slingert.

We keken op de camping in Landrellec: http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.camping-du-port-22.com de tweede wedstrijd van Oranje. Verder wandelden we een keer naar Trégastel Plage. Toen we daar aankwamen waren we toe aan een lunch... Helaas eten de Fransen van 12 tot 2uur. Wij melden ons om vijf minuten over twee en dat was te laat... Er werd niets meer geserveerd en we konden met een lege maag de wandeling voortzetten! Maar we hadden die ervaring al eens eerder meegemaakt en dus een appeltje en een krentenbol in de rugzak gestopt. Mooie plekjes waren overal te vinden, dus we genoten toch van onze lunch! Ik zou bijna zeggen: lekker puh!

De kust is hier prachtig. Hij heet niet voor niets Côte de Granit Rose, met de goede lichtval is hij inderdaad mooi roze. Enorme rotsblokken liggen voor de kust. Vaak hele grillige vormen, met wat fantasie zie je er honden, leeuwen, schildpadden en soms zelfs lege wijnflessen in... De volgende dag tippelden we de andere kant op, nu wat meer het binnenland in richting Pleumeur-Bedou. We zagen op deze wandeling onze eerste menhir. Meteen een hele grote en heel oud.. +- 5000 jaar voor Christus. Die Obelix moet wel echt een reus geweest zijn... Langs de weg zagen we kruisbeelden op hoge palen, heel oud en door de zure regen zijn van de afbeedingen de scherpe randjes verdwenen... we verdwaalden en vonden de weg weer terug... In de volle zon liepen we zo 20 km. We waren dan ook blij dat we weer bij ons campertje waren en het glas aansloeg van een koud pilsje! Verdiend vonden we zelf!

Dinsdag 22 juni stonden we op tijd klaar om te vertrekken naar Perros-Guirrec. Vanuit de haven daar vertrekken rondvaarten naar Les Sept Iles. Een van die zeven eilandjes is een vogelrots die aan een kant helemaal vol zit met broedende Jan van Genten.Wat een prachtige vogels, hun kop lijkt wel met een penseel ingekleurd.. Er broeden in dit gebied zo'n 23.000 zeevogels. We hebben ze vast niet allemaal gezien, maar wel heel veel. Nog nooit heb ik zoveel Jan van Genten bij elkaar gezien.. vliegend, duikend en op het nest. Verder zagen we nog Alken met hun dikke snavels, de Noordse stormvogel en kuifaalscholvers. Deze laatste waren zo zwart dat ze in het zonnetje soms een groene glans kregen. En last but not least... De papagaaiduiker! Jawel, de puffins, ook hier. Koddige beestjes met hun verbaasde blik. De tocht duurde 2 uur en het is echt een aanrader. Voldaan liepen we na afloop terug naar ons campertje. Vanuit de verte zagen we al een kaart onder de ruitenwisser zitten. Met veel moeite hadden we een parkeerplekje gevonden langs een doorgaande weg. Alle parkeerplaatsen in de buurt van de haven waren ongeschikt gemaakt voor campers. Nu hebben wij er helemaal geen moeite mee om een stuk te moeten lopen, maar het is wel handig als dan wordt aangegeven waar we wel mogen staan... Gelukkig bleek het alleen een waarschuwing en was ons nummer genoteerd door de politie...

Het plan was om naar Finistère te gaan, in het westen van Bretagne. We passeerden onderweg een klein dorpje: Guimilau. Volgens ons ANWB boekje was daar een mooie calvaire te bezichtigen. Wijs geworden door eerdere ervaringen die dag, zochten we een parkeerplaats en toen we enkele campers een parkeerplaats op zagen rijden sloten wij aan. We kregen netjes een plaats toegewezen. Later bleken we tussen een Franse afdeling van de camperclub te staan. Uiteindelijk stonden er zo'n 30 campers om ons heen met allemaal een grote roze 4 op hun voorruit. Het duurt even voor je beseft hoe het in elkaar zit, langzaam zie je de details. Maar we stonden lekker weggestopt en besloten dan ook maar te blijven overnachten... Het bleek een gezellig dorpje met een prachtig oud kerkje en de calvaire was inderdaad de moeite waard! Na al dat moois in ons opgenomen te hebben en e.e.a. te hebben vastgelegd op de gevoelige plaat zochten we een plaatsje op een terras in het avondzonnetje. Vandaar zagen we de bewoners van al die campers het restaurant aan de overkant binnenschuiven. De leider van de groep kwam ons nog even vertellen dat ze daar een uitstekende 'artichaut farcie' serveerden en dat we die niet moesten missen. Maar wij besloten dat er al genoeg mensen binnen zaten en aten rustig in ons campertje. Mooie dag geweest!

Een dag later gingen we dan toch op pad naar het puntje van het schiereiland. Voorbij Crozon ligt net boven Camaret sur Mer een camping aan zee: La Plage de Trez Rouz. http://www.trezrouz.com/ Bijzonder vriendelijke eigenaars op een kleine camping met bar, restaurant en niet al te vlakke plaatsen. WIFI in de bar en als je een consumptie neemt, gratis! Vanaf ons plekje kijken we op zee en als we de weg oversteken staan we op het strand. Niets mis mee dus. Daar zagen we de wedstrijd Denemarken tegen Japan. De Franse t.v. vond deze wedstrijd belangrijker om uit te zenden dan Oranje-Kameroen. En dat was het natuurlijk ook... Later zagen we in ons campertje de nabeschouwingen van Nederland.

Omdat het inmiddels te warm is om te wandelen hebben we al twee dagen gefietst. Het stadje(Camaret) is de moeite waard. Veel galeries waar we mooie en ook leuke dingen bekeken. Zonnige terrasjes langs de haven en wat verder en hoger lig de Pointe de Penhir met op weg daar naar toe een veld vol menhirs. Ze staan in een astrologische opstelling. Het uitzicht vanaf dat pointe is prachtig. Je kijkt er naar de kustlijn die mooi wordt door uitstekende rotspartijen. Prachtig blauwe zee, witte golven en tussen die rotsen stille, wiite zandstranden.. Toen we daarboven stonden te genieten schoot ons toch even een vergelijking te binnen met de Great Ocean Road in Austalië.

Dit is wat minder spectaculair maar ook zeer de moeite waard. De volgende dag lieten we ons verleiden om nog eens zo'n pointe te bekijken. Dat betekende weer in het kleinste verzet naar boven...

Onze draai gevonden in Bretagne

7 juli 2010. We bleven in Camaret sur Mer tot en met maandag 28 juni. We keken de wedstrijd Nederland tegen Slowakije. Met deze uitslag ging Nederland nu definitief door naar de kwartfinales... De dag daarvoor had Duitsland gespeeld en gewonnen. Een Duitser die net helemaal blij van de televisie vandaan kwam meldde ons dat de kans nu groot was dat Nederland tegen Duitsland in de finale kwam te staan. Voor mijn gevoel was dat allemaal gelukkig nog ver weg....

Het bleef nog steeds maar mooi weer. We hadden de ene mooie zonsondergang na de andere! Omdat het fietsen toch wel behoorlijk pittig was in deze streek hebben we ook nog 2 dagen gewandeld. Ook hier zijn mooie wandelingen langs de kust te maken. Maar op maandag ging Gert toch maar naar Isabelle, de eigenaaresse van de camping, een altijd goedgehumeurd vrouwtje en ook in voor een grapje. Hij nam afscheid en kreeg nog een sleutelhanger mee.... Die dag deden we eerst een grote vestiging van Leclerc aan om onze kasten weer te vullen... Daarna reden we via Crozon naar Douarnenez naar het Reserve du Cap Sizun. Dit was een mooi uitzichtpunt op de rotsen. Tijdens de wandeling ontdekten we dat er verschillende koppels Noordse stormvogels zaten te broeden. Deze zaten nog op eieren. Op een andere rots zagen we dat de drieteenmeeuwen hun nesten weer heel gevaarlijk precies op het randje hadden gebouwd. Na de lunch die we met zicht op zee verorberden bekeken we Pointe de Van en Pointe du Raz. Dit zijn de meest westelijke punten van dit schiereiland. Als je vanaf hier de zee op kijkt kun je begrijpen dat ze vroeger dachten dat hier de aarde ophield. (Finistère!) We reden verder langs de kust tot we een binnenmeertje zagen, dicht tegen het dorp Penhors aan. Dit leek ons een mooi plekje om de nacht door te brengen. Helemaal vrij, zicht op zee en het meer! Prachtig! Bij het meer bleken strandplevieren te zitten en ook nog een zwartkopmeeuw en visdiefjes. Na een heerlijke nachtrust gingen we weer verder, op weg naar Etang de Trunvel. Gert had die, net als Cap Sizun, gevonden in het boek ' Where to watch birds in France'. Daar werd melding gemaakt van een mooie wandeling door een gebied vol zeevogels. Nu is het boek bijna net zo oud als ons ANWB boekje van Bretagne. Het gebied lag er natuurlijk nog. Mooi, een rivier die uitmondde in zee. Ook een groot gebied vol 'oud' riet. Een uitstekende plek om mooie waarnemingen te doen. We konden er helaas alleen van bovenaf de duinen op kijken. Het wandelpad was niet meer te vinden... Al zoekend zagen we wel andere vogeltjes... namelijk: de duinen waren hier wat breder en hadden mooie toppen. Op meerdere toppen zagen we blote mannen die op de uitkijk stonden naar andere blote mannen, althans dat denken wij want voor ons hadden ze geen belangstelling. Ik heb nog even gekeken of ik een bekende ontdekte maar aan 'dat' kan ik hem niet herkennen en een kaalgeschoren hoofd hebben de meesten.... We liepen over het strand terug en daar ontdekte Gert nog meer strandplevieren. We lunchten weer aan zee en daarna hadden we nog een bezoek aan een tuin op het programma staan en natuurlijk Dolmens.

In het wegenboek konden we zien waar ze moesten liggen, maar ze waren zo goed verstopt dat we zelfs na het nemen van de smalste geitenpaden met moeite er eentje konden vinden... Ik hoopte in die kleine dorpjes nog wat mooie huizen te kunnen fotograferen. Dat viel tegen, echt oude huizen zie je niet veel en zie je er een, mooi met veel bloemen, luiken en hortensia's tegen de gevel dan staan de heggen er zo dicht omheen dat je er onmogelijk een foto van kunt maken. We blijven opletten... We wandelden in de botanische tuin in Combrit. Die was wel mooi maar je hoeft er niet voor om te gaan rijden... We stopten de auto in Concarneau waar we een mooie camping van de ACSI vonden: Les Sables Blancs. Via een achterdeurtje liep je in 15 minuten naar het stadje. Het is een nog geheel ommuurd middeleeuws stadje! Rondom ligt het nieuwe centrum en de haven. De wandeling er naar toe gaat over een wandelpad dat is overspannen met oude gemetselde bogen. Dit geeft een heel apart sfeertje. Via een ander poortje liep je in 5 minuten naar het strand. Een aanrader is deze camping dus: http://www.camping-lessablesblancs.com/

Hier hebben we een paar maal naar het stadje gewandeld, over het strand geslenterd, haven bekeken, terrasje gedaan en wat souvenirtjes aangeschaft...

En ook nog de koek uit de streek geproefd: Kough Amann. Dit is een koek van bladerdeeg, veel boter en amandelen. De boter schijnt ook speciaal te zijn. Daar druipt deze koek bijna van. Hij smaakt overigens heerlijk maar zoals je al uit de beschrijving op kunt maken is hij erg machtig! Agnes vroeg laatst nog hoe we dat nu deden nu we zo vaak weg gaan, nemen jullie nu ook iedere dag een lekker croissantje en iets bij de koffie? Nou nee, het is wel erg verleidelijk maar ik heb mijn eigen crackers meegenomen. Dus het lekkere croissantje en stokbroodje bewaar ik voor zondag zo heb je dan toch nog iets speciaals! De specialiteiten van de streek moeten natuurlijk, voor het verslag, wel af en toe getest worden.... Maar verder is het toch de cracker met appelstroop en geitenkaas!

Hier keken we ook naar het voetbal dat inmiddels de achtste finales is ingegaan. Nu heb ik de vorige keer ons eigen tv nog geroemd, maar helaas staan er hier op de camping veel bomen en zodoende hebben we op deze plaats geen ontvangst. Gewoon niet opgelet met een plekje zoeken... Nu hebben ze hier in de bar/restaurant een groot scherm hangen waar de uitzending met een beamer op wordt geprojecteerd dus we misten niets! We zagen Nederland winnen van Brazilië. Ik vond het heel erg spannend, dat kwam ook wel doordat je met een hele groep zat te kijken. De eigenaar van de camping had oranje vlaggetjes opgehangen en hij deelde ook nog oranje fluitjes en toeters uit. We kregen allemaal nog een bakkie popcorn en zo zagen we al snel Brazilië het eerste doelpunt maken.... Gelukkig hebben we naderhand nog flink kunnen toeteren en fluiten! Helemaal nog in de stemming zagen we 's avonds op het grote scherm weer hoe Ghana door een gemiste strafschop en penalty's als laatste Afrikaans land het toernooi moest verlaten. Mooi om te zien dat alle Fransen hier op de camping voor Ghana waren! De stemming zat er goed in. Op zaterdag bleven we nog maar hangen, om zo nog mee te maken dat Argentinië er door Duitsland werd uitgespeeld. Inmiddels is de Tour ook nog begonnen en als we alles willen volgen gaan we het nog razend druk krijgen....

Morgen gaan we weer verder, Gert heeft nog een tuin gevonden die we kunnen gaan bekijken. Voorlopig blijven we nog even de kustlijn volgen, we krijgen nog geen genoeg van strand, zee en schelpen. We hebben inmiddels een mooie verzameling stenen en Jacobsschelpen. Marian merkte terecht op dat we dit jaar wel een echt zeejaar hebben! Ik had me eigenlijk ook wel verheugd om in de Alpen weer orchideeën te zoeken... Op mijn verjaardag kreeg ik een zeehengel met molen omdat we toen ook nog twijfelden om eventueel naar Schotland te gaan. Vanwege die Alpen bleef de hengel thuis...Hij had hier mooi ingewijd kunnen worden... Maar nu genieten we van mooie 'onderwater' landschapjes tegen de rotsen aan en proberen de zeeanemonen op de foto te zetten...

Weer een nieuwe uitdaging! Ik heb het nog steeds niet aangedurfd om in zee te zwemmen, het lijkt nog steeds erg koud...maar het gaat binnenkort vast gebeuren!

Laatste week aan de kust

7 juli 2010. Wij dwalen nog steeds door een zonnig Bretagne! Inmiddels hebben we de mooie boerderijen gezien. De dorpjes Kerascoët en Kercanic zien er prachtig uit, een beetje vergelijkbaar met Orvelte in Drenthe. Alleen waren dit wel gewoon bewoonde dorpjes. Heel veel bloeiende hortensias. De bossen zijn hier duidelijk groter en bloeien ook rijker dan bij ons... De kleuren zijn vaak in pasteltinten... Verder ook veel stokrozen in al de bestaande kleuren... We vertrokken op zondag 4 juli uit Camaret sur Mer.Na natuurlijk eerst te hebben gesmuld van ons zondagontbijt! Deze keer twee croissantjes. De camping hier had echt een slechte bakker! Het stokbrood was hier zo taai zoals dat anders meestal op een regendag is... Dus vandaar was het nu op zondag dubbel genieten. Het is tenslotte ook een beetje vakantie! We probeerden nog even een krant te scoren in het stadje maar helaas, nog wel de volkskrant van vrijdag in het rek, maar wij hoopten natuurlijk op die van zaterdag... Het was weer prachtig weer en we bezochten Les Jardins de Rospico in Névez. Zeer de moeite waard, een glooiend terrein met mooi aangelegde borders. Daarna lag Pont Aven nog op onze weg. Een stadje aan een rivier vol granietblokken en watermolens. Rond 1880 woonde Gauguin hier en hij heeft hier meerdere schilderijen gemaakt. Nu vind je hier nog veel galerieën en ateliers en natuurlijk de nodige souvenirshops. Wel gezellig om zo eens door te slenteren! We eindigden op camping Du Vieux Verger in Névez. Eerst keken we naar een ACSI camping dicht bij zee, met internet. Nu bleek het seizoen begonnen, geen korting meer dus. Dan zijn die ACSI campings wat te luxe voor ons, zwembaden, dicht bij zee, restaurants, bar en grote speeltuinen en internet. Van dat alles hadden we alleen het laatste nodig... We zagen het even aan en zijn toen doorgereden naar een meer Franse camping, niet aan zee maar heerlijk rustig gelegen, een aanrader! http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.campingduvieuxverger.com Maar helaas geen internet. Die mogelijkheid was er wel bij de VVV in Nevez maar dat kostte daar 1 euro 50 per kwartier... Dus besloten we dat de site nog maar even moest wachten. We maakten vanuit de camping fietstochtjes. Een hele mooie was naar Port Manech en vandaar naar Pointe de Trévignon. Mooie uitzicht en leuk stadje met een haven, we fietsten een deel met uitzicht op zee! Heerlijk was het en nu hadden we net besloten dat we de kust gingen verlaten en wat meer het binnenland in. Het wordt nu overal rap drukker en misschien blijft het in het binnenland wat rustiger. We zijn al echt oude mensen hè...We hebben het heerlijk gehad langs de kust, mooie tochten gemaakt. Wat ik ook nog even moet zeggen is dat er veel plaatsen zijn waar 5 campers 24 uur mogen staan. Soms is dat aan de rand van een bezienswaardig dorpje maar ook vaak bij een toegang tot een mooi strandje. Dat is prima, gratis voorziening. De binnenwegen zijn meestal smal, vaak maar 1 auto breed en door heggen omzoomd. Misschien kunnen we zo al een beetje wennen aan de wegen in Ierland? Verder genoten we nog van de specialiteiten van de kust: oesters en mosselen. En van de meer Bretonse specialiteiten, Galettes en Cidre. Galettes zijn krokant gebakken pannenkoekjes van Blé Noir.( een donker volkorenmeel) Ze worden in een vierkant gevouwen geserveerd en je kunt ze zoet en hartig krijgen. Wij namen er een met voor mij, hoe kan het anders, geitenkaas met walnoten en Gert nam er een met noix de St Jaques op een bedje van prei. Beiden heerlijk! De cidre smaakt ook wel lekker, het lijkt wat op gistend appelsap. Verfrissend! We zagen samen met het enige andere Nederlandse stel op de camping 'onze jongens ' winnen van Uruguay. Dat deden we in het kantoor van de camping, want deze camping heeft geen bar of restaurant. Bloedspannend vonden we het! Fransen kwamen ook af en toe binnen lopen... Inmiddels woensdag 7 juli hebben we het vorige verhaal kunnen plaatsen op het net in de bibliotheek. Het ging goed, kostte 50 cent per kwartier, maar al gauw zaten er 3 te wachten op hun beurt en dat kwam de biebmevrouw me ook nog even vertellen... Dus dat was geen ontspannen happening. We bezochten het stadje Quimperlé. Een mooi oud stadje met kerken en mooie oude gevels. Het ligt half op een berg dus veel straten zijn alleen maar trappen.... Het is wel de moeite waard, alleen kun je beter niet tussen 12 en 15 uur. Dan is het nml. heel stil op straat. Nu staan we een nachtje in Clohars-Carnoët op camping Les Embruns. http://%20www.camping-les-embruns.com/ We staan op een camperveld voor 9 euro per nacht zonder stroom, met internet van 8 euro voor 2 uur. Ik heb net gezwommen in het zwembad en straks gaan we nog een strandwandeling maken. Het zal de laatste worden, dan nemen we afscheid van de zee. We willen nog wat tuinen bezoeken, hier in Bretagne en ook nog in Normandië. Zondag gaan we zorgen dat we de wedstrijd op een mooi scherm kunnen zien! Ik wens nu al iedereen een hele goede wedstrijd en moge de beste winnen!

En zo komt er ook weer een eind aan deze reis...

15 juli 201. We vervolgen het verhaal in Clohars-Carnoët. Daar stonden we mooi op de 4 sterrencamping! We gebruikten er alle luxe dingen van deze camping, ik föhnde zelfs mijn haar..., prachtig sanitair, heel luxe. Ik dook ook met nog heel veel kinderen, tieners en volwassenen in een verwarmd zwembad van 28 graden! Buitentemperatuur 32. Nou ja, ik dook erin, ik sprong en moest meteen maken dat ik weg kwam bij de kant want er was eigenlijk geen plaats voor mij. Een mierennest was er niets bij. Dus mijn zwemescapade was maar van korte duur en opfrissen deed ik er ook niet van. Maar, we konden er gebruik van maken en dat voor 9 euro per nacht... Goed geregeld. We stonden ook nog eens mooi, tegen een boomgaard aan dus ruimte genoeg om ons heen... Goed idee voor de mensen die nog op pad gaan: /www.camping-les-embruns.com. O, ja en de zee is op loopafstand!

's Avonds verloor Duitsland van Spanje, wie had dat nu gedacht maar het is wel gebeurd! De volgende dag hadden we Les Jardins du Botrain uitgezocht om te gaan bekijken. Tijdens onze koffiestop, op een mooi (rustig) parkeerterreintje bij een kerkhof, keken we nog eens in de folder en helaas; alleen in het weekend open. Geen nood, we hadden nog meer folders en gingen na de koffie op weg naar Jardins de Brocéliande. Dit bleek een schot in de roos! Een 24 hectaren groot park dat werd bewerkt door mensen met een beperking. Prachtig aangelegd. Ik heb nog nooit zoveel soorten rozen bij elkaar gezien. Oude en nieuwe soorten! Heel veel variëteiten van planten. Wel 80 verschillende hortensia soorten. Het is ook een park wat uitermate geschikt is voor ouders met kinderen. Ze hebben voor hen 2 verschillende paden. De een gaat geblinddoekt en de andere blootsvoets en is een ontdekkingsreis voor de voeten... Voor de meer bezadigden hadden ze Un Parcours de Vie. Kortom, prachtig, veel planten, goed op naam gebracht. Uitdagend gemaakt met de parkoersen die uitgezet waren. Er waren ook best veel bezoekers, natuurlijk ook mensen met een beperking! Goed initiatief : /www.jardinsdebroceliande.fr De tuin ligt in de buurt van Rennes. We merkten wel dat we inmiddels een stuk van zee waren gesukkeld, het was broeierig warm... We reden nog een uur naar Fougéres. Daar hadden we een municipal ontdekt in de stad. Municipal de Paron: http://www.fougeres.fr/ Zo'n echte heerlijke Franse camping, geen buitenlander te zien, de vrouwtjes in de bekende jasschort, aan de was en de kook. Mooie plekken, ook speciaal voor campers, verharde plaatsen langs het gras en... niet druk! De stad bleek wat groter dan verwacht dus het was even zoeken naar de camping. Zodoende zagen we al het e.e.a. van de stad en dat zag er erg goed uit. We besloten al snel om hier maar een dagje langer te blijven en de stad te gaan verkennen. Het is echt een bezoek waard. Mooie stad met een immens kasteel(ruïne), uit de elfde eeuw. Het grootste van Frankrijk, claimen ze. Maar ook leuke oude straatjes met huizen waar tot en met het dak geen recht is...

De straat van de leerlooiers aan het water. (Rue de Tanneurs) Het zag er allemaal heel aantrekkelijk uit! Ook voldoende terrasjes voor een smakelijke lunch. We liepen in 20 minuten vanaf de camping naar de stad, terug iets sneller want dan is het bergaf...We boffen ontzettend met het weer, nog steeds geen regendag gehad. Ik moest er in de tuin wel even aan denken, hier lopen we te genieten en Harm zijn armen zijn nu waarschijnlijk al centimeters langer van het gieters sjouwen in onze eigen tuin. We hoorden op het nieuws dat het in 115 jaar nog niet zo droog is geweest als nu... Ik heb echt met hem te doen. Misschien zijn de pruimen inmiddels rijp en kan hij daar lekker van snoepen...

Zaterdag vertrokken we, na een heerlijk ontbijt in het zonnetje. Onze eerste stop deden we in Le Chatellier bij Parc Floral de Haute Bretagne. http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.jardinbretagne.com We waren de eerste bezoekers. Wat een mooi Parc was dit! Echt zeer de moeite waard. Prachtig aangelegd. Vooral de Japanse tuin met alle azalea's vond ik bijzonder. Eigenlijk was het een erg grote tuin bij Château de la Foltière. We hebben op ons gemakje de hele uitgezette wandeling gedaan, zo'n twee en een half uur. Ne enig wikken en wegen hebben we toen besloten in een keer door te rijden naar de omgeving van Giverny waar we de tuin van Claude Monet wilden gaan bezoeken. We zochten ons plekje op camping Les trois Rois in Les Andelys. Nu waren we aangeland in het departement Haute Normandie dus hadden we ook meteen afscheid genomen van Bretagne. De camping ligt aan de Seine, ongeveer een uur rijden ten westen van Parijs. We kregen een mooi plekje, we doken meteen in de schaduw van de boom want het was weer een bijzonder warm dagje. Nu bleek de boom veel groene luizen als bewoners te hebben. Niet lang daarna kropen ze ook overal over ons heen en nu zagen we het met eigen ogen dat we toch echt een luizenleven hebben!

- We gingen de volgende dag meteen vroeg op pad en waren toch echt niet als eersten bij het park... er stond zeker al een rij van zo'n vijftig mensen bij de kassa. Dit was ook een mooie tuin. Mooie kleurenpaletten hadden ze in de tuin gemaakt. Er was heel veel gebruik gemaakt van een en tweejarige planten. Maar wel heel veel soorten en kleuren. We mochten ook het huis bekijken. En natuurlijk de grote vijver met de bekende waterlelies en het bruggetje! Leuk om even hier, op zo'n historisch plekje te zijn! http://www.foundation-monet.com/ 's Avonds zagen we Nederland verliezen van Spanje! Helaas geen wereldkampioen geworden... De oranje versieringen konden in de kast...

We gaan zeker nog een keer Bretagne aan doen. Het is ons goed bevallen! Het is een prachtig stukje Frankrijk. Met zelfs een eigen taal. Dit zie je terug bij de plaatsnaamborden. Steeds in het Frans en het Bretons. Het is ook een land met historie. Het heette vroeger Britanny. Veel historische resten, de Dolmen en de Menhirs. En veel resten van oude kastelen. Je ziet hier op de menukaart ook duidelijk andere gerechten dan verderop in Frankrijk. Wat ook opvalt is dat het hier zeker niet het armste deel van Frankrijk is... Je ziet veel enorm grote huizen langs de kust. Vaak op de eerste verdieping een over de tuin uitstekend balkon vanwaar de eigenaars een mooi zicht hebben op de rotskust met de blauwe zee. Deze huizen liggen ook op een behoorlijke lap grond met mooi onderhouden tuinen. Kortom, het ziet er gelikt uit. Het binnenland is glooiend, veel bossen en kleine dorpen. De huizen zijn kleurloos, grijs, de kerken ook. Wel staan er overal bloembakken en veel hortensias en stokrozen in de tuinen. Dat maakt het geheel dan toch nog wel kleurig.

-Nu waren we helemaal los wat tuinen betreft. Gert haalde bij de VVV een folder met nog veel meer tuinen. We kozen er weer een uit: Les Jardins Agapanthe in Grigneuseville.

Een mooi aangelegde tuin, met mooie hoekjes. Echt een tuin aangelegd met oog voor tuinarchitectuur. De tuin was niet groot maar de paadjes slingerden er zo doorheen dat je toch het idee had dat het heel groot was. Leuk gespeeld ook met vijvers en stromend water. En heel veel in mooie vormen gesnoeide taxus en buxus. Voor wie ook een blikje wil werpen: http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.jardins-agapanthe.fr We zochten daarna een plekje aan de kust, helaas de camping was vol en ook de camperplaats zag er redelijk vol en niet echt gezellig uit dus zochten we het meer in het binnenland en kwamen terecht in St.Blimont. Een municipal met twee sterren had nog wat plekjes vrij: Camp Municipal les Aillots. We hadden een mooie rit vanaf de tuin naar de kust. De rit ging echt binnendoor, onze TOMTOM kiest vaak de snelste weg en ze denkt dan dat die over binnenweggetjes het snelste is... Dat dus niet met een camper maar het is wel vaak de mooiste weg! Het landschap is hier glooiend met veel graan en maïs. De graanvelden zijn of net geoogst of het koren staat er goudgeel rijp te zijn en het golft in de wind. Alle soorten zien we, ook veel vlas wat een mooie bruin/ groen/gele kleur heeft en als het is geoogst ligt het eerst in rijen plat op het land. Een heel apart gezicht. Je ziet hier weer veel vakwerkhuizen. En ook weer veel hortensia's en stokrozen. Het ziet er aantrekkelijk uit en we zijn van plan om hier eens wat langer te blijven... Maar niet nu.... We vertrokken de volgende morgen na € 6. 20 betaald te hebben voor de overnachting! Omdat de bakker nog niet was langsgekomen op de camping kochten we onderweg een stokkie en reden naar Hourdel, wat een naam... Daar parkeerden we het campertje met uitzicht op zee aan de Baie de Somme.

We ontbeten met zicht op het water en een groep zeehonden die lagen te slapen op een zandbank. Die rust was ze niet zo lang gegund, het water kwam in een rap tempo op en de baai stroomde vol water. We wandelden wat langs het water en ik baadde nog even pootje! (Nog steeds niet helemaal erin, Ine!)Het water is hier bruin geel, dat is weer even wennen na die blauwe zee bij Bretagne. Deze morgen moeten we voor het eerst na bijna 4 weken de regenjas te voorschijn halen. Een kwartiertje daarna kon hij weer uit en verder was het prachtig weer! Na de wandeling reden we naar Argoules. Daar hebben ze een Abdij en een tuin om te bekijken. De Jardin de Valloires. http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.baiedesomme.fr Deze tuin hebben we heel wat jaren geleden ook al eens bezocht. We hadden er een goede herinnering aan en dat bleek terecht.

Nog steeds erg mooi aangelegd en onderhouden. Het is een plaatje met de abdij op de achtergrond. Na dit bezoek was het tijd om een camping te zoeken en die vonden we in Beaurainville. http://www.reismee.nl/beheer/verhalen/add/www.commune.beaurainville.fr. Niet zoveel bijzonders maar het was maar voor 1 nachtje... Morgen gaan we nog even naar Etaples, wat oesters en wat ander zeefruit kopen. We willen dan nog even kijken in de buurt van Cap Gris Nez en Cap Blanc Nez. Donderdag 15 juli hebben we 's middags een theeafspraak in Kortrijk en 's avonds zijn we dan, als het loopt zoals wij denken, weer thuis...

Het is deze keer een echt reisverslag geworden met alle steden, dorpjes, campings en alle bezienswaardigheden die we allemaal hebben gedaan en gezien. Het is een leuke reis geweest, de bestemming was, ook voor ons, een verrassing! We hebben er echt van genoten en gaat een van jullie, een keer deze kant op dan hoop ik dat je wat aan onze tips hebt. We gaan eens kijken hoe het er thuis weer uitziet. We zullen wel weer wat onkruid kunnen trekken... Ik heb de laatste weken zoveel tuinen gezien dat ik nu echt zin heb om in die van mij te gaan beginnen....!De camper moet nagekeken worden, de pijp van onze vuilwatertank is gescheurd en we hebben een steentje tegen de voorruit gekregen wat nu een sterretje is geworden...

Daar gaan ze weer...

Hallo allemaal, het is weer zover... De tuin ligt er weer schitterend bij, zie foto's! We hebben weer gezellig bijgekletst met bijna iedereen. Met wie dat niet is gelukt gaan we het na deze reis proberen... De camper is weer gepakt, de vloerbedekking eruit en een los matje erin. We verwachten deze periode niet zoveel last te hebben van koude voeten! Dus, we zijn er klaar voor!

Alleen nog een klein detail: waar gaat deze reis naar toe? Dat is nog even een probleempje, we dachten al een hele poos te gaan wandelen in de Franse Alpen. Nu vertellen de weersvoorspellingen ons dat het nu juist daar geen mooi weer is... We vertrekken morgen! Jullie gaan nog van ons horen waar we deze keer uitkomen. Het wordt in ieder geval Frankrijk, dat is zeker. Wij wensen iedereen die nog gaat heel veel plezier en voor de mensen die het al hebben gehad, sterkte om weer te wennen aan Nederland en het werk! Groetjes, Gert en Els.

Camper-reis Frankrijk, Spanje, Portugal voorjaar 2010

Het begon weer te kriebelen en inmiddels flink wat ervaring opgedaan met het campertje... pakten we hem weer in en vertrokken op zoek naar de zon in Frankrijk, Spanje en Portugal. In het laatste land hoopten we nu wat meer tijd te hebben om het te ontdekken!

18 maart 2010. We zijn weer op pad!! Nu met het campertje. We vertrokken donderdag 11 maart. Het was nog steeds koud... nachtvorst brrrr. Op pad naar beter weer, dachten we. We vertrokken heel relaxed, feliciteerden de buurvrouw nog en we gingen. Halverwege Antwerpen raakten we al in de file en stonden stil. Toen hadden we ook tijd om de gedachten nog even te laten gaan. Heb jij het brood meegenomen?? Nee, jij ook niet?? Jammer van de worstenbroodjes en de krentenbollen.... 5 minuten later...en de geitenkaasjes van Oma? Nee, ook niet..! De vuilnisbak, hebben we die naar voren gezet?? Nee, ook niet.. Enige tijd later.. het diepvriesje, die heb ik ook niet gevuld. Volgens mij presteer ik toch beter onder druk.. 's Avonds Jaap gebeld en die ging e.e.a. nog regelen.

Eenmaal in Frankrijk bleef de TomTom ons maar steeds richting Parijs sturen. We snapten er niets van en raakten daardoor ook nog eens de weg kwijt... Toen we zagen dat hij de route via Lyon wilde doen hebben we nog maar eens goed gekeken.. Wat bleek, we hadden Bourdeaux ingetoetst i.p.v. Bordeaux. Het is weer even wennen, zo met het campertje. Wel leuk om weer in Frankrijk te zijn..

In 3 dagen reden we naar Urrugne. Jullie weten vast niet waar je dat moet zoeken... Tussen Biarritz en Hendaye! Dus nu staan we met ons spulletje voor de grens met Spanje.

Hier is afgelopen woensdag nog een pak sneeuw gevallen, nu scheen het zonnetje en daar gingen we dan ook meteen lekker van genieten. We hebben steeds droog weer gehad maar wel koud. Ook nachtvorst, dus het extra kacheltje kwam goed van pas. De natuur is hier ook nog niet ontwaakt uit de winterslaap. Nog nergens bloemen of bloesems. Wel zijn de wijnboeren druk bezig in de wijngaarden met het snoeien van de wijnstokken. Het begint al en beetje te kriebelen, zo lijkt het. De eerste morgen, we lagen nog in bed, hoor ik een vogel roepen, hé, dacht ik, die ken ik.. Ik vraag aan Gert, was dat een draaihals? Nee, zegt hij, een groene specht! De draaihals is nog niet terug.. Okay. De volgende dag loop ik naar het washok en hoor ik het klepperen van een ooievaar. Vraag ik bij terugkomst aan Gert, heb jij die ooievaar ook gehoord? Blijkt dat ook een groene specht te zijn.. Ik geef het op! Voor even dan!

We hebben nu veel kilometers gemaakt. De auto rijdt prima. De parkeerplaatsen zijn steeds vol. Vooral veel vrachtauto's. We vroegen ons af of het vrachtverkeer zo is toegenomen de laatste jaren. Toen we nog met onze jongens op vakantie gingen was het altijd wel gezellig om te stoppen... stoeltjes eruit of een deken op het gras. We namen dan de tijd voor een hapje en/of een drankje. Voor de jongens maakte het niet zoveel uit, die gingen gewoon door met het lezen van hun stripboek. Alleen de houding waarin was anders. Nu ruikt het niet altijd even fris op die plaatsen. De vrachtwagenchauffeurs nemen meestal niet de moeite om naar het toilet te lopen voor de kleine boodschap. Vaak zie je dat ze dat tegen hun eigen wielen doen. Nu blijven we maar vaak binnen voor ons hapje en drankje. Misschien moeten we gewoon wat vaker een dorpje inrijden.

Onze tweede camping lag bij het plaatsje Pons, ongeveer honderd kilometer ten noorden van Bordeaux. De camping had Nederlandse eigenaars. De oude watermolen was verbouwd tot restaurant. Het zag er allemaal leuk uit terwijl ze nog maar twee jaar open zijn. Het restaurant werd getest en we hebben er heerlijk gegeten. We gaan dit adresje onthouden ook al omdat het dicht bij de doorgaande weg ligt... Moulins de Vergne in Pons dus.

Morgen gaan we Spanje in. Ik heb al via de luistercursus Spaans, die Jaap op mijn MP3 speler heeft gezet even geoefend met al die vreemde woorden... Dit is het verslag tot en met 13 maart!

Spanje 21 maart 2010

Vanaf de camping in Urugne vertrokken we op zondag naar SPANJE. Dat klinkt heel wat maar na 20 minuten waren we daar al! Vanaf Hendaye richting Vitoria Gasteiz namen we de E5, een nieuwe tolweg met veel tunnels door bergachtig gebied. Mooie uitzichten! De weg kwam op onze kaart niet voor, wij dachten een nieuwe kaart te hebben maar bij controleren bleek die uit 2004 te zijn. Ik had de portemonnee al klaargelegd want zo'n prachtige weg dat zou wel wat gaan kosten... Ook in Frankrijk hadden we enkele stukken tolweg, van de Perche naar Pons. Daar moesten we, voor een stuk van 234 km, 33,70 euro betalen... Vandaar dat ik nu beter voorbereid met de beurs klaar zat. Vol verbazing zagen we het getal op het schermpje verschijnen, 9.80 euro! En we waren nu veel sneller in BURGOS! Dus als we nog eens naar Madrid gaan dan nemen we ook zeker deze weg!

We hadden gedacht in Valladolid te overnachten, maar het bleef maar vroeg die dag dus gingen we maar door! We stopten op het eind van de middag op de camping in Monfragüe. Daar hebben we vorig jaar in precies dezelfde tijd ook een week gestaan. We konden meteen de stoelen buiten zetten en ons lekker koesteren in het zonnetje!

Het was hier duidelijk warmer, veel bloemen, bloeiende wilde krokussen en narcisjes tussen de caravans...

We besloten meteen om een luie dag in te lassen. Heerlijk, de hele dag een beetje rond de camper gekeuteld en genoten!

Later hebben we natuurlijk het Nationaal Park doorkruist en heeft Gert z'n vogellijstje kunnen aanvullen. Onderweg hadden we in Frankrijk al op een parkeerplaats de rouwkwikstaart genoteerd! Dit was voor Gert een nieuwe soort, de appeltaart hebben we daarvoor nog te goed... Verder werden de drie soorten gieren al snel gezien hier in Monfragüe. En ook de appelvinken lieten zich weer mooi bekijken. De steenarend en de slangenarend draaiden cirkels boven ons in de lucht. De grijze gors en de Alpengierzwaluw werden ook genoteerd. Klapekster en de roodkopklauwier waren ook weer present. We hoorden, gisteren tijdens de wandeling, de koekoek roepen. Op het lijstje staan nu 65 soorten! Ik had een mooi boek:Het spel van de Engel, dus terwijl Gert met de kijker rond liep zat ik lekker in het zonnetje met m'n boek en een bakske koffie.

De eerste boodschappen deden we bij een grote Hypermarché van Leclerc, in Spanje. We namen o.a. grote gamba's uit de reclame...vergeleken met Nederland kost dat hier bijna niets, net zoals de sinaasappels, heerlijk zijn ze. We betaalden bij de kassa met de gewone bankpas. De pas werd gescand en de bon moest getekend worden. Het was goed zo, zeiden ze. Gert zei dat dat niet kon, dat er een pincode bij moest, omdat dit geen creditkaart was. Er kwam nog een cassière erbij, we hadden er al twee. Nee, die wist het ook zeker, een handtekening op het bonnetje en dan was het goed zo. Nu zijn we heel benieuwd of we deze boodschappen betaald hebben.

Helaas heeft het zonnetje ons hier even verlaten. Toen we op het journaal Erwin hoorden zeggen dat de lente eraan kwam in Nederland waren we al een beetje voorbereid. Vrijdag werden we met regen wakker. Gelukkig klaarde het in de middag weer op en konden we nog een wandeling doen vanaf de camping. We ervaarden wat we al hadden horen vertellen, het heeft hier ontzettend veel geregend de laatste weken. Het wandelpad liep naast een riviertje maar op de meeste stukken leek het wandelpad zelf meer een riviertje. Het was wel een mooie wandeling, we hoorden de koekoek, zagen een tjiftjaf en de zwarte varkens van de Extremadura.

Morgen hebben we een jarige, we hadden geen visite verwacht. Vanmiddag draaiden er 22 Nederlandse campers ons veldje op... Wie heeft ze ons geheimpje verteld? Vorig jaar overkwam ons hier hetzelfde, de begeleider van deze club herkende Gert dan ook meteen! Al eerder kletsten we met een andere Nederlander, Cees Heij. We bleken hem al heel wat jaren geleden ontmoet te hebben op een camping in La Brenne. Hij was ook met Globe naar Gambia geweest! Zo blijkt toch weer hoe klein de wereld is. Blijk je ook nog gezamenlijke kennissen te hebben. Het plan is om maandag weer verder te gaan. We zijn lekker uitgerust en klaar om PORTUGAL in te gaan.

Portugal 1

28 maart 2010. Vanuit Monfragüe vertrokken we op maandag richting Cáceres. De eerste stop hadden we bij Saucedilla. Daar ligt een groot stuwmeer waar je altijd vissers maar ook vogelaars treft. Gert kon daar z'n lijstje goed aanvullen met o.a. cetti'szanger, graszanger, snor, purperkoet, bruine kiekendief, waterral, ralreiger, spaanse mus, kleine zwartkop, grauwe kiekendief, wouwaap en klapekster. Gert struinde rond met fotocamera en telescoop. Ik had me met een goed boek in het zonnetje geïnstalleerd. Genieten voor twee! Via Almarez reden we naar Bélen. Dit is een piepklein dorpje, het ligt tegen Trujillo aan. Wat het zo bijzonder maakt dat we er iedere keer als we in de buurt zijn toch weer langs gaan is de vlakte van Bélen. Prachtig, uitgestrekt gebied en eigenlijk altijd goed voor het spotten van trappen. Het woordje 'eigenlijk' geeft het al aan... deze keer niet! Veel gieren zagen we, vale en monniksgieren. Ook veel kadavers van schapen op de weilanden. Maar we vermoedden dat het nog te koud was voor de trappen.

Omdat we toch in de buurt waren bij de Hipermercado van Leclerc in Trujillo deden we daar nog even de boodschappen voor de komende week. Nu Jan Willem ons heeft verzekerd dat we daar de boel echt niet oplichten met ons pasje zonder pincode, konden we dat met een gerust hart doen. Tuurlijk hebben we weer van die lekkere gamba's, die ze hier langoustinas noemen, gekocht! Van daar reden we met een omweggetje naar Cáceres. De weg was slecht, bijna Afrikaans. Ook hier weer steppes, vergelijkbaar met Bélen. Maar gelukkig was er wel een uitzondering. Hier zagen we onze eerste trappen. Ze hielden alle veren nog netjes op elkaar. Waarschijnlijk was het nog te koud om aan baltsen te denken. Wel jammer, want het is altijd een heel spectaculair gezicht als ze los gaan. Wij waren al blij dat we ze toch hadden gezien! Naast onze camper scharrelde een parelhagedis onder en over de stenen.

De camping in Cáceres kenden we. Vorig jaar hebben we daar ook twee nachten gestaan. Heel luxe, een eigen toilet/douche op de plek. Het plekje dat ons was toegewezen bleek ingericht als terras door de nieuwe achterburen. Zo raakten we al snel met ze aan de praat. Dat werd 's avonds voortgezet met een fles Marrokaanse wijn. Harry en Janny waren op de terugweg van een rondreis van twee maanden door Marokko met hun campertje. Dat gaf genoeg gespreksstof! De volgende dag bezochten we het stadje. Prachtige oude gebouwen en kerken in het oude deel van de stad. Bij het uitzoeken van een restaurant voor de lunch troffen we elkaar weer op hetzelfde terras op de Plaza Mayor. Dus nu werd opnieuw een flesje wijn en ook de Raciones gedeeld. Terug op de camping ontdekten we dat er twee plaatsen verder een bekende was gearriveerd. We werden onmiddellijk uitgenodigd op de thee bij Kees en Lidy. 's Avonds hebben we het gesprek van het terras nog even voortgezet op de camping. De Marrokaanse wijn was inmiddels op. Maar de Spaanse, daar is ook niets mis mee...

De volgende dag namen we eerst afscheid van Harry en Janny, zij gingen op weg naar huis (Middelburg). Daarna wensten we ook Kees en Lidy een goede reis, met de afspraak dat we de volgende ontmoeting samen een wijntje zouden drinken...

We vertrokken eerst naar Malpartida de Cáceres. Daar ligt een mooi natuurgebied, Monumento Natural Los Barruecos, met veel ongelooflijk grote stenen. De Hunnebedden zijn er niets bij... Zo groot en hoog dat de ooievaars ze veilig genoeg vinden om er hun nesten op te bouwen.

Er is daar een museum dat een beetje 'Dali-achtige kunst' heeft staan, maar ook een bezoekerscentrum waar helaas weer alle informatie alleen in het Spaans gegeven wordt. Ik zal toch meer met die luistercursus moeten doen.. We arriveerden laat in de middag in Evora. Dit stadje ligt al in PORTUGAL. ( luistercursus kan weer in de kast...) Een middeleeuws stadje met een nog complete ommuring. We bezochten eerst het stadje, bekeken een kerk die binnen helemaal was betegeld met blauw/witte tegels.

Echt tot aan het dak, heel bijzonder. In het stadje waren echt smalle straatjes met wit/gele huizen, het zag er snoepig uit! De camping ligt hier tegen de stad aan. Bij het zoeken naar een plaatsje op de camping ontdekten we dat Kees en Lidy hier ook waren neergestreken, dat beloofde glaasje wijn werd dus meteen ingeschonken! Het heeft daar de hele avond en nacht geregend dus na het ontbijt namen we weer afscheid en vertrokken naar Sagres. Dit ligt op het uiterste puntje van Portugal (zuid-west). De weg was prima, we reden niet over de tolweg, maar de goede N wegen lagen over het algemeen bijna naast de tolwegen. Ook deze camping was nog bekend van vorig jaar. Hier ontdekten we toen, tijdens het plannen maken, dat we nog maar anderhalve week vakantie te gaan hadden. Dus toen moesten we, eigenlijk ongewild, wat overhaast vertrekken. Dat gaan we nu inhalen. Nu staan we aan de rand van de camping, we hebben nog geen bekenden ontmoet en genieten even van de rust. Internetten kunnen we hier op het terras voor de bar, die helaas dicht is! Mooi uitzicht heb je vandaar op het dorp en de zee!

In Cáceres hadden we WIFI-ontvangst in de camper. Daar heb ik voor het eerst ge-msn-ed met de webcam aan. Dat was een leuke ervaring. Marian had ook een microfoon dus ik kon haar ook nog horen. Helaas ligt onze microfoon nog thuis in de la. Gevolg is dat ik me de kramp in m'n vingers typte om al haar vragen te kunnen beantwoorden. Het was een leuke ervaring en bij ons volgend bezoek aan een hiper gaan we dus op zoek naar een microfoon!

Portugal 2

5 april 2010. We hebben genoten in Sagres. Het weer was overwegend goed. Het bruine kleurtje vloog erop, daar aan zee. We hebben gefietst en gewandeld. Hier vonden we 6 verschillende orchideeën. Het aantal vogels viel wat tegen... Wel zagen we hier de eerste bijeneters. Ze kwamen blij roepend binnenzeilen, vers uit Afrika. Iedere dag zagen we er meer! Sagres ligt op een soort schiereilandje in zee. Je hebt hier, als je wandelt of fietst vaak bijna helemaal rondom zicht op zee. De kust bestaat uit hoge rotsen waar de zee met flinke kracht tegenaan beukt. De vissers staan hier op smalle randjes, hoog boven de zee, te vissen. Voor mensen met hoogtevrees ziet het er bepaald eng uit! We hadden daar een paar dagen een gezellige buurman, Jan, uit Achtmaal. Hij gaf ons tips voor de Tom,Tom en deelde zijn krant en sla met ons. Het was gezellig als Brabanders onder elkaar. Hij vertrok op zondag, samen met zijn hondje Leika, in de stromende regen, hij beloofde al dat slechte weer meteen mee te nemen... Wij bezochten nog het fort dat op de uitstekende punt van het schiereiland ligt. Gert fotografeerde daar geelpootmeeuwen en we zagen veel Jan van Genten over zee vliegen.

Wij besloten naar Lagos te gaan omdat de weersvoorspellingen voor die hoek goed waren. Onderweg was het weer tijd voor de inkopen. We vonden bij een Intermarché een microfoon voor de laptop maar, en dat was wel bijzonder, ook appelstroop, pannenkoekmix van Koopmans en Van Gilse schenkstroop... Onze Pasen kon niet meer stuk! Lagos bleek een heel aardig stadje te zijn. Vanaf de camping konden we er ieder uur met de bus naartoe. Toen de bus het een keer liet afweten omdat het hier op Goede vrijdag zondag is., bleek dat we er te voet ook goed konden komen. Een uurtje lopen, we liepen die dag meteen ook de wandeling langs de kust. Die is hier prachtig en doet wel wat aan The Great Oceanroad in Australië denken. Ook hier Apostelen voor de kust! Mooie kleuren, terra en oker tegen een blauw-groene zee.

De stad heeft een grote jacht- en vissershaven. Vanmorgen, 1^e paasdag, pakten we om negen uur de bus. Dus geen Paasstol, warme broodjes, gezochte, geverfde of gekookte eieren voor ons. Zo zaten we toen al om half tien in een prachtige, koude kerk, de Igreja de S. Sebastiäo, voor de mis van tien uur. De pastoor deed met 14 misdienaars de mis. Het zag er allemaal heel plechtig uit. Ondertussen werden ook nog eens 5 kinderen gedoopt. We weten het nu zeker, van het Portugees verstaan we niets... Na de mis wensten we elkaar Zalig Pasen en zochten we een zonnig terras voor een lekker warm bakkie! Gelukkig was dat allebei ruim aanwezig. Het beviel zo goed dat we er maar meteen een lunch aan vast knoopten. Aangekomen bij de bushalte, zagen we dat we nog ruim een half uur moesten wachten, op de bus. Zo besloten we maar te gaan lopen en waren in dezelfde tijd terug op de camping.

Hier op de camping ontdekten we trouwens al meteen de eerste dag weer een bekende... We liepen nog een plaatsje uit te zoeken toen we ineens iemand hoorde roepen... Els...Els Bouwmeester? Blijkt hier iemand te staan waar ik in Oosterhout een tijdje mee in een oudercommissie heb gezeten. Wel lang geleden maar, zij had mij herkend en ik wat later haar ook! Irma van Hoof, leuk om weer eens bij te kletsen! Het plan is om nog een dagje hier te blijven en dan richting Lissabon te gaan al zullen we dat niet in een keer doen.... We zien wel!

Voor Lissabon

12 april 2010. We wandelden nog een dagje en vertrokken uit Lagos. We namen afscheid van de buurtjes en van Irma en Bert uit Oosterhout. We hadden gehoord van een leuk dorpje in de bergen: Monchique. Het was een aardig dorpje met heel nauwe straatjes en een mooie kerk. Daarna kozen we om naar Ajezar te gaan, weer richting kust. Uiteindelijk kwamen we die dag uit in Vila Nova de Millefontes. De camping was drie keer niets. De wasruimte zag er niet naar uit dat je daar ook schoon kon worden en de toiletten, daar vlogen zoveel vliegen rond dat je niet echt rustig kon gaan zitten.. We trokken ons plan en trapten de volgende dag het gaspedaal weer in! Als eerste stop deden we Porto Cova aan.

Dat was zomaar een gok maar het bleek een heel leuk stadje. Pleintje met kleine wit/blauwe huisjes, oude mannetjes op de bankjes in het zonnetje. Toen we naar zee liepen bleek daar een mooi klein strandje te liggen. Woeste golven sloegen stuk op wat grote rotsblokken voor de kust. We zochten en vonden wat mooie schelpjes, kortom het was een leuke stop! We sloegen die avond ons kamp op in Costa de St. André. Vlakbij zee, de camping lag aan een soort lagune. Vanaf de camping liep je in 15 minuten naar de zee. We stopten daar onze was in de wasmachine, lekker een schoon bedje en natuurlijk namen we een heerlijke douche in een schoon toiletgebouw. Hier bleven we drie dagen. We wandelden naar zee, zochten schelpen. We wandelden ook een flink stuk rond de lagune en ontdekten twee grielen, roodborsttapuit, zo'n twintig lepelaars, klapekster, putter, koekoek, specht, drieteenstrandloper, bontbekplevieren, bonte strandloper, krooneend en steenuiltjes. We hadden ook een steenuiltje in de pijnboom naast onze camper. Het lukte Gert om hem te lokken met de roep van een steenuil op de MP3 speler. Hier zien we ook weer meer bewoonde ooievaarsnesten.

Zoals de meeste campings die we hebben gehad is deze weer prima. We betaalden hier 10 euro per nacht. Verder hebben we veel campings van de ACSI gehad. Die kostten dan 11, 13 of 15 euro. Officiële camperplaatsen hebben ze hier in Portugal niet veel. Onofficiële zie je vaak wel en zeker in de buurt van de zee. Het is hier in Portugal niet toegestaan om wild te kamperen dus je loopt de kans dat je bij controle moet vertrekken. Wij kiezen dan toch liever voor een camping. Er is nu overal plaats en nog niet duur. Nu we het toch over prijzen hebben kunnen we ook nog wel even de brandstof nemen. De prijs van de diesel viel ons in Spanje erg tegen. We wisten nog van voorgaande jaren dat de prijs daar lekker laag was. Nu dus duidelijk niet meer, we betaalden €1. 045. In Portugal is het duidelijk nog duurder. Langs de snelweg vragen ze rustig €1.385. Bij de supermarkt in de kleine stadjes tank je voor €1.165. De boodschappen zijn hier duidelijk ook duurder dan in Spanje! We kunnen ons hier met Engels gelukkig goed redden, dat Portugees is echt moeilijk!

Verder, omdat dat toch ook heel Hollands is... Het weer: de lente dreigt hier over te gaan in de zomer. Zal ik het wel vertellen? ‘s Middags zitten we onder de luifel omdat de zon te warm wordt..! Alles staat in bloei, de bomen hebben verse groene blaadjes, de kikkers kwaken volop. De stand met de orchideeën is 8.

Lissabon

19 april 2010. Zaterdag 10 april vertrokken we via de Intermarché in het naburige dorp naar Lissabon. We hadden de coördinaten van de camping aan de TomTom toevertrouwd. Het is natuurlijk vreemd om iets wat TomTom heet met zij aan te spreken maar voor ons is het toch een zij... Zij wilde ons graag via de Tolweg laten rijden, maar wij kozen voor de binnenweggetjes. Dat bleek een goede keus, het was een prachtig gebied waar we door kwamen. Veel bosgebied met kurkeiken. Onder de kurkeiken was de grond vol gegroeid met bloeiende gele bloemen. Die bloemen heb ik nog niet terug kunnen vinden in de boeken. Het stond er zo vol mee dat het ons leek of ze er gezaaid waren. Hoe dan ook, het was een prachtig gezicht. De kwaliteit van de wegen hier is een beetje te vergelijken met België. Veel sporen, lapwerk en gaten in het wegdek. Vlak voor Setúbal kozen we voor de tolweg, de A2. Moeiteloos bracht ze ons naar de poort van de camping. De afstand die we die dag deden was 153 km. Net over enen hadden we ons plekje op de camping ingenomen.

Zondag gingen we op pad. De bussen naar het centrum rijden om de 12 min. Dus we hoefden niet lang te wachten. Na 20 minuten stonden we voor de eerste keer van ons leven in Lissabon. Eerste indruk...prachtig! Mooie pleinen, veel mooie standbeelden, kolossale gebouwen. We hadden van te voren al besloten om de 'hop-on hop-off' bus te nemen. We hadden er zin in dus namen we hem meteen voor 2 dagen. Het kost een paar centen maar dan heb je ook wat...We konden nu ook meteen gratis gebruik maken van al het openbaar vervoer! De eerste rit zaten we meteen helemaal uit. Heerlijk, boven in het open gedeelte, in het zonnetje. De doppen in de oren, zo hoorden we in het Nederlands de informatie van de stad en als er even een saai stukje kwam schakelden ze over op Fado. Dat is een soort Portugese Blues... Nu hadden we ons in Lagos al laten verleiden om daar een cd van te kopen en wel van Mariza. ( Ze schijnt niet zo lang geleden bij Paul de Leeuw te zijn geweest). Dus we konden onderweg al bijna met haar meezingen... Het is mooie meeslepende muziek met prachtige gitaarbegeleiding.

Goed, Lissabon dus, het is gebouwd op heuvels dus het logische gevolg is dan dat er hele steile straten bij zijn. Soms bestaan die alleen uit trappen. Je hebt er prachtige gebouwen waarvan er heel veel betegelde gevels hebben. Origineel zijn de blauwwitte tegels. Later kwamen daar ook de kleuren geel en groen bij. Veel grote stadbeelden, prachtig gebeeldhouwd.

Zowel in de uitleg op de bus als in de musea wordt veel aandacht gegeven aan de geschiedenis van Portugal. Vooral het stuk van de ontdekkingsreizen komt veel aan bod en de naam van Vasco di Gama hoorden we vaak. In een museum werd heel mooi en duidelijk op een presentatie uitgebeeld hoe de geschiedenis van Portugal past in de wereldgeschiedenis vanaf ongeveer 1300 tot nu. We maakten na de busrit de dag vol met lekker te lunchen en verder te voet een aantal bezienswaardigheden eens van dichtbij te bekijken. We liepen door de oude wijk en zaten in een stemmig klein parkje midden in zo'n wijk. De volgende dag deden we de 2^e ronde met de 'hop on' bus. Deze route ging ook nog naar een buitenwijk waar we prachtige flats, kantoorgebouwen, theaters, musea etc. zagen in een moderne uitvoering. Een grote tegenstelling met het oude centrum, maar toch ook heel bijzonder. Het deed ons een beetje aan La Defense in Parijs denken. Zo'n busrit duurde 2 uur. Na afloop zochten we weer een terrasje om te lunchen, we hadden mooi weer! Daarna deden we een van de 2 oude wijken. Mooi, heel fotogeniek. Ook veel souvenirwinkeltjes en terrasjes... en zon! Aan het eind van de middag namen we nog de bus naar de monding van de rivier Tejo, dicht aan zee dus. Maar het zonnetje ging onder en we hadden geen trui bij, dus we besloten dat ook deze dag heel mooi was geweest. De volgende dag konden we nog 1 keer gratis met de bus naar het centrum. We stapten halverwege uit en bezochten het Monasterio dos Heronimus. De kerk was heel indrukwekend, heel groot en hoog. Mooi altaar en prachtige beelden. Daarna het klooster, we keken onze ogen uit, wat mooi, we werden er stil van... Daarna bekeken we het standbeeld dat was opgericht voor Vasco di Gama. Een heel grote afbeelding van een zeilschip waarop aan de buitenkant figuren werden afgebeeld die allemaal iets van doen hadden met de ontdekkingsreizen die toen werden uitgevoerd. Daarna bekeken we de Toren van Bélem. Een oud verdedigingwerk van Lissabon. Deze is heel bekend en een beetje het boegbeeld van Lissabon!

We hadden al die bezichtigingen schuifelend gedaan, dus hierna besloten we niet de bus terug naar de stad te nemen maar eens even lekker door te stappen. Het bleek wel een stuk verder dan we dachten, dus kwamen we met heel warme schoenzolen aan in het centrum, net te laat om nog te lunchen.. Om 15.00 u. sluiten de restaurants... Terwijl we aan de koffie zaten begon het te druppen.. We checkten in een internetcafé nog even onze e-mail en de weeronline-site en besloten toen om de rest van Lissabon te bewaren voor een volgende keer! Want dat we hier nog eens terug komen weten we zeker!

Dinsdag reden we via Obidos. Dat is een mooi nog geheel ommuurd stadje. De huizen zijn er wit met een blauwe omlijsting. We zagen er winkeltjes met souvenirs en veel handwerk. En een prachtige kerk waar de toen 10 jarige koning Alfonso in het huwelijk trad met zijn 4 jarig nichtje Isabella. Maar dat was in 1441... De kerk zag er nog steeds Koninklijk uit! We streken neer in Arelho. Dit ligt 100 km. ten noorden van Lissabon. Daar hebben we een vakantiedag ingelast, onze boeken uitgelezen, wat internet gedaan en lekker geluierd...

Portugal/ Spanje

22 april 2010. 16 april reden we richting Tomar. (131km.) We vonden een camping in de stad, 5 minuten lopen van het oude centrum, bofje! De volgende dag gingen we eerst naar de bibliotheek om te proberen ons verhaal over Lissabon op de site te zetten. Ze hadden er mooie computers, ook genoeg, maar helaas geen verbinding met internet. Vervolgens dronken we in de stad een bakkie koffie en klommen toen naar het klooster van Sao Jaô, boven op de berg.

Een prachtig klooster, heel groot en nog grotendeels in mooie staat; de kerk, de brevierruimtes die meestal in de binnentuinen lagen, de lange betegelde gangen, de kamers van de kloosterlingen en de plaats waar de keuken was. De lange eetzaal met tafels en banken. Het zag er allemaal nog goed en mooi uit. Er was niet veel fantasie voor nodig om de paters nog te zien rondlopen... Het is een bezoek zeker waard. Hierna gingen we naar de synagoge. Deze was niet meer in gebruik, er wonen namelijk nog maar twee Joodse families in Tomar, maar door donaties kunnen ze het gebouw toch in deze staat houden. Terwijl we wat rondkeken barstte er een enorm onweer los. De donderklappen vielen meteen achter de bliksemflitsen. Het water viel met bakken uit de hemel, het was een complete wolkbreuk. De straten liepen onder, de putten konden het niet verwerken. Wij schuilden met twee Engelse dames in de synagoge. Uiteindelijk kwamen we droog op de camping aan. Daar bleek alleen maar wat water door het open raam gelekt te zijn, het viel alles mee! We kampeerden hier twee nachten voor welgeteld €9.25 Daarmee is het meteen de goedkoopste camping van deze reis. Hier stonden heel veel Nederlanders en toen we de rekening zagen werd het ons duidelijk hoe dat komt.

Na deze meevaller kozen we de route naar het oosten, via Coimbra. Het land waar we door reden vonden we niet echt bijzonder. We reden binnendoor, de dorpjes leken wel tegen elkaar aan te liggen. Allemaal heel klein, maar de bebouwing volgde elkaar op en als er een stuk achter elkaar geen dorpjes waren reden we door eucalyptusbossen. Over dit stukje Portugal kunnen we niet echt enthousiast zijn. We zochten, na 196 km. rijden, een plaatsje aan de rand van de Serra de Estrela. Hier zagen we wat meer ongerepte natuur. In het campingboek stond een camping in Nabainhos/ Melo, met WIFI. Handig, want ik zat nog steeds met die site over Lissabon, die nog op internet moest worden gezet. De camping zag er goed uit. We vonden een mooi plekje met een prachtig uitzicht. De camping, Quinta de Cegonhas heeft Nederlandse eigenaren. http://www.cegonhas.com/

Wat betreft de contacten op de camping hebben we een aparte reis! We ontmoeten veel mensen met wie we leuke gesprekken hebben en gezellig kunnen borrelen of eten...Deze camping gebeurde het weer... We kwamen de camping op en het kantoor was dicht. Er zat een man lekker in het zonnetje voor z'n caravan, hij vertelde dat de bar om 17.00 uur open ging, omdat dan het borreluurtje begon. Nu zagen we de eigenaar voor die tijd al, het bleek een Nederlander te zijn. Op het mededelingenbord bij het washok werd ook nog eens melding gemaakt van de borreltijd: 17.00 uur, drankjes voor eigen rekening, hapjes gratis! Dus iets na vijven, we wilden niet te gretig lijken, togen we naar het terras. Er zaten al drie stellen, we bestelden ons drankje en niet lang daarna kwamen de hapjes, en daarna nog meer en daarna nog meer... we moesten gewoon nog wel wat te drinken bestellen omdat de hapjes nog niet op waren. Inmiddels was het eigenaarechtpaar, Gerard en Rieke, ook aangeschoven.

En een net aangekomen camperstel schoof ook nog aan. Het werd een gezellige borrel. Volgens het mededelingenbord was er een uurtje voor gepland, maar er werd wel twee uur vol geborreld... De volgende dag gingen we met onze buurtjes uit Amsterdam weer om 17.00 uur naar het terras. Het was nu geen officieel borreluur, dus geen hapjes. Wel gezellig gekletst in het zonnetje met mensen die als hobby hebben: het geven van een workshop smartlap zingen. Hij astroloog en zij bezig met meditatielessen etc. Geen mensen die we iedere dag aan tafel hebben... Deze avond was er de mogelijkheid om te eten in het restaurant op de camping; vooraf opgeven. Wij hadden dat niet gedaan omdat het hoofdgerecht kip piri piri was. Dus niets voor mij! Wij zaten nog aan de borrel, anderen schoven ook aan... zij hadden zich wel allemaal opgegeven voor het diner. Toen bleek dat ons struikelblok de kip was, werd er voor mij een pannetje grote gamba's gemaakt en schoven wij ook mee aan. Een van de gasten had op de wilde vaart gezeten en had daar prachtige verhalen over. Verder hadden we ook nog een van de schrijvers van GTST en ONM aan tafel. Hij was nu bezig met een boek over Portugal... Goed, wat begon als een borrel om 17.00 uur, eindigde met een kop koffie tegen 23.30 uur na een heerlijk diner. Ondertussen heb ik nog het verhaal en de foto's van Lissabon op internet kunnen zetten, iets minder zorgvuldig als anders...

We deden nog twee wandelingen vanaf de camping. We kregen bij de receptie uitgewerkte routes. De eerste was gemakkelijk, wat rond het dorp waar de camping bij hoorde. De andere was wel pittig. Hij ging naar langs en door een steengroeve naar een dorp boven op de berg, Folgosinho. We stegen 400 m. Ons broodje aten we op een bankje op het dorpsplein naast het bankje vol oude mannetjes met de dorpsjoekel aan onze voeten. Rieke van de camping had deze wandelingen uitgezet en ze had het goed gedaan. We wandelden over de kleine akkertjes, overal doorgeschoten en bloeiende spruitjesplanten naast kleine waterstroompjes. Paadjes die we zelf echt nooit gevonden zouden hebben!

Twee dagen genoten we van het mooie weer. De weerberichten werden nu minder, dus we besloten de motor weer te starten. We namen afscheid van onze Amsterdamse en Duitse buurtjes en reden nu in een reis naar SPANJE. ( 247 km.) Weer binnendoor. In tegenstelling met de vorige verplaatsing hadden we nu een mooie reis. Het was een prachtig gebied waar we door kwamen. Bergachtig, dus mooie uitzichten. Berghellingen vol met druivenstokken en veel fruitbomen in bloei. Veel olijvenboomgaarden. In de nog ongerepte gebieden veel paars bloeiende hei, de witte brem is ook in bloei, de gele is dik in knop maar nog niet open. We besloten vandaag, het is alweer 21 april, om hier zeker nog een keertje terug te komen, we hebben Porto immers ook nog op ons lijstje staan! We stopten in Figueruela de Arriba. http://www.elcampingdelasierra.com/ Meteen de duurste op ons lijstje van deze reis: € 25.50. per nacht. Wij zijn de enige gasten, de camping ligt in een natuurgebied; Sierra de la Culebra, het enige gebied in Spanje waar nog wolven voor komen. We vonden dit gebied door het verslag van Johan Schaerlaeckens.

Zoals beloofd is het weer veranderd, onderweg viel het wel mee. Eenmaal op de camping gearriveerd werd het eigenlijk niet meer droog. We kijken naar het weerbericht en constateren dat het klopt... In Nederland mooi weer, dan is het in Spanje bames! Ach, we pasten de activiteiten maar aan en gingen in de camper vast het volgende verslag voor de website schrijven. We gunnen jullie ook een lekker zonnetje! Jaap stuurde wat foto's van onze tuin. We kunnen zien dat de eerste planten al bloeien en de bomen in blad komen. Het onkruid overwoekerd de planten nog niet, dus we kunnen nog even kalm aan doen...

Terug in Frankrijk.

3 mei 2010. Het is 29 april en wij zijn nu neergestreken in La Palmyre. Ons vorige verslag werd geschreven net over de grens van Portugal met Spanje. Wat hebben we intussen allemaal gedaan...

Na ons kamp in Sierra la Culebra, hebben we de dag dat we vertrokken ons ogen uitgekeken. Wat een prachtig natuurgebied is dat. We gaan daar zeker een keertje terugkomen maar dan beter gedocumenteerd! We speurden goed, stopten regelmatig, maar helaas, we hebben geen wolven en of herten gezien. Wat betreft de wolven dachten we dat het seizoen, voorjaar, daar ook wel eens debet aan zou kunnen zijn. Vanuit dit natuurpark reden we naar de steppes van Villafafila. We genoten weer heel erg van het landschap in Spanje. Wij hebben in Europa nog nergens zulke grote stukken onafgebroken ongerepte natuur gezien, prachtig! Wij bezochten in Villafafila een bezoekerscentrum en daar hoorden we, waar we de meeste kans hadden op grote trappen: tussen het Informatiecentrum en het dorpje Tapioles! En ja hoor, we zagen twee groepen, samen zeker 25 stuks. En we vielen met onze neus in de boter, want er werd volop gebaltst. Heel veel trillende, witte schuimbaden! Wat mooi!

Na een dag met veel mooie dingen kwamen we na 202 km aan in Tordesillas. http://www.campingastral.es/ Eerst dachten we voor één nachtje, maar we konden WIFI in de camper nemen, 24 uur voor 8 euro. Het was een mooie camping, lekker weer, dus bleven we daar twee nachtjes. Op de MSN kletste ik bij met Marian en Jaap. Leuk om elkaar te kunnen zien op de webcam. Ondertussen heb ik de site weer bijgewerkt. We bezochten in Tordesillas het klooster van St. Clara. We mochten er alleen in onder begeleiding van een gids. De Engelse gids had die dag vrij dus... we kregen alle uitleg in het Spaans... gelukkig was er niemand die ons kwam overhoren, want we konden er niet veel van navertellen! Maar we hebben onze ogen uitgekeken. Wat een prachtig klooster. Mooie schilderijen, beelden en ook de kerk was geweldig mooi! Vrijdagavond hield onze verbinding met internet op en zaterdag 24 april vertrokken we weer. We reden weer zo'n 200 km via Vallodolid naar El Burgo. Dat is een mooi, nog ommuurd stadje, stijlvol gerestaureerd. In Ucero namen we de camping, deze ligt in de Cañón de Rio Lobos.

Vanaf de camping wandelden we zo de kloof in. Het is een mooie kloof, prachtige steile okergele rotswanden. De gieren zweven steeds boven je in groepen van zo'n dertien vogels. Helaas zijn we niet erg diep de kloof in gekomen. De wandeling ging langs het riviertje de Lobos. Vanwege alle regens die in de winter en het voorjaar in Spanje zijn gevallen stond het water nog hoger dan anders. Nu loopt de wandeling soms links en dan weer rechts van de rivier. Er liggen stenen in het water waar de meeste mensen fluitend, met twee vingers in de neus overheen lopen... Zo niet mijn persoontje.. Ik krijg het 'Spaans' benauwd, als die stenen wat scheef onder water liggen en groen aangemost zijn. Van de zenuwen stap ik al naast mooie rechte stenen... Na een paar oversteken liep ik dus al met een natte sok en schoen. Bij een oversteek, waar de middelste steen ook nog eens wiebelde, gaf ik het op... Wat een watje hé! Toch hebben we die dag een mooie wandeling gehad. Daarna was het plan om naar de Pyreneeën te gaan, dus we vertrokken naar het noorden richting de Sierra de Demanda. In de bergen bleek dat koning winter de deur nog niet helemaal achter zich had dichtgedaan. Er lag een flink pak sneeuw en ook nog geen bloemen te zien.

We dronken koffie op een plekje met de camper én onze voeten in de sneeuw en besloten toen de Pyreneeën te bewaren voor misschien een later tijdstip dit jaar. Via Logroño en Pamplona reden we FRANKIA weer binnen. We stopten in Urrugne op camping Larrouleta http://www.larrouleta.com/ Dit was de derde camping op onze heenreis! We genoten nog van het late middagzonnetje en ik ruilde wat boeken in de bibliotheek.

De volgende dag gingen we, na een bezoek aan de grootste Leclerc die we ooit gezien hebben, naar Pons! Ja, daar zijn we op de heenweg ook geweest, we bewaarden nog goede herinneringen aan het restaurant daar en hoopten dat we er nog een dagje konden fietsen... De vorige keer zaten we er binnen in het restaurant en we waren toen erg blij dat de kachel brandde! Nu zaten we de hele avond buiten, genoten van het late zonnetje en een heerlijk maal. En we hebben er gefietst, dat was al lang geleden...bijna de hele reis hebben ze achterop het campertje gestaan. We moesten behoorlijk zwaar trappen, ik dacht dat het misschien té lang geleden was... gelukkig lag het niet alleen aan mij; de weg lag niet helemaal waterpas. En zo zijn we, via Talmont 'La ville fleurie', in La Palmyre gekomen. Hier is het land wat vlakker, en de zee weer onder handbereik... We willen, als het weer mee wil werken, nog fietsen, wandelen en een oestertje slobberen...

Daarna vertrekken we naar La Brenne. Een bekende, mooie plek voor ons. We zullen daar de camping in Rosnay weer nemen. Een klein eenvoudig campinkje in een boerendorpje. Meestal zit de nachtegaal in de heg achter de camper te zingen. We zagen daar altijd veel vogels en orchideeën... Rond 13 mei zijn we dan weer thuis.

Dat was het dan weer!

11 mei 2010. Dit wordt ons laatste verslag van deze reis. Op 3 mei bezochten we de Zoo in Palmyre. Het is een mooie dierentuin met opvallend veel apensoorten. Wel hadden we het gevoel dat het voorjaar inmiddels weer was teruggevallen in de winter. We hadden 2 truien en een jas aan en dat was nog niets te veel. Zouden we de winterjas nog moeten gaan opzoeken...? Na deze geslaagde dag zochten we een camping met WIFI. Het was weer tijd om onze mailbox te legen en de site weer bij te werken... We vonden er een, niet te ver weg, ook in Palmyre, een ANWB camping waar we onze campingcheques konden gebruiken. Deze camping ligt midden in het toeristische hart van Palmyre, klimhellingen, golfslagbanen met reuze glijbanen, midgetgolf en wat je al niet meer kunt bedenken! Maar ze hadden ook, waar wij voor kwamen, WIFI, een wasmachine en een droger.... Klinkt misschien wel wat oubollig? Maar af en toe moet er toch ook gewassen worden, we hebben dat al beperkt tot 1 maal in de 14 dagen! Nu wilde het geval dat de wasmachine het goed deed en de droger wel z'n rondje draaide maar helaas niet droogde. Een Franse dame legde ons uit dat we extra tegen de deur moesten duwen... Heel attent maar onze munt was opgegeten door de machine, dus hoe hard je nu ook tegen die deur duwde hij ging niet meer tot actie over. Nu zou het allemaal het vermelden niet waard zijn, ware het niet dat ons enige dekbedhoes en slopen nu nog steeds nat waren... Inmiddels half 8 's avonds, de receptie was gesloten, dus een nat of enigszins uitgekleed bed was het gevolg. Vanwege de kou hadden we ons elektrisch kacheltje ook maar weer opgezocht... Het stormde en regende die nacht, is het wel zo'n goed plan om naar het noorden te gaan?

De volgende morgen ging Gert in zijn beste Frans zijn beklag doen bij de receptie. Hij was extra gemotiveerd omdat hij net ook nog een koude douche had getroffen... De was werd alsnog in de droger gestopt, als troost namen we een lekker croissantje bij het ontbijt en zo vertrokken we wat later dan gepland naar Rosnay in La Brenne. Ik had besloten dat het voor mij nu maar eens tijd werd om ook de camper eens over binnenweggetjes en door kleine dorpjes te manoeuvreren. Nog maar net achter het stuur belandde ik al bij een stoplicht boven op een helling, ik weet niet hoeveel schietgebedjes je in een paar seconden kunt doen, maar ik heel veel... het hielp niet, het licht bleef rood en ik moest gaan hellingtrekken. Net dat waar ik het meest tegenop zag! En tot mijn eigen verbazing ging hij zonder problemen verder op weg... Onderweg sloeg de motor in zulke situaties nog meerdere keren af, maar... ik blijf oefenen! La Brenne, we hebben er zin in, qua vogels heeft Gert nog niet echt kunnen scoren ( 153) en mijn orchideeën staan op 11 stuks. Eigenlijk ook het vermelden niet waard. Dus onze hoop is gevestigd op deze nieuwe stek!

Dus 3 mei werd de camper op zijn 'eigen' plekje gezet op de camping Municipal in Rosnay. Ook daar was het koud, de kachel werd meteen in stelling gebracht. De dag daarop was een echte dodenherdenkingsdag, donker en regen. We startten maar een scrabblecompetitie. Gelukkig werd het nog lang genoeg droog om vanaf de camping een uitgezette wandeling van 12 km. te doen. s' Avonds streek een ralreiger neer aan de rand van ons campingmeer.

Zo werd het 6 mei, we werden wakker met een bleek zonnetje, dus de fietsen gepakt en daar gingen we. Meteen al op het eerste weggetje zagen we een veld vol orchideeën, de Harlekijnorchis, nummertje 12 voor mij! Die dag zagen we nog wulpen, het ijsvogeltje, de purperreiger, de kwak, de geelgors, de grauwe gors, futen, dodaars, geoorde futen en de hele dag hoorden we overal in de lage bosjes waar dit landschap zo rijk aan is, de prachtige zang van de nachtegaal! Steeds kwam er weer het zoete luchtje van de bloeiende meidoorn ons neus binnen. Wat een mooi gebied is het toch, iedereen die een weekje of langer wil genieten van de vogels, bloemen en mooie landschappen kan hier heerlijk wandelen en of fietsen. Het is hier nagenoeg vlak, af en toe wat lichte glooiing. Graslanden vol met klaprozen, koekoeks-, boterbloemen en orchideeën, een feestje van kleuren! Je kunt bijna een hele dag fietsen zonder door dorpen of stadjes te komen als je dat niet wilt! Wel fiets je door wat kleine, echt Franse gehuchtjes met mooie kleine soms vervallen boerderijtjes. In het Museé du Parc schreven we ons in voor 2 orchideeënexcursies voor zondag en maandag. Dé manier om wat meer over deze planten te leren. Moe en voldaan gingen we aan de borrel en toen tegen schemer de ralreiger zijn plekje weer opzocht in de bomen was onze dag helemaal geslaagd! Hij hoort hier helemaal niet te zijn, die ralreiger, dus extra bijzonder om te zien dat hij hier toch zijn plekje heeft!

Inmiddels is het maandagavond, de excursies hebben mooie orchideeënfoto's opgeleverd, de stand is nu 24! ( net zoveel als het aantal campings dat we hebben gehad!) Het waren mooie wandelingen waarbij de excursie van vandaag eindigde bij een geitenboer waar we nog even mochten proeven van een aantal kaasjes. Bofte ik even als echte geitenkaaseter! Het weer was hier afwisselend mooi en regen. Dus we hebben ook flink gescrabbeld. Gert heeft hier genoten van alle vogels. Alleen al in La Brenne zag hij er 88. De klapper was een groep van 15 wespendieven die over de camper vloog. En gisteren in een nieuwe kijkhut een wouwaap op 4 meter!

Het was een mooie reis. We hebben in het eerste deel veel steden en prachtige bouwwerken bekeken. In leuke Portugese stadjes kocht ik mooie zomerblouses die nu weer even onder in de kast liggen.... Het tweede deel genoten we volop van de natuur. De wandelschoenen en de fietsen werden tevoorschijn gehaald. La Brenne was wat betreft de natuur ook weer een hoogtepunt. Zoveel vogels en bloemen, bijzonder. Gert zag in totaal 173 vogels. Maar nu is het feestje voor even gedaan. We zijn dit jaar nog maar zo'n 6 weken thuis geweest dus we gaan daar eens lekker in de tuin werken, Gert heeft al zin in de buxus...

Camper-reis Noordkaap (1) 2009

25 juni 2009

We vertrokken op woensdag, 17 juni. Al na ruim twee uur trokken we de handrem aan op onze eerste camping in Ootmarsum. 'Molenhof' was het geworden. Een mooie camping gelegen in Twente. Volop wandel en fietspaden, ongeveer 6 km van Ootmarsum vandaan. Een stadje met veel galeries en evenzoveel terrassen en restaurants. Ik deed leuke ideeën op voor toekomstige boetseerwerken en na een bakske zijn we per fiets de omgeving gaan verkennen. Mooi glooiend land vol graanvelden en mooie boerderijen. De volgende dag maakten we een langere fietstocht en merkten dat je in Twente toch ook behoorlijke 'heuvels' hebt. We genoten van de prachtige uitzichten en gelukkig was het lekker weer voor de terrasjes.

Het weer verslechterde, dus tijd om verder te gaan. Het werd een lange reisdag met veel wegwerkzaamheden en files rondom Bremen en Hamburg. Tegen 19 uur stopten we op een camping in Sleeswijk Holstein. Een kilometer of acht van de Deense grens. De volgende dag, we schrijven inmiddels zaterdag 20 juni, zochten we een camping aan de oostkant van Jutland. We ontdekten dat Denemarken helemaal niet zo plat is als we altijd hebben gedacht. Veel korte heuveltjes die elkaar snel opvolgen. De fietsen hebben we dus maar even ingepakt op de camper laten staan... De camping die we hier namen was ons getipt door Marian en Aage. We kregen een prachtige plek en genoten van het uitzicht op het water met de vele bootjes. We hoorden de 'vijfde van Beethoven' overal om ons heen, dus het duurde niet lang of Gert sloop met het fototoetsel in de aanslag rond.( geelgorzen)

Op weg naar de camping testten we nog even onze nieuwe WIFI-antenne op de parkeerplaats van de Mac Donalds. Dat lukte prima, dus onder het genot van een milkshake haalden we onze mail binnen. Weer een nieuwe ervaring!

Ook een nieuwe ervaring is de lengte van de dag hier. De zon gaat pas rond half elf onder en ook daarna wordt het niet meer echt donker.

We zien de rode weerschijn van de zon zich langs de horizon verplaatsen naar het oosten waar hij dan in alle vroegte weer te voorschijn komt. We hebben het zeer naar ons zin gehad op deze camping.: Hagen Strand camping in Vejle. Wat ons zo opviel was de rust die we daar allebei ervaarden. Op maandag hadden we besloten verder te gaan en met alle spullen al in de camper gepakt hebben we nog even getwijfeld: 'zullen we toch niet wat langer blijven...?' Maar we wilden toch ook wat meer van dit land zien, het weer was mooi, dus op naar Århus. Dit is de tweede grootste stad van Denemarken. We vonden 15 km van de grote stad een camping waar we terecht konden met de campigcheques. http://www.ajstrupcamping.dk/ Want we blijven Nederlanders en van de voordeeltjes profiteren.

Belevenissen in Denemarken! 29 juni 2009

Een paar dagen stonden we samen met Marian en Aage. Aage is een Deen. Hij gidste ons een dag door een stukje Jutland. We kregen uitleg over het ontstaan van dit type land, veel heuvels. Mooie graanvelden met volle rijpe korrels vanwege de vruchtbare kleigrond.

Dit in tegenstelling met het westelijke deel dat meer vlak is en uit zandgrond bestaat. Hij liet ons kennismaken met verschillende broodjes, sommige met wortel, andere weer met spinazie. Bij de koffie namen we Vienne Stängel, heerlijk! Bij de boer haalden we een doosje jørdbæren een zak verse doperwten. We aten die rauw als snack en in de de sla. Nooit geweten dat je die rauw kunt eten maar hier in Denemarken smaken ze prima zo. We reden zelfs nog langs zijn geboortehuis. Samen ontdekten we Århus.

Een mooie stad met een grote haven. Het was prachtig weer dus de terrasjes waren overvol, wat de stad een gezellig aanzien gaf. De consumpties waren niet goedkoop, omgerekend 7 euro voor een pilsje en 5 euro voor een cappucino. Uiteraard deden we ook nog de botanische tuin. Deze was mooi aangeplant en op de grasperken lagen overal studenten. 23 juni werd op het strand de zonnewende gevierd.

Overal zagen we overdag al grote brandstapels klaar liggen. Er waren veel mensen op af gekomen, er werd geBBQed op het volle strand. Soms zaten ze op een kleedje met alleen een flesje wijn. Er was muziek en het weer bleef maar mooi!

En toen op vrijdag, kwam het afscheid en gingen we weer alleen verder, doel: Zweden!

Het was een lange reisdag, de dag daarop gingen we meteen door naar Ølland. Dit is een eiland, verbonden met het vaste land door een brug. Het ligt voor de oostkust van Zweden, aan de Baltische Zee en is een langgerekt, 140 km. lang en 16 km. breed. Je vindt hier veel verschillende biotopen. Bos, duinen, grasland en droge vlaktes. De laatste hebben wel wat weg van de causses in Frankrijk. We zagen ook veel historische begraafplaatsen, deze waren te herkennen aan veel rechtopstaande stenen op heuvels. Het zuidelijke deel van het eiland is bekend vanwege zijn grote aantal vogelsoorten en ook orchideeën komen er voor. Ook hier hadden we weer mooi weer alleen wel een harde wind. Gert genoot van de vogels: bosruiters, kemphanen, kluten, honderden eidereenden, grauwe kiekendief, kievieten met jongen, grauwe klauwier, geelgorzen, wielewaal, koekoek, spotvogel en als toetje op de laatste dag ook nog 2 zeearenden!! Ik zag 5 soorten orchideeën waarvan de moeraswespenorchis wel een bijzondere is.

Maandag begonnen we aan de reis naar het noorden. In één keer reden we door naar Stockholm waar we een dag voor nodig hadden. Mooie landschappen zagen we aan ons voorbij glijden. Bossen en vooral ook veel meren die er idylisch bij lagen. We zagen op de velden reeën lopen en ik zag ook de eerste eland! Verder zijn de huizen hier van hout en rood geverfd.

Soms met mooi houtsnijwerk rond het dak en de kozijnen. Het is nu 23.00 uur, ik zit te schrijven en het is buiten nog gewoon licht. We zijn natuurlijk weer een stuk naar het noorden opgeschoven. Morgen doen we een dagje grote stad en dan gaan we weer verder op weg naar boven. De diesel kost hier omgerekend, rond de 1.17 euro. Want dat doen we weer, ouderwets omrekenen. Eerst de Deense kronen en nu de Zweedse.

Onderweg in Zweden 4 juli 2009

We zitten nu halverwege Zweden, net onder de plaats Årnskoldsvik. Het gebied heet Höga Kusten. Het plaatsje waar we kamperen: Norrfällsviken. Morgen doe ik de was in de Tvåsststupa. We zijn nu al even hier, maar we kunnen die woorden er nog steeds niet in één keer uit krijgen....zo ontdekte ik vanavond op de camping dat een Zweedse computer ook een ander toetsenbord heeft. Het duurt wel even voor je dan de weg weet op zo'n ding. Plakken heet hier Klistra in. Een half uur kostte me 2 euro 50. De voorzieningen die hier in Zweden zijn om te internetten, op de campings, valt erg tegen. In de campingboeken wordt het wel vernoemd, maar bij aankomst blijkt het in de praktijk meestal niet mogelijk.

De reis verloopt prima. We zien veel mooie dingen onderweg, het weer is ons tot nu toe enorm meegevallen. Het thermo-ondergoed ligt nog achter in de kast. De muggen hebben we al wel ontmoet en de Azaron stick ligt onder handbereik. We hebben tijdens het winkelen ontdekt dat de supermarkten hier ook het merk Euroshopper hebben. De prijs van de dagelijkse boodschappen valt ons mee en het is hier zeker niet duurder dan b.v. Frankrijk. Helaas wordt er geen wijn verkocht in de supermarkten. Waar dan wel, dat moeten we nog uitvinden. Wat wel duur is is het openbaar vervoer en de terrassen en restaurants. We betaalden voor een glas wijn op een terras 12 euro...gelukkig smaakte hij erg lekker. Nu moet ik wel zeggen dat die genipt werd op een terras in het centrum van Stockholm.

We hadden nog even getwijfeld: gaan we wel of niet de grote stad in? We zijn niet echt van die stadsmensen...maar we werden aangenaam verrast. Mooie grote gebouwen, in goed onderhouden staat. We zagen de wisseling van de wacht bij het koninklijk paleis. Voorop de verse blauwe militairen, gebracht door een witte militaire kapel. Na het officiële gedeelte deden die nog een klein taptoetje. Een Amerikaan die naast me stond toe te kijken vroeg mij spontaan ten dans. Hij schrok toen ik meteen toestemde. Hij mompelde nog wat, maar gedanst heb ik niet....Ben toen maar met Gert verder de stad weer in gegaan.

Het oude gedeelte heeft leuke smalle straatjes en doorkijkjes. Er zijn veel binnenpleintjes achter de winkels. Het pleisterwerk van de huizen is geverfd in de mooie kleuren oker en terra. Het deed ons een beetje denken aan een stad als Nice. Het was prachtig weer en de mensen liepen er op z'n zomers bij, de terrassen zaten vol. Dit versterkte nog eens het beeld wat we van een Zuid-Franse stad hebben en waarvan we niet gedacht hadden dit in Zweden ook aan te treffen. We hadden genoeg gezien en gingen met de metro terug naar de camping. Een prima verbinding tussen stad en camping. Het Metrostation was maar vijf minuten lopen vanaf de camping. De camping in Stockholm is ook een aanrader. Je staat wel hutje aan mutje, maar de sanitaire voorzieningen zijn er prima. http://www.bredangcamping.se/

We hadden genoeg stad gezien en gingen weer op weg naar de natuur. Die vonden we op een schiereiland voor de stad Hudiksvall. We volgen een beetje de reis die door de NKC is beschreven. Onderweg hebben we nog het schilderachtig klein vissersdorpje Skärsö, gelegen aan een fjord, bezocht. Prachtige rode houten huisjes en een visrokerij waar we een pakje gerookte haring uit een koelkast hebben gekocht. Samen met het versgebakken Tunnbröd verzekerde dat ons van een prima avondmaaltijd. Het eiland waar we naartoe gingen heet Hornslander en de plaats waar we uitkwamen camping in Hölick. Volgens de beschrijving zouden we 30 km zeer slechte weg te gaan hebben, maar zouden rond de camping de elanden lopen en zeearenden rondvliegen. Allemaal niets van waar. Goede weg ernaar toe en eland en zeearend 0-0. Maar ook van de camping hadden ze verder weinig goeds te melden. Wij stonden er echter prima naar ons zin in een wat open bos. De grote kruisbekken (rood en groen) lieten regelmatig dennenappels op ons campertje vallen. Een eekhoorntje rende tussen de campers door. Het is daar een ecologische camping, behalve dat alles er zeer natuurlijk uitzag zagen wij het voornamelijk aan het drinkwater, dat bruin gekleurd was. We hebben daar lekker van het zonnetje genoten met een goed boek en een wandeling gemaakt langs de zee. De bossen groeien hier in Zweden tot aan de zee. Het zijn overwegend naaldbossen en de onderbegroeiing bestaat uit heel veel bosbessen, veenbessen, heide en ijslands mos. Hier zagen we de zon tegen 22.00 uur verdwijnen. Om 24.00 uur was het op z'n donkerst (schemer) en om half drie was het alweer klaarlichte dag. De vogels zongen weer volop, alleen wij draaiden ons nog een keertje om.

Verder ging de reis weer, we namen de hangbrug om in het natuurgebied Höga Kusten te komen. De brug is in 1997 gelegd. Hij is 180 meter hoog en meet 1210 meter tussen de twee pylonen. Het is op 6 na de langste hangbrug ter wereld. Het is een beetje een kopie van de brug in Los Angeles. Ik heb er een mooie foto van gemaakt om hem ook aan jullie te laten zien. Helaas heb ik hem per abuis al weer weggegooid. Onze campingkeuze wijkt nu af van de NKC. We wilden nml. een luxe camping waar we een wasje konden draaien en even het internet bijwerken. http://www.norrfallsvikenscamping.com/ Daar staan we nu, de was is gedaan! We gaan vanavond weer in een fris bedje!

Een beetje natuur en cultuur in Noord-Zweden 7 juli 2009.

En waar zijn we nu terecht gekomen? Ik zit nog even de overhemden te strijken dus kan ik jullie dat meteen even duidelijk vertellen: Het is hier het tot UNESCO werelderfgoed benoemde 'Höga Kusten' (hoge kusten). Dit is een gebied waarin 9.600 jaar recente geologische geschiedenis van de aarde tot uitdrukking komt. Tijdens de laatste ijstijd bedekte het landijs grote delen van noord Europa. In het centrale deel van dit gebied moet er toen een drie kilometer dikke ijskorst hebben gelegen. Door het enorme gewicht van deze ijsmassa werd de aardkorst tot zo'n 800 meter onder het huidige niveau gedrukt. Toen het ijs zo'n 20.000 jaar geleden begon te smelten nam de druk af en begon de bodem weer te stijgen in een poging zijn oude vorm weer aan te nemen. Dit proces is nog steeds gaande; de kust stijgt jaarlijks nog met 8 mm! In het gebied vind je de hoogste aanduiding van een voormalige waterlijn ter wereld, namelijk op 286 meter boven zeeniveau. Dit is dus door de bodemstijging na het smelten van het ijs ontstaan. Daarom is dit zo'n uniek gebied. De bodemstijging heeft tot spectaculaire rotsformaties, breukvlakken, fossielen e.d. geleid en er zijn nog de sporen van de gletsjers van weleer te vinden in de vorm van grote velden 'rolstenen' die ooit onder het ijs zijn meegevoerd. Ook vind je hier nog sporen van vroege bewoning in de vorm van graven uit de bronstijd (1800 tot 800 voor Christus). Zo, zijn jullie nu net zo onder de indruk als ik? Toch leuk om te weten. Helaas laat het weer het deze dag wat afweten, voor het eerst eigenlijk tijdens deze reis. Maar dat was te vroeg geroepen, om 15 uur werd de hemel stralend blauw en trokken we de wandelschoenen aan. Eerst verkenden we het 'dorpje' waar de camping ligt en daarna liepen we de blauwe route naar Skvalpudden. Een mooie wandeling over de rotsen met steeds uitzicht op zee, 3,2 km. Informatieborden langs de route die het hele verhaal hierboven nog eens beeldend uitleggen.

Uiteindelijk eindigde de wandeling in een open hutje aan de zee. Hadden we BBQ spullen meegenomen dan hadden we zo aan de gang gekund. Er was namelijk in het hutje een vuurplaats aanwezig. Daar staan we toch van te kijken want ook op alle boscampings mag, gewoon op de eigen plaats, geBBQed worden. Dit wordt dan ook veelvuldig gedaan. Bos genoeg? Voor iedereen die nog eens hier in de buurt komt, de blauwe wandelroute is een aanrader! En als je dan deze camping neemt, in de douches moet een munt van 5 kronen. Fijn om van te voren te weten dan sta je nml. niet, net als ik, onder een dun koud waterstraaltje te bibberen... Je komt er wel weer fris vandaan..

's Morgens komt, op deze camping, de bakker met een handkar langs de campinggasten. Lekkere verse broodjes maar ook lekkers voor bij de koffie. Nu heeft Aage ons laten kennismaken met de Vienne Brødjes en dat had hij beter niet kunnen doen. Ook deze bakker heeft ze in z'n karretje, warm nog wel! Zeg daar dan maar eens nee tegen, sterker nog.. probeer dan maar eens te wachten tot koffietijd. Zo'n bakker die langs je campertje komt is natuurlijk erg luxe maar de Scandinavische campings zijn ook luxe. Als je kijkt dat de douche vaak een familiedouche is dat betekent dat je als je alleen gaat je een hele badkamer voor je alleen hebt. Compleet, dus wastafel, toilet en douche. Lekker ruim! Verder heeft iedere camping keukenvoorzieningen voor de kampeerders. Een grote ruimte is dan verdeeld in meerdere aanrechten met kookplaten, ovens en of magnetron(s) en vaak zelfs nog een afwasmachine! Bij deze aanrechten staan meestal lange tafels met stoelen zodat je daar met je gezin ook kunt eten...Op ieder aanrecht soms ook nog een kwast, doekje en afwasmiddel... Ja, en dan denken jullie, dure campings zeker! Niets daarvan, we betalen gemiddeld zo'n 17 euro. Op kleinere campings vaak 14, in de grotere steden 20 en in Stockholm 22 euro.

We bleven hier 2 nachten en gingen toen door naar Umea . In het natuurgebied Skuleskogen maakte we nog een flinke wandeling, 13 km. door moeras en over gletjer-rolstenen. Met als resultaat uitzicht over een diepe kloof en een mooie fjordenkust. We vonden een camping voorbij Umea in Aenaset. http://www.miljomedia.se/ Mooi gelegen in een bos maar ook aan de E4. Dit is de snelweg die we al zo,n beetje vanaf Stockholm volgen. De volgende stop is Lulea

Onderweg bekeken we nog de kerk in Burea en de kerkdorpen, in Ojeby en Gammelstaden. Dit zijn kerkendorpen waar soms wel een paar honderd eensgezinshuisjes rondom de kerk staan. Deze huisjes horen bij de kerk. De gelovigen hadden de verplichting om dagelijks de kerk te bezoeken. Er werd wel ingezien dat in dit dunbevolkte land, waar iedereen verspreid woonde, niet iedereen deze verplichting kon nakomen. Daarom werd er voor de mensen die verder weg woonden rond de kerken de zogenaamde kyrkstad gebouwd. Als je tenminste 10 km. van de kerk woonde, moest je elke zondag naar de kerk komen. Woonde je 20 km. ver dan was de kerkgang eens per 2 weken verplicht. Was de afstand 30 km. enz. Voor deze ver-weg-wonende kerkgangers werden deze kerkdorpen gebouwd. Er zijn, in Noordscandinavië nog 'n kleine 50 dorpen overgebleven. Ze zagen er nog heel authentiek uit, kleine rode houten blokhutten. In Gammelstad staan en nog zo'n 400 ,een was er te bezoeken deze was nog ingericht met bedstee, soort platte buiskachel en al. De huisjes zijn niet langer meer in eigendom van de kerk maar gebleven is het verbod om er langer dan één nacht, gekoppeld aan een kerkbezoek, in te blijven. Hierna zochten wij, na al de kerkbezoeken van die dag, met ons eensgezinscampertje, de camping op voor een nacht. En wel op www.firstcamp.se/lulea

Even in Finland 14 juli 2009.

Vanaf camping Firstcamp in Lulea zijn we Finland ingereden. We hadden meteen al spijt dat we de tank nog hadden laten volgooien in Zweden, want hier was de diesel wel 12 eurocent goedkoper! Ja, net over de grens en we konden meteen weer meepraten over de prijzen, want hier hebben ze onze euro's. Om toch nog te laten merken dat je wel weer in een vreemd land bent is het hier 1 uur later. We blijven maar 2 of 3 dagen in dit land, dus besloten we daar niet aan mee te doen. Onze eerste camping lag in Rovaniemi. Een camping aan de rivier. We deelden de plaatsen met wel 30 motormuizen, dus een behoorlijke drukte op de camping! De dag daarop gingen we eerst in het, 6 km verder gelegen stadje, Napapiiri een kijkje nemen in de voorraadkamers van de kerstman. Die woont daar namelijk. We zagen zijn hulpjes hard bezig, hijzelf genoot waarschijnlijk nog van een vakantie.

Maar iedereen kan gerust zijn, de kamers lagen vol... In de stromende regen gingen we verder noordwaarts. De temperatuur deed ons ook een beetje aan de kerst denken, 9 °C. De beschrijving van de NKC ( Nederlands Kampeerauto Club) maakte ons attent op het gouddelversplaatsje: Tankavaara wat we gingen passeren. Wij ontdekten dat in diezelfde plaats ook de toegang was tot een van de grootste natuurparken van Finland, 'Urho Kekkosen kansallispuisto'. Het was inmiddels droog geworden en in een stralend zonnetje deden een prachtige wandeling, vonden weer een orchideënsoort, Dactylorhiza maculata. Eenmaal boven het bos uitgeklommen genoten we van de mooie vergezichten. We konden er alleen lopend van genieten, want stond je stil dan werd je meteen lek gestoken door tientallen muggen... We wisten het toen zeker, we waren in muggenland... Gert zag er een keep in zomerkleed. Later vonden we in Inari een camping aan een meer. Daar parkeerden we het campertje met het neusje vooruit en hadden een fantastisch uitzicht. Aan de verre overkant van het meer, zagen we de bergen van Rusland.

In Finland zagen we vooral erg veel bossen en ongelooflijk veel meren. Enkele elanden en meerdere rendieren. Zouden die allemaal Rudolph heten?

De huizen zagen er niet zo verzorgd uit, wat minder in de verf, wat rommelig allemaal, ook de campings. De mensen, vonden wij niet echt vriendelijk. Maar wij hebben maar een heel klein stukje van dit land gezien en dan ook De dag erna moesten we Finland al weer verlaten. We zagen hier nog eens in het hoge noorden. Dus ja, wat is deze mening waard... Voor we de volgende dag de grens over gingen lunchten we nog in een Samidorpje. De Samen( Lappen) noemen hun land Sami. Oorspronkelijk waren alle Samen nomaden en trokken ze met hun rendierkuddes rond. Ze woonden in de bekende punttenten. Hun gebied strekt zich uit van het noorden van Finland en Noorwegen tot en met het schiereiland Kola in Rusland. Tegenwoordig hebben de meesten zich blijvend gevestigd en werken als boer of visser. Een klein deel trekt nog als nomaden rond en houden hun eeuwenoude tradities nog in stand.

Eerst bekeken we de kerk, staken weer twee kaarsjes op, in een deze keer zeer sobere kerk. De priester maakte nog een praatje met ons en vertelde iedere zondag toch wel 45 gelovigen in de kerk te krijgen. Het aantal mensen dat lid was van deze kerk was veel en veel meer, maar iedereen woonde op flinke afstand. We aten een vers gebakken wafel. Dit werd door de Samen gebakken, vrijwilligers die hiermee een wezenproject in Tanzania steunden. Dat stemde ons wel even tot nadenken. Mensen die hier in zo'n uithoek van de wereld wonen, het zelf niet al te breed lijken te hebben. En dat nu net zij zich inzetten voor kinderen, zover weg in Afrika. Geweldig!

Noorwegen 14 juli 2009.

Na de lunch bij de Samen reden we een lange saaie weg langs de rivier de Tana. Zomaar ineens bevonden we ons in Noorwegen. Geen grenspost, zelfs geen vlag gaf aan dat we over een grens waren gegaan. Wel zagen we al rap een grote verandering in de natuur en de bebouwing. Al snel bevonden we ons in een fjordengebied. Mooie dorpjes tot aan het water. Houten huizen in alle kleuren van de regenboog! Haventjes vol met vissersboten. Nu was het zaak ons te voorzien van Noorse kronen. Die vonden we in een flappentap in Vadsø. Wat zou de waarde zijn?

Hier besloten we af te wijken van de route van de NKC. Wij wilden graag de Varangerhalvøa eens goed gaan bekijken. We kampeerden in Vestre Jakodselv. Prettig klein campinkje met toch alle voorzieningen, zelfs voor de wasmachine hoefden we niet te betalen. Jammer dat nu net alles schoon was... We waren er inmiddels ook achter dat 100 kronen, 11, 20 euro waard zijn.

Op Varangerhalvøa deden we een paar prachtige ritten. Eerst een dag langs de oostkant naar het plaatsje Vardø. We reden door lege, open valktes.

Sneeuw tegen de hellingen en veel snel stromende riviertjes met het smeltwater van de sneeuw. Ook veel meertjes en daar was Gert weer heel blij mee. Grote aantallen zaagbekken en eidereenden. Verder nog zwarte zeekoeten, roodkeelpiepers. Een grote kolonie broedende drieteenmeeuwen. En roodkeelduikers, ruigpootbuizerden en een paar zeearenden. Na de open valktes kwamen we uit op een grillige rotsweg langs de kust. Alles om ons heen was ruig en ongerept. Daar zagen we een flinke groep Jan van Genten in zee vissen. Altijd een heel spectaculair gezicht. Het was echt een hard en ruw landschap. Wij hadden het idee dat we nu aan het einde van de wereld waren. Maar een klein stukje na het einde lag toch nog een stadje waar huizen stonden en mensen woonden. Na een lange dag, waarin we veel hadden gezien besloten we weer op dezelfde camping te overnachten. Dit betekende de hele weg weer terugrijden... De volgende dag, namen we de andere weg linksom naar Båtsfjord.

Ook dit was weer genieten. Een heel ander landschap, minder ruig, wel veel sneeuwresten overal. Weer een heel leeg landschap, geen bomen, alleen open vlaktes.

De bergen bestondem uit kale stenen of waren bedekt met een zacht tapijtje van mos en hele lage bosbessen. Deze keer weinig vogels op de meren. We begonnen de dag wel goed, want net weg zagen we meteen al 4 zeearenden opvliegen langs de weg. In totaal zagen we er die dag 7!!! Omdat we in een verslag hadden gelezen dat er in Syltefjorden een vogelrots was met enorme aantallen vogels, besloten we daar een kijkje te gaan nemen. Aan het eind van de middag kwamen we daar, na 32 km onverharde weg, we bleken wel naar die rots te kunnen alleen was dat enkele reis 12 km klauteren over de bergen...Maar verderop was nog een kleine rots en dat was maar twee en een halve km lopen vertelde de mevrouw van de vvv. Dus de keuze was snel gemaakt. De wandeling was mooi met zicht op het fjord. De vogelrots helaas helemaal leeg. Wit besmeurde stenen vertelden ons dat ze hier vroeger wel waren geweest... Ik vond, tijdens de wandeling, nog een nieuwe orchideeënsoort, de witte muggenorchis ( Pseudorchis albida). Dus de wandeling was toch niet voor niets geweest. Aan vogels hadden we die dag te melden: een blauwborst, grauwe franjepoot, rosse grutto, bonte strandlopers en bontbekplevieren. Ook tureluurs zagen we regelmatig. Het was intussen te laat geworden om nog een camping te bereiken, dus parkeerden we ons campertje in een enorm weids landschap. We genoten van het uitzicht, een kudde rendieren kwam nog even grazen in het zonnetje. De zon bleef zichtbaar tot 23.30u. Toen verdween hij achter de bergen. Het bleef gewoon licht, maar we moesten toch naar bed....

Op zondagmorgen, 12 juli deed ik de gordijnen open en het zonnetje stond weer stralend aan de blauwe hemel. Ik wandelde eerst de dichtbijzijnde berg op. Bovenop ben ik op een steen gaan zitten en zag ons campertje, zo groot als een speldeknop in dit onmetelijke landschap. Rondom mij heen de toppen van de bergen. Tussen de bergen sneeuwvelden en blauwe meertjes met smeltwater. Wat is de natuur toch groot en mooi en wat maken wij, mensen, er maar een heel klein onderdeeltje van uit. Na het ontbijt vertrokken we naar Berlevåg. Een mooie weg voerde ons naar een kustweg waar weer volop vogels te zien waren voor Gert. Er werden geen nieuwe soorten meer toegevoegd aan zijn lijst. Wat betreft het aantal vogelsoorten valt het ons hier wat tegen, we hadden meer verwacht. Wat is de reden? Zijn we wat aan de late kant? Zijn veel soorten al weer klaar met broeden en al vertrokken? Wel ontdekte ik weer een nieuw orchideetje, de groene nachtorchis (coeloglossum viride). In Veines deden we koffie met een wafel in een klein museumpje onderweg. Lekker in het zonnetje op een bank voor de deur. Berlevåg bleek een schilderachtig vissersplaatsje met een haven die vanwege de zondag vol lag met vissersboten. We moesten voor een deel dezelfde weg terug die we ook waren gekomen. Onderweg namen we de tijd om uitgebreid te stoppen voor koffie en lunch. Ons kamp sloegen we op in Skipagurra. Vanaf nu kunnen we het verslag van de NKC er weer bij pakken en op weg gaan naar de Noordkaap. Al is er wel een beetje twijfel gerezen of we dat wel moeten doen. We zijn hier namelijk al zeer noordelijk geweest. We hebben genoten van het landschap wat zo speciaal is voor het noorden. Leeg en uitgesterkt. Je hebt hier, al ben je maar op 400 m. hoogte, al het gevoel heel hoog in de bergen te zijn. Geen bomen meer en veel alpine planten. En daarbij het gevoel dat hier de wereld ophoudt, dat er hierna niets meer is... Zal het op de Noordkaap veel anders zijn? In ieder geval wel heel veel toeristen meer. We zien wel. Deze ervaring hebben we en koesteren we als heel speciaal!

We boften ontzettend met het weer, veel zon en nog te warm voor de thermospullen. Verder zijn we verstoken van alle informatie over het wereldgebeuren. De t.v. doet het al anderhalve week niet meer, waarschijnlijk zijn we te ver over het randje om het signaal van de sateliet nog op te pikken. We probeerden het nog eens boven op een kale berg maar, noppes, nada, niks geen beeld. Ook de radio pakt niets meer. En een Nederlandse krant hebben we hier nog nergens kunnen ontdekken! Jammer voor Gert want die had zich wel een beetje op de tour verheugd! Verder komen we ook bijna geen Nederlanders tegen dus we zijn echt weg van alles!

Nordkapp 17 juli 2009.

Vanaf Skippagurra gingen we niet, zoals de NKC naar Karasjok, maar namen we de weg bovenlangs naar Russenes. De kwaliteit van de weg zou slecht zijn, maar we lazen in verschillende boeken dat hij (de weg) erg mooi zou zijn. In het eerste stuk was hij inderdaad slecht. Veel gaten, sporen en kuilen. We konden dus niet erg hard vooruit, maar dat had als voordeel dat Gert beter kon speuren naar vogels en zo drie kraanvogels ontdekte op een akker, tegen een bos aan. Twee ouden en een jonge! Ze waren erg schuw en vlogen al snel op. We hebben ze mooi kunnen zien.

Verder reden we door een prachtig landschap. Dorre, lege hoogvlaktes, bergen met resten sneeuw, snel stromende beekjes. Verder prachtige uitzichten op aquamarijn- blauwe fjorden. Op een plaatsje met een uitzicht op zo'n fjord hebben we ons bakkie koffie gedronken. Terwijl Gert een drijvend eendje zat te ontcijferen riep hij ineens: 'Els, dolfijn'...We zagen hem nog een paar keer met z'n rugvin boven komen en het bleek een bruinvis te zijn! Verder passeerden we nog een heuse canyon. Daar hebben we even de benen gestrekt en naar boven geklauterd voor een blik van bovenaf op de snelstromende rivier tussen de uitgesleten rotsen. Ik heb m'n tenen nog even in het heldere blauwe water gestoken, maar het viel mee. Beter dan de Barentszee van de week, toen probeerde ik het ook, maar daar kreeg ik meteen kramp van de ijskou.

Het werd nog een lange rit naar Russenes waar we kampeerden aan de rand van het Porsangerfjord. http://www.olderfjord.no/ We zetten de stoeltjes buiten, kijker en telescoop bij de hand...en de muggenolie!

Voor we 's morgens weer op pad gingen hebben we nog even het campertje voor de receptie geparkeerd om het laatste verhaal op internet te zetten en even de Emails te lezen. Ongeveer 150 km naar de Noordkaap. In het begin slingerde de weg zich langs de bergen en hadden we weer mooi zicht op de fjorden. Na drie tunnels zaten we op de eilanden en klommen we een hoogvlakte op. Kuddes rendieren graasden langs de weg. Een van de tunnels was 7 km lang en daar moesten we tol voor betalen. We hadden nu profijt van onze 6 meter lengte. We moesten 192 kronen betalen, waren we langer geweest dan was dat 500 kronen geworden... Maar om boven op de parkeerplaats te komen moesten we ook nog eens 215 kr. per persoon betalen, maar we mochten dan wel twee dagen blijven.

We reden de parkeerplaats op en de rand stond al helemaal vol met campers en caravans. Wij vonden ook nog een plekje en dat was net op tijd. De eerste wolken gleden letterlijk over de campers heen en niet lang daarna vielen de eerste regendruppels. We aten onze lunch, deden een spelletje kaart en tussen de buien door namen we een kijkje in het bezoekerscentrum. We liepen met nog heel veel andere mensen, alle nationaliteiten, te bibberen in de regen en de kou, truien en jassen aan! We waren nu op het verste punt van onze reis aangekomen, het noordelijkste punt van Europa! Tussen 14 mei en 30 juli gaat de zon hier 77 nachten niet onder, dwz. de zon daalt wel, maar verdwijnt niet achter de kim. Je hebt wel helder weer nodig om dit goed te kunnen zien. Nu wilde het maar niet opklaren. Er zijn inmiddels, sinds ons vertrek op 17 juni, 5171 km. onder de wielen door gegaan....

We maakten nog een puzzel, legden en schreven nog een kaartje. Tegen elf uur gaf ik het op en ging naar bed. Gert keek het nog aan tot half een maar helaas, we zouden het verschijnsel van het niet ondergaan van de zon, niet gaan zien. De volgende morgen verlieten we de parkeerplaats in een dichte mist. Zo dicht dat we een extra rondje moesten doen, omdat we de uitgang niet konden vinden.... Gert's plan om nog met een vogelexcursie mee te gaan werd ook afgeblazen. Met zo weinig zicht had dat ook geen zin. We hebben het toch een hele ervaring gevonden om op de Nordkapp te zijn geweest.

We gingen ons nu richten op het volgend doel: De Lofoten. Dit is een eilandengroep voor de kust van Noord- west Noorwegen. We laten de beschrijving van de NKC verder los, want die gaan meteen naar het zuiden en wij willen nog meer van dit mooie land gaan zien. We hebben wel een paar dagen nodig om op de Lofoten te komen. We reden door een gebied met heel veel water en moerasstukjes. Dus veel bloemen langs de kant van de weg en ook veel orchideeën. Heel kleurig allemaal. Na 330 km belandden op een camping in Alteidet. http://www.visittroms.no/ een kleine camping op een plaats waar een riviertje in het Kvaenangenfjord uitstroomt. Het zonnetje stond weer aan een blauwe lucht, de vijf was in de klok, dus we konden buiten borrelen!

We gaan nu een paar reisdagen tegemoet. We hopen onderweg ook nog een camping te treffen met internet zodat deze ervaring er ook opgezet kan worden. Een Mac Donalds zou ook goed zijn maar die zijn we in Noorwegen nog nergens tegengekomen. Vijftien jaar geleden waren we ook hier in Noorwegen. We herinneren ons nog dat we toen geen behoorlijke winkel tegenkwamen om onze inkopen te doen. Nu kunnen we maar kiezen in iedere redelijke plaats hebben ze minstens een COOP of en SPAR. Bier is in iedere supermarkt te krijgen. Wijn niet, daarvoor moet je in een speciale drankwinkel, Vinmonopolet, zijn. We hebben er nog maar 1 keer een gezien. We doen nog met een restje wijn uit Denemarken. Verder heb ik af en toe een rabarbercider... of een Breezer. Als de vijf in de klok is kun je toch niet aan de thee gaan....De Cider en Breezer zijn overigens wel gewoon in de super te koop.

We hebben niet alleen winkels gevonden maar ook plaatsen waar gesnackt kan worden...Dat heet hier een 'Gatekjøkke'. Gert valt voor de Ostepølse, een soort rookworst met een plak bacon erom heen. Dit eet je dan warm in een broodje! Verder staat er vaak zalm op het menu, die kopen we langs de weg. Of Zweedse balletjes, niet van de Ikea die hebben we hier ook nog niet gezien, maar uit de super.

Op walvisexpeditie 19 juli 2009

Vrijdag 17 juli hebben we een plaatsje gezocht op een camping in Andenes. http://www.andenescamping.no/ We stonden op een open veld aan zee. Zou het de zon gaan behagen om aan de hemel te verschijnen, dan konden we hier ook nog het verschijnsel van niet ondergaan waarnemen...In stromende regen kwamen we er aan. Regen wind en kou zijn een beetje het beeld van de laatste dagen. Maar ja, een mens wil wat.... Meteen na aankomst gaven we ons op voor een walvisexcursie. http://www.whalesafari.com/ Volgens de dame aan de kassa gaf het weerbericht voor de volgende dag minder wind en droog!

We moesten ons om 9 uur melden en kregen eerst een uitgebreide uitleg van het leven van een walvis, voor alle duidelijkheid, het ging hier over een potvis. Helemaal voorbereid gingen we tegen 11.00 uur de boot op. Een oude vissersboot die er nog zeer solide uitzag.

Er waren zo'n 60 excursiegangers aan boord, de bemanning en 3 gidsen. We waren nog maar net de haven uit toen de eerste al boven een zak hing. Nu moet ik zeggen dat de zee ook ontzettend onrustig was en de boot flinke vallen maakte. Ook zijdelings kantelde hij behoorlijk. Dus de een na de ander ging voor de bijl en stond wat wezenloos met een zak in de hand rond te kijken, zich zichtbaar afvragend wat hem/haar in hemelsnaam had bezielt om hier aan mee te doen. Het leek zo mooi op het affiche, een stralende zon, spiegelend zeewater en zeer dichtbij een grote walvisstaart. Maaltijd en pillen tegen zeeziekte inbegrepen. Kijk en toen had bij velen het lampje moeten gaan branden... Ik heb goed kletsen, Gert en ik hadden, net als alle anderen ook een pil genomen en helemaal geen last! Het was goed verzorgd, de kinderen kregen allemaal een zwemvest aan. Aan de volwassenen werd het gedemonstreerd. Verder was er ook voor iedereen een soort van gewatteerde waterdichte overal. En dekens om ook nog om je heen te slaan of op te zitten. De drie gidsen liepen zich werkelijk uit de naad om iedereen te voorzien van schone kotszakken en tissues. Ach het gaf ook nog wat afleiding op weg naar een canyonachtig gedeelte in de zeebodem. Hiervan was bekend dat de walvissen zich vaak vertoonden om lucht in te slaan. Na voor sommigen een lang uur varen waren we op de plek gearriveerd en was het wachten op het signaal 'whale on the right side'. We hadden dan allemaal ruim tijd om een mooi plekje te vinden en het fototoestel ingesteld te hebben voor de walvis dook met het bekende zicht van zijn staart hoog boven water.

Zoals ik al zei, alles was goed verzorgd. Toen de vijfde walvis in beeld kwam klonk de roep iets aangepast, 'For everybody who is not to sick, there's a whale on the left side. Want tijdens het wachten tot er weer een kwam opdagen lagen we maar wat te dobberen op de golven. En dat was voor de mensen die daar gevoelig voor bleken zeker net zo erg als het varen op de hoge golven. We waren met 60 en zeker 45 mensen zijn echt ziek van boord gegaan! Wij hadden het alleen maar erg koud maar hadden wel genoten van een zeer speciale excursie, het resultaat is te zien op de foto's!

Lofoten 24 juli 2009

De dag na de walviservaring werden we wakker met tikkende regen op het dak. Na het ontbijt wat aangerommeld en nagedacht of we nog een nachtje zouden blijven. We wilden toch wel heel graag de midzomernachtzon zien. We stonden er ideaal voor, met zicht op open zee. Maar er was daar verder niet zoveel te beleven dus, ook al begon het weer wat op te klaren, zijn we toch vertrokken. We waren de kou een beetje zat. Van hier zakten we af naar het zuiden, naar Kabelvåg. Dit ligt bij het plaatsje Solvaer op de Lofoten. De Lofoten zijn een eilandengroep hoog aan de westkust van Noorwegen. Vroeger kon je alleen met pontjes van het ene naar het andere eiland. Tegenwoordig gaat dit gemakkelijker met tunnels en bruggen. Op de Lofoten vind je veel vissersdorpjes, meestal diep verscholen achter hoge rotsen, aan de rand van een fjord. De vissers wonen in rode houten huisjes aan en vaak ook boven het water. In de dorpjes waar de bevolking is teruggelopen hebben ze deze huisjes, Rorbuer, opgeknapt en worden ze nu verhuurd aan toeristen. Het ziet er erg mooi uit zo in het zonnetje, wel jullie kunnen het zien op de foto's. En ja, zonnetje, want we hebben hier weer lekker weer, beetje bewolkt maar ook veel zon en betere temperaturen.

In Solvaer, waar we ook kampeerden, hebben we nog een boottocht gemaakt naar het Trollefjord. Het was immers gebleken dat we zeebenen hadden... Het was een mooie tocht naar een smal fjord met loodrecht oprijzende hoge rotswanden. En een waterval natuurlijk. Voor mij is Noorwegen echt het land van de watervallen en de tunnels natuurlijk. Eenmaal uit het fjord gevaren begon de bemanning de meeuwen brood te voeren. Al gauw bleek dat ze dat niet alleen deden om de meeuwen te plezieren, maar meer om een signaal af te geven aan de zeearenden. Die blijken daar in redelijke aantallen op de rotsen te broeden. En ja, na enig speuren ontdekten we ze. Ze draaiden rondjes rond onze boot en nu bleek er naast een emmer brood ook vis klaar te liggen. Toen de arenden goed zicht op de boot hadden werd er een vis in het water gegooid die er door een zeearend weer werd uitgevist. Wat een prachtige ervaring deze geweldig grote vogels zo dichtbij in actie. De spanwijdte van de zeearend is ongeveer 2.20 meter... In Nederland is zijn bijnaam 'de vliegende deur'. Bij ons broedt sinds een paar jaar een koppel zeearenden in de Oostvaardersplassen. Hier broeden zeker 25 koppels...

Die nacht hadden we nog een boerencamping gevonden met uitzicht op de open zee. Het was de hele dag zonnig geweest, dus we dachten nu eindelijk kans te kunnen maken op de midzomernachtzon! Maar hoewel we meestal niet over geluk te klagen hebben zat het ons nu niet echt mee. Er kwam in de loop van de avond een wolkenband net boven de horizon en daar verdween rond 23 uur het zonnetje in. We bleven nog op tot 1 uur in de hoop dat hij er nog even door zou piepen, maar nee hoor. We maakten toen maar een foto van de camping om 1 uur 's nachts... We hebben nog een hele dag rondgekeken op de Lofoten, van eiland naar eiland getunneld of gebrugt. Vissersdorpjes bekeken, gepicknickt op een mooi plekje. Het laatste dorpje was het museumdorpje Nusfjord. Daar hebben we nog een presentatie van oude foto's bekeken. Dat maakte wel indruk, want wat hebben die vissers een zwaar leven gehad. In januari begon de kabeljauwvangst.

Dat is nu nog steeds zo, alleen zijn de omstandigheden wel verbeterd. Overal zie je in de vissersdorpen achter de huisjes houten rekken waar de schoongemaakte kabeljauw aan te drogen wordt gehangen. Deze wordt later geëxporteerd naar o.a. Afrika. De Lofoten hebben voor de volle honderd procent aan onze verwachtingen voldaan, prachtig vonden we het.

's Avonds nog zijn we overgevaren naar Bødo.

Dit scheelde ons 450 km verplaatsen over de weg. Onze volgende bestemming ligt veel zuidelijker aan de kust: Het vogeleiland Runde. Maar dan zijn we wel weer een aantal dagen en veel kilometers verder. We breken de reisdagen door onderweg wat te wandelen of een stadje te bezoeken. Zo wandelden we ook nog in Junkerdalen waar we vier soorten orchideeën vonden. Het venusschoentje, (Cypripédium calcéolus), weliswaar uitgebloeid, maar het bloemetje was nog goed herkenbaar, was een nieuwe soort. De bruin-rode wespenorchis (Epipactus atrorubens) had ik zelfs nog nooit gezien!. Onderweg lezen we de verschillende opschriften en proberen de betekenis te raden. Er zijn wel leuke bij b.v. Eldresenter, Bruktbuttik, Stasjon, Bedehus, Miljøstasjon en Smødyrklinikken. Op de camping hebben we het toalet en de kjøkken. In het wegrestaurant aten we als lunch Kjøttekaken en Sprobakt torsk! Jullie kunnen vast wel raden wat het allemaal is

We zitten nu een stuk zuidelijker en gisterenavond ging, voor de eerste keer deze vakantie, het licht aan in de camper. Het wordt nog niet echt donker, meer schemerig! Aan de wilgeroosjes kunnen we ook zien hoever de natuur hier in het seizoen is gevorderd. In het noorden stonden ze nog in knop. Op de Lofoten was het een lust om te zien, daar waren ze midden in de bloei. Hier zijn ze al aan het topje toe en verliezen ze snel hun kleur. Wel jammer want de bermen staan er vol mee.

LEES VERDER OP DEEL 2

Camper-reis Noordkaap (2) 2009

Runde

29 juli 2009

Ik zit nu te schrijven op het eiland Runde. Als je hier naar toe rijdt denk je weer naar het einde van het land te gaan. Smalle wegen, smalle bruggen en 2x met de pont een fjord oversteken. Dan rijd je tot de weg eindigt in een camping: www. goksoyr.no Daar ben je dan op Runde, een vogeleiland aan de westkust van Noorwegen. Een beetje op de helft van het land. We hebben wel een aantal reisdagen nodig gehad om hier te komen. Dagen waar we gemiddeld 250 km reden en onderweg soms een stevige bergwandeling maakten, of tijdens de lunch ons boek uitlazen. Hoog in de bergen hoorden we, tijdens de wandeling, een geluid dat ons het meeste aan de piep van een lege batterij in de telefoon deed denken... Na enig speuren bleken er twee goudplevieren naar ons te roepen. In Vagamø bezochten we ons eerste staafkerkje. Bijzonder in zijn eenvoud. En bijzonder in de overdaad aan prachtig houtsnijwerk. Het altaar, de preekstoel en aan de kop van elke kerkbank. Inderdaad veel, mooi houtsnijwerk maar wat blijft is toch de indruk van eenvoud.

Nu staan we op onze 31^e overnachtingsplaats. Precies zes weken onderweg! De teller zegt dat we 8100 km hebben gereden. Nou we, Gert dan, want die 200 die ik heb gedaan zijn al lang geleden en tellen in het geheel dus niet mee....We zijn het nog lang niet zat, genieten iedere dag weer van wat er zich opdoet.

De Geirangerfjord was prachtig om te zien, het tweede stuk van de E 63, de Trollstigveien, was eigenlijk het allermooist, tenminste dat vonden wij. Natuurlijk hadden we hem 15 jaar geleden al eens gereden, maar het blijft indrukwekkend: een afdaling van 12% in wel 11 haarspeldbochten. In de reisgids van Noorwegen staat hij omschreven als: Een ritje met de achtbaan door Noorwegen!

Gisteravond hebben we op tijd gegeten en toen hurry-up de berg op! Het leek wel een beetje op steile wand klimmen om boven te komen.... Dus redelijk buiten adem bereikten we de top! We pelden meteen twee truien af... pfff! Prachtig uitzicht hadden we toen op de Atlantische oceaan. Vervolgens begon het speuren naar de puffins. In goed Nederlands: papagaaiduikers. Nu hoefden we niet echt te zoeken. Er zitten hier namelijk 170.000 paar zeevogels. Runde is het derde grootste vogeleiland van Noorwegen. Voornamelijk puffins, jan van genten, drieteenmeeuwen, zeekoeten, kuifaalscholvers, noordse stormvogels, alken en grote jagers. Verder hopen we natuurlijk ook nog een zeearend te zien...

We moesten wat naar beneden klauteren tegen de rotsen en konden toen de papagaaiduikers heel dicht benaderen. Wat een snoepjes van vogels, prachtig zien ze eruit met hun aparte snavels. Het opstijgen en landen is ook mooi om te bekijken. Ze kijken alsof ze zelf verbaasd zijn dat het weer is gelukt. Koddig, de jongen schooien af en toe nog wel om voer bij hun ouders, maar die hebben er duidelijk geen boodschap meer aan!

Op de terugweg!

7 augustus 2009

Vanaf Runde, waar we een heerlijk verblijf hebben gehad, zijn we afgezakt naar de gletsjer Jostedalsbreen. De hoogste toppen van het bergland van Breheimen zijn bedekt met een ijskap. Van dit gletsjerveld, dat het grootste is op het Europese vasteland, wordt het merendeel ingenomen door de 475 km metende Jostedalsbre. Op sommige plaatsen is de ijskap wel 450 m dik! We vonden een camping in Olden http://www.melkevoll.no/ Vanaf die camping is het maar 45 minuten lopen naar de gletsjer. We arriveerden er in de stromende regen. In de loop van de avond werd het droog en toen zagen we ook op wat een mooi plekje we nu terecht waren gekomen.

We stonden in een soort van kommetje tussen allemaal hoge bergen. Vlakbij denderde een grote waterval naar beneden. Daar hadden we het geluid al wel van gehoord, maar nu zagen we hoe groot hij was.

De volgende dag begon met een stralend zonnetje, dus zijn we na het ontbijt maar meteen de berg op gelopen.. Inderdaad, 45 minuten lopen. Door zo'n mooie omgeving dat, als het niet allemaal flink berg op was geweest, de wandeling gerust nog wat langer had mogen duren...Af en toe peuzelde ik een bosbes of een wilde framboos. En daar was hij dan...

Vijftien jaar geleden zijn we hier op deze zelfde plek geweest. De gletsjer had toen een enorme indruk op ons gemaakt. Vandaar dat we besloten nu nog eens langs te gaan. We konden onze ogen bijna niet geloven. Wat toen een heel indrukwekkende ijsmassa was geweest, daar was nu nog een smal uitlopertje van over. Nu konden we met eigen ogen aanschouwen wat de opwarming van de aarde dus voor gevolgen heeft. We zijn er echt van geschrokken! Maar het blijft bijzonder om zo dichtbij een gletsjer te staan.

We wandelden in het zonnetje weer terug naar de camping. Genietend van de schitterende natuur om ons heen. Overal zag en hoorde je water vallen. We passeerden een waterval die zich met zoveel geweld omlaag stortte dat je er beneveld bij vandaan kwam. Handenvol framboosjes plukte ik langs het pad. De volgende dag vervolgden we onze reis. Op de heenweg, door de bergen naar de gletsjer, regende het flink. Nu was het mooi weer, dus konden we genieten van de prachtige omgeving. Veel meren en snel stromende kraakheldere bergbeekjes.

En overal op de weg zagen we bovenop de bergen de ijskap liggen. Soms spierwit, soms met blauwe plekken in de sneeuw. Maar soms ook met metershoog opstaande blauwe pieken. Indrukwekkend!!! We gingen op weg naar de Hardangervidda. Dit is Europa's grootste bergplateau, 7500 km². Ongeveer de helft daarvan is nationaal park. De hoogvlakte ligt gemiddeld 1000 tot 1250 m boven de boomgrens. De begroeiing bestaat voornamelijk uit mossen, korstmossen, en wat hei. Je kunt hier nog veel verschillende dieren tegenkomen. Er leeft een grote verwilderde kudde rendieren, maar ook beren, wolven, veelvraten, lynxen en zelfs poolvossen. En waar Gert's belangstelling voornamelijk naar uitging, ook veel vogels, die ik nu niet allemaal op ga noemen...

Onderweg bekeken we nog een mooi staafkerkje in Kaupanger. Vanaf Naerøydal hadden we een prachtige bergweg uitgezocht die ons door de sneeuw over de toppen zou voeren. Pech, we namen een verkeerde afslag en doken een tunnel in. Meteen ook de langste van Noorwegen, ruim 24 km. We tunnelden wat af op deze route, een paar van 11 en 12 km. En nog enkele van 6 km dus we schatten dat we in een paar uur wel 60 km onder de grond verbleven. Er was wel afwisseling, want we vaarden ook nog twee keer met de pont een fjord over! Toch zou ik niemand deze route aanraden.. Het was inmiddels weer gaan regenen en laat in de middag arriveerden we in Eidfjord, waar een natuurinformatiecentrum is. Daar werd een prachtige film over de Hardangervidda vertoond. Deze was opgenomen vanuit een vliegende helicopter en afgedraaid op 5 schermen die enigzins rond waren opgesteld. Prachtig, ik moet bekennen dat ik me af en toe aan de stoelleuning heb vastgehouden, als we erg schuin gingen... Zo kregen we een prima indruk van de natuur in dit gebied. Verder hadden ze daar nog drie etages informatie over de daar voorkomende dieren en planten. Buiten gekomen regende het nog flink door. Gelukkig hoorde bij dit informatiecentrum ook nog een café. Nu is een café in Noorwegen een ander café dan bij ons. Je kunt er namelijk koffie drinken en hebt dan keuze uit veel soorten gebak. Maar je kunt er ook heerlijk eten. Meestal wel eenvoudige gerechten en vaak ook specialiteiten uit de streek.

Dus we hebben daar lekker gegeten en toen ons campertje weer opgezocht, dat nog netjes op de parkeerplaats stond te wachten. Het was wel een speciale parkeerplaats, want de stammen van de bomen waren aangekleed met een gebreid jasje! Het was inmiddels flink laat geworden en de campings waren niet dik gezaaid, dus hebben we een plekje gezocht op een parking boven op de hoogvlakte. Resultaaat was een prachtig weids uitzicht! Maar we deden de lappen voor de ramen, namen nog een drankje en gingen moe naar bed.

De volgende ochtend was het droog, dus hebben we niet geaarzeld en meteen naar Dyranut gereden, waar een wandeling speciaal voor vogelaars was aangeduid. We wandelden, nou ja, we balanceerden op smalle planken over natte moerasstukken. En sprongen van steen naar steen om smalle beekjes en snelstromende riviertjes over te steken. Maar ook hier kwamen we tot de conclusie dat we te laat in het seizoen waren. Veel vogels waren al vertrokken. We zagen nog wel 5 goudplevieren prachtig dichtbij! We deden er drie uur over en toen we terug bij de camper kwamen liepen we al weer door de wolken en viel de eerste regen. Wat een pech, want het is zo'n prachtig gebied. Enorm uitgestrekt met riviertjes en meren. Graag hadden we wat langer rondgekeken, maar zo had het geen zin.

We deden boodschappen in Geilo, een grote wintersportplaats. Dit is waar we ontdekten dat de Nederlanders hier in grote getale waren neergestreken. Wij zochten een camping wat verder van het toeristische gebeuren en kwamen terecht in Uvdal. http://www.uvdalresort.no/ Zelfs in de stromende regen zagen we dat dit een mooi campinkje was, aan een rivier. Lekker rustig! Gert trok z'n nieuw aangeschafte pantoffelsokken aan. Vanaf nu heeft hij vast nooit meer koude voeten! We speelden nog een spelletje Tantrix en deden, voor het naar bed gaan, nog een schietgebedje voor droog weer.

Dat heeft geholpen, we stonden op met droog weer. Zo dicht bij de rivier, zou ik dan nu proberen om een visje te vangen???Terwijl ik nog twjfelde kreeg ik een smsje van Harm en dat gaf de doorslag. Ik kocht een dagkaart voor 60 kronen en ging m'n hengel optuigen. De zon brak door en ook al haalde ik er geen vis uit, we hadden een heerlijk dagje daar in het Uvdal! Het rustige campinkje werd wel wat drukker toen op het eind van de middag de ene na de andere Nederlandse combinatie het terrein op kwam rijden. Ook wel weer gezellig, reiservaringen werden uitgewisseld. Ik kreeg adviezen over aas en ingooien... Uiteindelijk had ik, toen ik eenmaal die ene bergforel ving, een heel schare Nederlandse supporters!

Vanaf hier zijn we naar het zuiden afgezakt. We reden de weg van Geilo naar Kongsberg. Onderweg bekeken we nog 3 staafkerkjes. (Uvdal, Nore en Rollag) Het waren kleine kerkjes die niet echt op de doorgaande weg lagen. Ze blonken uit door eenvoud en prachtig schilderwerk.

Nu ( 6 augustus) hebben we Noorwegen achter ons gelaten en zijn we aangeland in het zuiden van Zweden. Aan de overkant van het water vingen we al een glimp op van Denemarken. Het is nu mooi weer, veel zon en aanmerkelijk hogere temperaturen. Nu we meer in het zuiden komen zien we dat de wilgenroosjes zijn uitgebloeid, de pluizen zaad hangen er aan en hun mooie paarse kleur is verdwenen! In het bos zagen we al veel en grote paddestoelen. We zijn tijdens deze reis lang in het voorjaar blijven hangen. De ene keer omdat we heel noordelijk zaten en de andere keer omdat we zo hoog in de bergen zaten. Maar nu heeft de zomer ons ingehaald en lijkt hij zelfs z'n langste tijd al gehad te hebben...

Laatste week?

13 augustus 2009

We reden in 2 dagen door Zweden. De laatste dag winkelden we nog uitgebreid in Helsingborg. Dit bleek een mooi stadje met veel winkels en gezellige, druk bezette terrasjes. 's Middags reden we nog door naar Denemarken. De eerste stop was de Lidl, waar een voorraadje bier en wijn werd ingeslagen. Kort na 18.00 uur vonden we een camping op het eiland Fyn, in het plaatsje Tårup. http://www.taarupstrandcamping.dk/ Een plaatsje met uitzicht over de Storebælt en de mooie brug die door Nederlanders is aangelegd. Deze brug verbindt de eilanden Langeland en Fyn.

En dan zijn we ons bewust dat de reis langzaam naar een eind komt. De gang is er een beetje uit. We genieten van de zon, rusten lekker uit en overdenken onze belevenissen.

Het was een lange reis, een flinke afstand in kilometers. De Varangerhalvøa vonden we een geweldig gebied. Als je daar geweest bent is een extra rit naar de Noordkaap echt niet meer nodig! We zijn door stukjes Noorwegen gekomen waarvan we nu al weten dat we daar nog eens terug willen komen om wat uitgebreider te kijken. Met name de Hardangervidda, waar we nu vanwege het weer al snel weer zijn vertrokken. En onder de Lofoten, ten zuiden van Bødo, ligt een groep van fjorden waar de gletsjer Jostedalsbre veel uitlopers heeft. Dat schijnt ook een erg mooi stuk te zijn. De Lofoten met zijn mooie landschappen was ook zeker zeer de moeite waard! Het zuiden van Noorwegen heeft ook mooie stukken die we nog een keertje gaan doen. Kortom, we gaan terugkomen in Noorwegen. Het plan is wel om dat dan wat vroeger in het seizoen te doen. We konden in heel Scandinavië goed boodschappen doen. In groenten was niet veel keus, niet bij de verse, maar ook niet in blik of glas. Fruit was er wel volop en vooral aardbeien waren overal, ook vaak langs de weg, te koop. Een flesje wijn is erg duur in de winkel. Op een terrasje betaal je voor een glas wijn of een pilsje 6 euro! Wat hier bij iedere supermarkt of bakker te koop is...worteltjestaart! Weet je nog; er komt een konijn bij de bakker en die vraagt....

Het was erg handig dat je je met de Engelse taal goed kunt redden. De campings waren prima, goed sanitair en uitgebreide keukens. Wij hadden een voorkeur voor de kleine campings. De prijzen van de campings lagen tussen de 15 en 20 euro. In het noorden van Finland en Noorwegen zijn minder campings. Internet was in het hoge noorden wat moeilijk te vinden. Verder was het geen probleem en was er op veel campings gratis WIFI. Op Runde, waar we echt in een uithoek zaten hadden we wifi in de camper. We bleven twee dagen aan de oostkust van Denemarken, in Tårup. Daarna fietsten we nog twee dagen vanaf een camping aan de westkust, http://www.kongeaacamping.dk/ We boften met het weer en fietsten langs de geoogste graanvelden. De bramen waren ook al rijp, dus die moesten natuurlijk geplukt worden! Denemarken is echt een mooi land om te fietsen!

Inmiddels is het woensdag 12 augustus als we richting Nederland vertrekken. We deden nog een grote supermarkt in Kolding, om nog wat typisch Scandinavische dingetjes in te slaan. Nu zijn jullie vast benieuwd wat dat dan zijn... wel, de eerste kennen jullie allemaal: Zweedse balletjes, verder nog zalm, viskekaker, sennepsaus, rekersalade, sinaasappeljam; den egte! Nye kartofler, ærter. En natuurlijk een Vienne Stänge...Nu hadden we ontzettend pech want die laatste hadden ze niet!

De afstand naar Emmen, waar we wilden uitkomen vandaag was 570 km. Uiteindelijk stopten we om te kamperen in Andrup, Duitsland. Het was erg druk op de weg, veel omleidingen vanwege wegwerkzaamheden. Dus morgen doen we dan die laatste 50 km nog en blijven daar dan een paar daagjes hangen, beetje fietsen, dagje dierentuin. En dan is het echt op. We hebben dan 40 keer een overnachtingsplaats gezocht. De auto heeft er 10.500 km bij op de teller.

Camper-reis Frankrijk, Spanje, Portugal voorjaar 2009

Reisverslag van de eerste reis met ons campertje! Een hele nieuwe ervaring! We hadden het plan om op ons gemakje via Frankrijk, Spanje in te gaan. Vogelen in de Extremadura en ook voor de eerste keer vandaar de grens over te gaan Portugal in! Vol verwachting klopt ons hart.....

2 maart 2009 vertrokken we...

De camper was volgeladen, alles had een (tijdelijk) plaatsje gekregen.

Gert zat al achter het stuur toen ik nog snel de eieren van het aanrecht pakte en in de bijkeuken nog een schaal mandarijnen vond. Vlug de auto in en daar gingen we. Nog voor we Breda uit waren ontdekte ik dat ik mijn telefoon was vergeten. Als het daar bij blijft...Het reed heerlijk en na de koffie, in Gent, nam ik het stuur over. Ook ik vond dat hij lekker reed. Vast als een huis op de weg en stuurde prima. Het was even schrikken toen ik een rotonde wilde nemen en daar bijna midden overheen zeilde. Bij een lagere snelheid lijkt dat campertje ineens meer op een vrachtauto wat betreft het sturen. Onderweg werden we vrolijk toen de brandstofmeter maar heel langzaam zakte... We waren al zo ver weg en nog hadden we maar een kwart op...Wat rijden we zuinig! Later ontdekten we dat er een tank van 80 liter in het campertje ligt...Via Arras, Evreux belandden we in Longwy en Perche. Een prachtige streek, glooiend en veel meertjes. Goed plekje om eens terug te gaan als het er mooi weer is. Mooi wandelgebied. En toen voor de eerste keer: spullen zoeken, koken, afwassen, slapen, plassen...alles was een ontdekking. We hadden na enig denkwerk bedacht hoe we wilden gaan liggen, bedje gedekt en toen bleken de leeslampjes aan de andere kant te zitten..We sliepen heerlijk!

13 maart hadden we een mooie rit ri. Le Mans.Het weer klaarde op, we konden lekker in het zonnetje lunchen. Tegen 5 uur arriveerden we in Jonzac. We hadden daar een camping naturelle opgezocht. Hij bleek in het boek gemakkelijker te vinden dan in het echie. Maar we kwamen er. We werden hartelijk ontvangen door de boerin die alle tijd had en het Frans sneller sprak dan wij konden vertalen. Maar we werden het eens over de prijs, omdat we een campingkaart hadden en voor haar ons adres op een briefje schreven hoefde ze geen 12, maar 10 euro was ook genoeg!

We vonden onze stoelen en een koud pilsje en een wijntje en genoten in het zonnetje. Het speenkruid en de narcissen bloeiden. Toen het tijd werd een maaltijd in elkaar te flansen begon ik weer aan een zoektocht door de kastjes. Ik ontdekte dingen die waren vergeten, deksels van pannen, het afwasmandje bijvoorbeeld, maar er waren ook dingen die we alle twee belangrijk hadden gevonden en dat was dan met name een kurkentrekker! Daarvan waren er twee...Het was wel wennen, op de knieën voor de kastjes en als de een iets uit een kast wil pakken kan de ander beter even op een stoel gaan zitten...Maar de warme hap was goed gelukt. Onze schotel had Ned 3 gevonden en we aten en keken terwijl DWDD...We voelden ons rijk en genoten!

Nog voor het slapen gaan hoorde Gert, buiten, 3 bosuilen tegen elkaar roepen. Een prachtige heldere sterrenhemel met Orion was goed zichtbaar. Nog maar 2 weken geleden hadden we vanuit het tentje, in Afrika, naar hetzelfde sterrenbeeld liggen kijken....

14 maart Het sanitair was eenvoudig maar zeer doelmatig. Lekker gedoucht gingen we weer op pad. Je bent zo weg met de camper...even de koelkast van 220 op 12 volt zetten en de landkaart op schoot en daar gaat ie! Op weg naar Bordeaux. Misschien kunnen we overnachten in St. Jean de Luz? In de buurt van Arcacon herinnerde Gert zich een vogelpark waar we weleens waren geweest. Even gekeken op de kaart en dat leek wel een leuke lunchplek. Het werd meer. We dronken een bakkie op de parkeerplaats. Toen een wandeling van 6 km. door het parc ornithologique DU TEICH. Het was een mooi aangelegd gebied van vroegere vismeertjes.Vaak hadden we een mooi overzicht op het gebied wat uitmondt in de Baai van Arcacon. De meertjes waren meest ommuurd met rietmatten zodat de vogels niet verstoord werden. Veel kijkhutten met tevens informatie over de vogels die in dit gebied voorkomen. Vogels die een vermelding waard zijn zijn de koekoek en de waterral. De laatste werd vanuit een kijkhut prachtig op de foto gezet. We waren pas om 17.30 terug bij ons campertje dus besloten we om de nacht door te brengen op het parkeerterrein, wild! Het was een koude, bewolkte dag, dus onze deur ging al vroeg dicht. De t.v. deed het op 12 volt ook prima...

15 maart zondag. We doen onze deur open en zien in een opkomend zonnetje 6 ooievaars jagen op het weiland. Dus eerst bij de bakker een stokkie en croissantjes gehaald! Smullen. Nu moeten we toch echt eens gaan doorreizen. De zon was waar we voor gingen! De route liep over de RN door de pijnboombossen richting Spanje. Een fikse storm heeft 30 tot 50% van alle bomen geveld. Het was een ware ravage. Veel bomen met wortel en al uit de grond gerukt maar ook een flink deel halverwege geknakt. We gingen voorspoedig, bij St. Jean de Luz bloeiden de pinksterbloemen al. We gingen deze keer niet wild maar namen een camping langs de snelweg bij Palencia (Spanje). Daar wisten ze van prijzen, 21 euries voor 1 nacht....Het zonnetje scheen er wel.

16 maart We beginnen onze weg te vinden in het campertje. Toch nog heel wat spullen teruggevonden. En alles heeft nu ook wel een handig plekje gekregen. We genieten van alles. We rijden om de beurt en Gert leert langzamerhand ook om dan rustig naar buiten te kijken. De navigator doet het werk. Alleen bij wegwerkzaamheden stuurt ze je nogal eens een vreemde richting uit. Deze dag verplaatsten we ons naar het Park Monfrag?e (Extremadura). Het weer is prima, 21 gr. In de schaduw en 31 in het zonnetje. We hebben een mooi plaatsje op de camping. Het is nu ruim 19 uur en ik zit in het ondergaande zonnetje buiten voor de camper m'n verhaaltje te schrijven. De blauwe eksters en Spaanse mussen vliegen om me heen.

Ik laat me het wijntje goed smaken en weet dat we boffen!

17 maart Internetten! Dat kan op deze camping gratis, in de bar. Goed geregeld. Tijdens de wandeling 's middags de eerste orchidee gescoord. De vogel van de dag is: of de slangenarend, 5x gezien of de zwarte ooievaar die we tijdens onze wandeling zagen vliegen. Ook de eerste gieren zijn gezien. De vale en de aasgier.

We wandelden stevig door en denken wel 18 km. weggetrapt te hebben...De 2e dag in Monfrag?e werden we gewekt met de roep van een wielewaal, in gedachten maakten we het liedje af...is de zomer weer in het land, duudeljo klinkt zijn lied.. Op het eind van de middag kwam een zwarte spreeuw in de buurt van ons plekje zijn imitatietalenten laten horen! De wielwaal werd snel van het lijstje geschrapt, de zomer van het liedje, daar maken we voorjaar van...

We hadden ons vandaag opgegeven om met een gids, een ochtend door een voor toeristen niet toegankelijke gedeelte van het park te gaan. We kregen goede uitleg over allerlei onderwerpen. We weten nu dat de kurkeiken iedere 10 jaar van hun bast worden ontdaan.De eerste keer dat ze geschild kunnen worden is als ze 30 jaar oud zijn... De prijs van de kurk flink is gedaald nu er een kunststof afsluiting op de wijnfles gaat. En dat het park voor het grootste deel in bezit is van particulieren maar dat zij zich aan strenge regels moeten houden. Hoe e.e.a. is geregeld met de jacht, en dat het ongeveer 2000 euro kost als je op een volwassen hert wil jagen voor de trofee.

We zagen zwarte ooievaars op hun nest. Heel veel zwarte wouwen vlogen rond.

Dit is nog trek, ze zijn net over uit Afrika. Verder hadden we vandaag ook de monniksgier als nieuwe soort. En de steenarend werd door onze gids ontdekt. Het nest van de havikarend werd opgezocht maar was helaas leeg. Dit zit in het laatste restje eucalyptusbos wat er nog staat in het N.P. Alle andere eucalyptussen zijn gekapt en er zijn kurkeiken, de van nature voorkomende boom, voor terug geplant. De hellingen staan nu vol groene plastic buisjes waar de bomen nog uit tevoorschijn moeten komen. De gids, José, had voor een lekkere lunch gezorgd. Het was een prima, leerzaam uitstapje wat we samen met een Engels echtpaar maakten.

We schrijven alweer 19 maart als we meteen na de wasbeurt vertrekken. Ontbijten deden we bij Mirador de la Tajadilla. We vonden een picknicktafel in het zonnetje, dekten de tafel en terwijl we genoten van ons warm koppie thee zagen we op de helling, aan de andere kant van de rivier, de herten naar beneden lopen. De gieren vlogen ook al rond en even later zagen we appelvinken de bloesem uit de bomen pikken. Mooie waarneming!

Toen de boterhammetjes op waren gingen we ri. Portilla del Tiétar. Daar liep ook onze gids van gisteren (José). Hij attendeerde ons op een vliegende Spaanse Keizerarend. Prachtig met zijn sneeuwwitte vleugelranden. Later zagen we bij het Emb. de Arroyacampo een purperkoet en het eerste ijsvogeltje van deze reis.

We besloten een weer geslaagde dag met een diner in het campingrestaurant. Heerlijk gegeten. Voor een goede spijsvertering deden we na afloop nog een rondje camping... Het is goed vol gekomen vandaag. Ook de vaste gasten zijn allemaal gearriveerd. Spanje heeft een lang weekend vanwege het feest van San Juan. Het is al tegen half elf en er loopt nog een vrouwtje met een emmer en dweil om het washok schoon te maken! We horen hier ook iedere avond tegen elf uur dat het vuilnis opgehaald wordt. Die Spanjaarden hebben toch een ander dagritme...

De dag daarop ontbeten we weer onderweg. Weer een mooi plekkie bij de rivier de Rio Tajo. We zagen daar de alpengierzwaluw. We deden een mooie wandeling. Eerst de berg op naar Castillo Monfrag?e. Het uitzicht was prachtig. Daarna volgden we de rode paaltjes en de wandeling duurde zo'n 3 uur. We zagen nog speciale narcissen. De hoop-petticoat daffodil hadden we al op meer plaatsen gezien maar nu zagen we ook de Pallid narcissus (Angel tears).

Verder zagen we nog de Spanisch Blue Bell ( een soort hyacint) En tot onze verbazing zagen we ook nog een kievitsei (snakeshead), thuis kennen we een purperkleurige. Deze was geel met purper. Het weer was weer geweldig, de wind weg en de temperatuur perfect, ongeveer 25 graden. Terug op de camping in Monfrag?e, op het eind van de middag, bleek ons plek ingevuld door een Engelse caravan. We vonden weer een nieuw plaatsje!

21 maart !! De verjaardag van Gert! Ineens is de tekst: 'Er is er één jarig, hoera, hoera' wel heel letterlijk te nemen... Een dag met een dubbel gevoel.

Hartelijk dank voor al jullie gelukwensen en medeleven! We zochten na de felicitaties vanmorgen een mooi plekje om te ontbijten. Het plekje was mooi, maar we moesten ons stokbroodje goed vasthouden want er stond een harde, koude wind. We waren er snel mee klaar en de warme wandelsokken voelden heerlijk aan. We kozen vandaag de groene route naar een mirador, gelegen tegenover het Castillo van gisteren. We ontdekten een bewoond nest van een monniksgier. Verder zagen we veel rode patrijzen. In Villareal de San Carlos kochten we wat lekkers voor bij de koffie. Het is toch een beetje feest...

We dachten de middag rustig op de camping door te brengen maar...er vielen 20 Nederlandse campers binnen. Een groep van de NKC. De groep was al bijna 8 weken met elkaar op stap, ze hadden een rondje Zuid-Spanje gedaan. Eerst kwam de reisleider van het stel. Hij bekeek welk deel van de camping geschikt zou zijn.

Het was ons niet duidelijk om welke reden, maar het deel van de camping waar wij ons tweede plekje hadden gevonden leek hem zeer geschikt. Zijn camper werd geïnstalleerd. De NKC vlag werd gehesen! En daar kwam de een na de ander aangereden. Uiteindelijk waren wij niet meer terug te vinden, overal om ons heen, links, rechts, voor en nog net niet achter, stonden nu kleine maar meestal flinke campers. Handigheidjes werden naar elkaar geroepen. Materiaal aan elkaar geleend en intussen zette de reisleider het whiteboard met het programma bij de vlag. Morgenavond eten in het restaurant om 19.30 uur. Dat kwam mooi uit, want wij hadden vanwege de verjaardag besloten die avond te gaan! Lekker rustig en heerlijk gegeten.

Toen was het weer zondag en omdat het zo goed bevallen was, gingen we ook deze dag onderweg ontbijten. Bij de appelvinken dachten we...Daar aangekomen waaide er een ijskoude wind en zochten we een nieuw plekje. Lekker in het zonnetje bij Portilla del Tiétar. We zijn daar de hele morgen blijven hangen. We zagen 7 keer de keizerarend overvliegen! Gert heeft trouwens ook een gierzwaluw gezien! De middag brachten we op de camping door. We kletsten wat hier en daar, hoorden de ervaringen van een groep op reis. De mensen die wij spraken waren enthousiast. Wij wat minder, vooral als ze in flinke groepen bij elkaar zitten en ze nogal luidruchtig (het zijn tenslotte allemaal pensionadas) met elkaar converseren! Gelukkig heb ik mijn MP3 speler nog.

Maandag vertrokken we. We hadden 7 nachten vol gemaakt op deze camping en bij aankomst hadden ze ons geattendeerd op het feit, dat 7 nachten staan; betekent 6 afrekenen. En wij zijn toch Hollanders genoeg om daar rekening mee te houden... De camping in Monfragüe is goed en het sanitair prima. 2x per dag wordt alles goed schoongemaakt en er zijn veel douches en toiletten. Je hoeft nooit te wachten. En niet alleen de mensen hoeven hier niet te vervuilen. Voor het toiletgebouw is een soort sluisje gemaakt waar de campers hun vuil water kunnen lozen. Nu werden daar de hele dag door auto's, caravans en campers gewassen. Mensen bleken zelfs keukentrapjes en luiwagens bij zich te hebben. Er reed geen Spaanse caravan de camping af die niet glom als een zonnetje! Maar ook de Denen, Engelsen en Nederlanders gingen daar flink tekeer.

Wij hadden geen trapje en geen luiwagen, maar het gevoel op vakantie te zijn dus ons campertje ging vuil de poort uit. We reden door het N.P. richting Trujillo. We zagen eerst nog 2 havikarenden een vliegshow weggeven bij de Rio Tajo.

Daarna nog even naar Peña Falcon, daar was het zo koud dat ik moeite had m'n vingers los te krijgen van m'n verrekijker nadat ik had genoten van een paar Europese kanaries die knalgeel zaten te zijn in het zonnetje! Het is opmerkelijk hoe groot het verschil is in temperatuur hier. Overdag is het echt warm, iedereen loopt in hemdje en korte broek, maar zogauw de zon onder is en natuurlijk 's morgens vroeg, is het echt koud en dan heb je een lange broek en trui echt nodig. Goed, we gingen dus binnendoor richting Tujillo, onderweg afgeslagen naar Monroy. Bij de rivier, Rio Almonte, deden we een bakske en zwaaiden we naar onze passerende buurtjes van de vorige camping.

Via Santa Marta de Magasca, kwamen we via de Ex 390 uiteindelijk terecht in Cácares. Het laatste deel van de weg was echt heel slecht. We kregen even het Afrikagevoel...stukken asfalt en verder grind met veel gaten! Het is maar goed dat we ons campertje niet hadden gewassen... Maar tussen al dat hotsen en schudden door hadden we toch nog 4 kleine trappen en 2 steenuiltjes! Al met al speciale vogels gezien vandaag.

Dinsdag hadden we er een dag voor uitgetrokken om de omgeving van Cáceres te verkennen. Veel wegen die we 5 jaar terug hadden gereden waren ineens brede nieuwe asfaltwegen geworden. Dat rijdt natuurlijk lekker maar je mag er niet meer stoppen en kunt ook bijna nergens meer even van de weg af. De vorige keer dat we hier waren, konden we verschillende keren bij de rivier zitten en genieten van ijsvogeltjes en ongerepte natuur. Jammer dat Spanje zoveel investeert in nieuwe wegen. Alle mooi eindeloze Sierra's, eindeloze vlaktes met wat distels, madeliefjes en hier en daar wilde brem, worden nu doorsneden met asfaltwegen. Daardoor worden alle natuurgebieden wel beter bereikbaar maar meteen ook minder natuurgebied..

Zoals we het vandaag al beleefden in de natuur blijkt ook de 'vooruitgang' op de camping niet te stuiten. Het is lang geleden dat de mensen die gingen kamperen dat deden om in de natuur te zijn. Er kwamen steeds meer voorzieningen. Men nam zelf ook steeds meer 'onmisbare' dingen mee van thuis. De tenten werden meer caravans, de caravans werden campers! Wij doen er dus ook aan mee! Nu staan we op een camping waar iedere plaats zijn eigen washok heeft. Een vierkant hokje van 2,5 bij 2,5m. Daarin een wastafel, douche en toilet. Mooi betegelt, toiletpapier op de rol. Alles ziet er spic en span uit. Buiten aan het washokje een bak met kraan om af te wassen. Tien jaar geleden stonden we hier op een grasveld bij een grote boom, niks afgemeten plaatsen...We kenden het niet terug. De kampeerplaats lijkt nu net een nieuwbouwwijk, waar de washokjes de schuurtjes zijn en waar nog geen heggen zijn aangeplant. Nu zijn ze de laatste finesses nog aan het aanleggen: overdekte plaatsen! Wij hadden al bedacht dat wanneer hier alles klaar is je aan de receptie kunt melden of je een plaats in de zon of in de schaduw wilt.Het verschil is dan de schildering op de onderkant van de overkapping; zon of bomen.

Maar gelukkig is nog niet iedere camping zo, dus we genieten maar even van de luxe. Meteen na de rit onder ons eigen douche! Blijkt dat je, wanneer je in je niksie onder de douche staat, je voluit te zien bent in een hoge spiegel boven de wastafel....Gelukkig is het douchewater warm en beslaat de spiegel snel....Daar heb je in die gemeenschappelijke washokken nu nooit last van!

De volgende dag trokken we weer verder of terug, ik weet het niet precies, we draaien nml. nogal rondjes. Vandaag was de bestemming: Guadalupe. Eerst reden we naar Trujillo. Dit is een mooi gerestaureerd stadje (12e eeuw). Vooral de Plaza Mayor is een van de mooiste plekken. Wij reden door, een paar jaar geleden hebben we hier een weekje in een hotel verbleven. Daar hebben we toen de Semana Santa beleefd! Dat is een aanrader voor iedereen. Nu reden we er voorbij naar de vlakte van Belén. Ons navigatiemiepje leidde ons door de zeer nauwe straatjes van dit gehucht naar de Sierra. Wat een prachtig gebied is dat hier, ik val er iedere keer weer voor. Nog maar net op weg zagen we 18 grote trappen die het baltsen aan het oefenen waren. Allemaal mannen, mooi op kleur. De vrouwen lieten ze gewoon weglopen, zo druk waren ze om elkaar te laten zien wie zich het beste kon veranderen in een trillend schuimbad. Gert maakte veel foto's, in de telescoop zijn de vogels goed te bekijken maar op de foto's zie je dat ze toch nog een heel eind weg staan... We vonden een mooie koffieplek en al lopend om een foto te maken van de eindeloze vlakte zag ik een orchidee in de berm. Hij heeft het meeste van een bijenorchis, de bloem is alleen wat groter. Nu kon de dag helemaal niet meer stuk.

Ook voor Gert niet want die had ondertussen een kuifkoekoek gesignaleerd en gefotografeerd. Via binnenweggetjes, reden we naar Berzocana. Daar maakten we een grote tour, eerst naar het noorden naar Robledollano en vandaar via de Ex 118 weer zuidelijk naar Guadalupe. Wat een prachtige rit was dat. Werkelijk een symphonie van kleuren en geuren. De bloeiende hei kleurde de hellingen paars en spontaan barstten we los in het Bredase volkslied! Op andere plekken waren weer velden witte bloeiende brem. We hebben hem in ons tuintje wel eens geroken maar toen we hier uitstapten was de hele lucht er vol van. Verderop bloeide de brem geel en daar maakte de kleurencombinatie met de bloeiende kuiflavendel er weer iets heel bijzonders van. Kortom, het was smullen, de hele weg! In deze hoek van de Extremadura hebben ze nog niet alle Eucalyptussen verwijderd maar zijn er al wel druk mee bezig. In de dorpen hangen de sinaasappelen en de citroenen rijp in de bomen. De appelbomen staan in bloei en tegen de huizen bloeit de blauwe regen! Het lijkt wel een explosie van bloemen overal.Wat een voorrecht dat we hier kunnen zijn en er samen zo van kunnen genieten.

Van bovenaf de berg zagen we Guadalupe mooi liggen met zijn oude Monesterio ( 14e eeuw). De moeite waard om te bezoeken hadden we gelezen. De camping gezocht en gevonden maar helaas dicht. Jammer want hoewel we een prachtige rit hadden gehad was het ook wel een vermoeiende. We vonden op de kaart verderop nog een camping, vooruit nog een klein stukje...helaas ook gesloten en toen nog maar een klein stukje... Ik heb Marian toen om hulp geSMSt. Die had nog een camping in Oosterhout maar daar regende het 'cats and dogs'! Dus dat was ook geen optie. Het kamp werd uiteindelijk opgeslagen in Merida en oh jongens wat smaakte dat pilsje toen lekker! Gert zag een alpengierzwaluw overvliegen!

26 maart werd weer een rustdag in de vakantie, beetje wassen, ramen van de camper zemen, kastjes controleren, sudokuën, verhaaltje schrijven, lezen, zonnen en heerlijk nietsdoen op een weike vol madeliefjes.

ANDALUCIA 2 april 2009

We arriveerden op vrijdagmiddag in El Rocio. Dat ligt in Andalucia, ongeveer 15 km. van de kust. Ten zuidwesten van Sevilla. We hadden tijdens de reis al verschillende mensen gesproken die hier waren geweest en daar enthousiast over waren. Omdat we de Coto Donana toch op ons lijstje hadden staan leek het ons een prima bestemming. El Rocio ligt nml. aan de rand van dit Nationaal Park.

's Middags gingen we het stadje bekijken. Gert was meteen in extase bij het zien van het moerasgebied tegen het stadje aan. Zoveel vogels...we zagen baltsende flamingo's, lepelaars, reigers, wit en blauw, hele wolken vorkstaartplevieren, en wel honderd grutto's. Tafeleenden, dodaars, krooneenden eigenlijk was het te veel om allemaal te noemen! De Coto Donana is eigenlijk een moerasgebied dat in het uitstroomgebied van de Rio Guadalquivir ligt. De Marismas zegt men hier. Verder heeft het stadje alleen zandwegen, tussen de huizen zijn ze heel breed. De huizen hebben allemaal een overdekte veranda beneden en deuren die als saloondeuren in tweeën opengaan. Voor alle huizen hebben ze houten palen waaraan de paarden kunnen worden vastgezet. Je waant je in een opnamedecor voor een wildwestfilm! Er is zelfs een bar waar de ruiters te paard aan de bar kunnen...

Er zijn 3 bezoekerscentra in deze hoek van het park, El Rocina, Palacio, El Acebrón en El Acebuche. Bij deze centra zijn wandelingen uitgezet.

We hebben bij alledrie de wandelingen gedaan. We weten nu meer over de natuur in dit deel van Spanje. Het is een erg mooie ongerepte natuur. Nog een restje eucalyptus maar die zijn ze ook hier aan het verwijderen. Verder zie je voornamelijk steen- en kurkeik, de wilde olijf en wilg. En veel pijnbomen, waarvan de zaden, uit de pijnappels, worden geoogst. Wij kennen ze als geroosterde pijnboompitten in de salade en op de carpacio...Er leven hier nog lynxen in het park. We hebben al wel de afdrukken gezien maar om ze echt tegen te komen moet je wel erg veel geluk hebben. Verder ook groepen herten en reeën en zwijnen. Maar de vogels, dat is echt overweldigend.Er zijn veel kijkhutten op de uitgezette wandelingen zodat we op ons gemak het gedrag van de vogels konden bekijken. Nu is het de tijd van het baltsen en dat is echt een prachtig gezicht, de hop met zijn kuif helemaal wijd opgezet, de waterhoentjes met hun witte staarten helemaal overeind. De flamingo´s die met hun lange halzen langs elkaar dansen. Zelfs de paarden zijn op de verleiderstoer. Het zijn wel de mannetjes die zich het mooist maken en de dansjes doen. Ik heb Gert gevraagd om ook eens iets in te studeren...Verder is het hier echt voorjaar en is het zeer bloemig. Ook weer een orchidee gezien, de Serapias Lingua. Verder hoorden we tijdens onze wandelingen de nachtegaal zingen. De gierzwaluwen laten zich nu ook in groten getale zien. Gert maakt zich wel zorgen of de grutto's nog wel op tijd in Nederland zullen aankomen...er zitten er nog zoveel hier!

Verder bevalt het kampleven ons goed. 's Morgens eerst naar de bar voor een vers gebakken broodje. De bar is pas om 9 uur open dus haasten heeft absoluut geen zin. De wasgelegenheden zijn op iedere camping verschillend. Soms moet je onder de douche heen en weer springen om toch nog nat te kunnen worden. Soms tref je er een die zo hard gaat dat je oorlelletjes er zeer van doen. De Spanjaarden zijn wat kleiner dan wij dus de wastafels bevinden zich wat aan de lage kant. Om mezelf goed in de spiegel te kunnen zien moet ik meestal bukken. Nu hebben ze ook nog wastafels met spiegel voor kinderen. Die zijn voor ons heel geschikt als voetenbadje en in de spiegel kun je dan je knieën bewonderen! Na ons ontbijt smeren we meteen een broodje voor onderweg. Als het laatste slokje thee naar binnen is vraagt Gert:' in je zak?' En ik weet dan meteen wat hij bedoelt; het stukje keukenpapier! Daarmee moet dan, met de laatste theedruppels die nog in het kopje zitten, de bruine aanslag worden weggeveegd! Zo blijven onze theekopjes en de theedoeken schoon. Kampeerders let op, dit is echt een tip. Dan vertrekken we tegen 11 uur op de fiets of te voet.Tegen het eind van de middag komen we dan weer terug op de camping en kijken wat er allemaal veranderd is. Of we nieuwe buren hebben en of die erg dichtbij staan of als we geluk hebben wat verder weg. We zien campers met zulke afmetingen dat ons campertje er met gemak in kan staan en dan kun je er nog een rondje omheen lopen ook. Sommige campers hebben zelfs uitschuifkamers...die schuiven aan de zijkant gewoon een kamer uit. Als we hier op de camping een klein autootje zien rijden weten we dat daar een grote camper bij hoort. Maar de meegenomen auto's hoeven ook weer niet persé klein te zijn, 4wheeldrive jeeps nemen ze ook op de aanhanger mee... We zagen ergens het bagageluik openstaan en daarin stond een complete wasmachine, een voorlader!

Het zijn voornamelijk de Engelsen die zo ruim op stap zijn. Nu hebben ze hier op de camping een speciale service...je kunt hier ook je paard stallen. Ze hebben daar een apart gedeelte met boxen en weiland voor.

Nu hangt dat ook wel een beetje samen met het stadje waar we hier zijn:

El Rocio. Het is een pelgrimsstadje waar ze een Mariabeeld hebben wat genezende gaven heeft. Eens per jaar komen hier zo'n anderhalf miljoen mensen te paard of met een paardenkar naar toe. Dit gebeurt ieder jaar met Pinksteren, dan is er een grote processie Het Mariabeeld wordt dan door het stadje gedragen. Daarna is hier dan een paar dagen feest. Laat dat nu dit jaar precies op mijn verjaardag vallen....Verder hebben families uit omliggende steden en dorpen, in dit stadje, een familiehuis. Dit zijn huizen met grote binnenplaatsen en paardenstallen. Die families noemen ze broederschappen. Ieder zondag komen er mensen van een dergelijke broederschap naar El Rocio. Ze nemen eten en drinken mee, er zijn er die komen met een grote touringbus. Wij waren daar afgelopen zondag getuige van. De familie installeert zich op de veranda van een huis. Ze praten en drinken wat. En op veel terrassen hoorde je zingen, klappen en de castagnetten. En dan werd er gedanst, de Flamenco. En ineens zag ik dat dit precies leek op wat ik de dag daarvoor de baltsende Flamingo's had zien doen.

Nooit geweten...maar wel logisch natuurlijk. Wij stonden op een afstandje te kijken, we voelden ons een beetje pottenkijkers. Dit was echter niet nodig, men wenkte en zei ons dichterbij te komen en mee te genieten. Heel apart en mooi om mee te beleven.

Het fietst wel wat inspannend al dat losse zand, het is beter hier te paard te komen! Maar we hebben ontdekt dat een terrasje hier niet duur is en na een wijntje fietst dat zand een stuk gemakkelijker.

Nog even over het park: Het is voor het grootste deel natuurpark en daar mag per dag maar een bepaald aantal mensen in, dat moet georganiseerd. Nu ligt eromheen een gebied waar je wel mag wandelen. Helaas is hier nergens een gedetailleerde kaart te krijgen. Dus, na het lezen van het verslag van Johan en Loes, trokken we de wandelschoenen aan en gingen op pad. Eerst de watertjes achter de camping waar we de orchidee vonden.

Daarna door het N.P. in. We wandelden en wandelden, het was aan de ene kant een mooi bos. En aan de andere kant liep een hek waarachter het stuk park waar wij niet in mochten. De wandeling was lang door los wit zand en behalve bomen weinig te zien. Regelmatig passeerde ons op redelijke snelheid een landrover met rangers. Dus als er eventueel wat te zien zou zijn aan herten, zwijnen of andere dieren dan werden die steeds verstoord door de auto's. We wandelden een km. of 6 en gaven het toen op. Bij de uitgang zagen we een steenuiltje naar een paal in het weiland vliegen. Die maakte het dan toch nog een beetje goed! We hadden voor deze middag (donderdag) een georganiseerde rit met gids door het park á 25 euries p.p. afgesproken. Maar helaas ging deze niet door omdat de Engels sprekende gids ziek was. We moeten onze nieuwsgierigheid naar het park nog een dagje bedwingen. Morgenmiddag gaan we alsnog!

We vertrokken tegen half 5 vanaf de camping in een busje met zo'n 14 mensen.

De gids vertelde eerst wat over het stadje, El Rocio, dat het 1000 inwoners heeft en daar 2000 paarden bij horen. Hij legde uit van de broederschappen en dat er zelfs wachtlijsten voor zijn. Ook Brussel en een stad in Australië staan op de wachtlijst...We reden eerst de weg die Gert en ik al hadden gewandeld.

Ook het steenuiltje wat we zelf al hadden ontdekt werd ons aangewezen. Het was wel leuk want ze waren nu met z'n tweeën. We deden dus eerst het bos. Daarna het moeras. Op de overgang van beiden werden we er even uitgelaten en daar wees Gert (mijn Gert) ons op een overvliegende Spaanse keizerarend... Mooie waarneming! In het natte stuk zagen we de vogels die daar ook horen. Maar voor ons toch altijd nog bijzonder was de kwak, de purperreiger en de zwarte ibis. We stopten nog een keer bij een kijkhut/infocentrum. Daar zagen we vanachter de kijkschermen nog eens duizenden zwarte ibissen, die daar aan het broeden waren. In de toptijd, over een paar weken zullen het er 5000 zijn...Daartussen hadden zich ook wat purperreigers een plaatsje veroverd. Gert zag ook een koppeltje zomertalingen rondzwemmen. Daarna weer terug, het was inmiddels 19.00 uur geweest. Het moerasstuk is enorm groot en je kijkt echt heel ver weg. De gids heeft wel verteld hoe groot maar dat moet ik jullie schuldig blijven. Mijn hoofd heeft ook een beetje vakantie genomen denk ik, want al die informatie wil niet goed blijven hangen...In de verte zagen we een groep herten grazen en toen waren we alweer in het bos. De helft van de groep was totaal niet geïnteresseerd in al die vogels en vogeltjes. Een man lag heerlijk te slapen...Eenmaal in het bos zagen we konijntjes en af en toe een hert in de laatste zonnestralen. Daar werd de groep weer helemaal attent van en ah en oh klonk door de bus. En ineens riep de chauffeur iets, Spaans, maar ik ging meteen overeind en ja hoor, een lynx stak de weg over! Super! Er leven nog 60 lynxen in dit park. In totaal leven er nog 200. De Iberische lynx is de meest bedreigde roofkat ter wereld! En wij hebben hem gezien...

Dus ja, als je nu vraagt was de excursie de moeite waard? Dan hoef ik daar geen antwoord op te geven, denk ik. Verder hebben we nog een dagje gefietst.

Eerst langs de hekken van het park. Dat werden we al gauw zat. Dus omgekeerd en terug naar de rivier van een paar dagen geleden. Zie foto! Wat een bloemen en ook sinaasappelbomen waarvan ik de val-sinaasappels heb opgegeten. Gert die nooit aan een sinaasappel te krijgen is, at hem met smaak op. Heel zoet waren ze! Daarna namen we op de gok maar wat weggetjes en hadden uiteindelijk een prachtige fietstocht die in het stadje weer uitkwam. Nu liep het grootste deel door mul zand, dit betekende wel dat we uitgeblust thuiskwamen, want we hadden echt moeten zwoegen op de pedalen.

De volgende en laatste dag in El Rocio hielden we 'zondag'. Beetje aankeutelen betekende dat in ons geval. Ik waste mijn broek, die olijven geven vervelende vlekken...We gingen naar het stadje, wat vogels kijken. En in het kerkje staken we 2 kaarsen op. Het kerkje is helemaal spierwit, buiten maar ook binnen dus daar worden geen kaarsen in gebrand. Door hier een aparte ruimte voor te reserveren aan de zijkant van de kerk, met ventilator, houden ze de kerk wit. De kaarsenruimte is dus pikzwart.(foto). Toen was het tijd voor het terras. We schoven aan bij Nederlanders van de camping en hadden een gezellige kout en er werden camperervaringen uitgewisseld en zo deden we ook wat informatie op over het camperen in Portugal. Helaas kwam ik weer met een vlek in m'n pasgewassen broek terug, calamaris geven ook vetvlekken! Dus hem nog maar even door het sopje gehaald. Van de gelegenheid gebruik gemaakt heb ik ook even in het washok gekeken of er nog nieuwe lectuur lag. Dat is wel een mooi systeem. Het is iets tussen de Hollanders. Iedereen die z'n Libelle, Margriet, Privé etc. uit heeft, legt hem in het washok. Dan neem je zelf weer mee wat er van je gading tussen zit. Zo las ik ook VT wonen, Opzij, Hollands diep, Nrc en vanmiddag maakte ik Gert blij met 2 bladen Reizen. Soms liggen er zelfs hele boeken bij...Goed systeem voor mensen die soms al maanden onderweg zijn. Want ja, we horen nu ineens bij een andere categorie... De mensen die niet meer werken...Het went wel snel hoor. We hebben het nu over de campings, het weer, je wisselt reiservaringen uit. Maakt elkaar attent op mooie dingen die je hebt gedaan op de plek waar je staat. De meeste mensen die we nu tegenkomen zijn al op pad vanaf januari...Soms gaan de gesprekken in het Engels, of in het Frans, eventueel ook Duits maar nooit Spaans...Het wil maar niet lukken!

Ik had mijn Libelle uit en zag dat de m'n broek weer droog was. Helaas ontdekte ik weer nieuwe vlekken...Wat is thuis zo'n wasmachine toch handig...Dus ik legde m'n Libelle op de bekende plaats, deed een plas, toen ik m'n handen waste zag ik dat de Libelle al weer opgehaald was. M'n broek ging voor de derde keer het sop in. Gelukkig waren er nu weer andere mensen aan het wassen... daarna ging hij voor de derde keer aan de waslijn. Het is maar goed dat het weer hier goed is en het zonnetje ons weer de hele dag heeft verwend en het wasje lekker droogt! Ach, het is niet verkeerd zo'n zondag die we heel Hollands afsluiten met op de t.v. de reünie met oud studiosportmedewerkers! Gert kon dat heel ontspannen doen, hij heeft op z'n vogellijstje in dit gebied 100 soorten kunnen noteren. Voor de hele reis zijn dat er al 148!

PORTUGAL 10 april 2009.

We gingen op pad. We reden meteen naar een vogelgebied bij Huelva aan de kust. Het is een groot moerasgebied tegen de kust aan: Isla de la Saltes. Zoals de naam al zegt wordt daar ook zout gewonnen. Gert werd weer helemaal blij, hij kon meteen 6 nieuwe soorten aan zijn lijstje toevoegen: dwergstern, grote stern, bonte strandloper, kleine strandloper, zilverplevier en veel regenwulpen. We liepen met de voeten door het zilte sop en kwamen met een hele zak schelpen weer terug bij de camper.

Omdat we nu het hele gebied toch al hadden gezien had het geen zin meer daar te blijven hangen en zo reden we ineens, eigenlijk onverwacht, Portugal in. We reden door bloeiende citrusplantages. De lucht was er helemaal zwaar van, zo zoet ruikt dat. We zagen dat zo'n sinaasappelboom alsmaar door gaat met produceren. Er zitten nml. tegelijk bloesem en vruchten aan.

*Tegen het eind van de middag zetten we de auto op een camperstaanplaats in Castro Marim. Het was daar goed geregeld, alle auto's op het grind. En verder was er een plaats waar we het vuil water en de porta-potti konden legen. Een grote zuil met stopcontacten en kranen om drink- of spoelwater, voor het toilet, te pakken. En alles gratis! Nu was er ook nog de mogelijkheid ergens te douchen, maar dat hebben we niet gevonden. Wel zagen we meteen de bibliotheek toen we een rondje dorp gingen doen. En het was zoals ze ons hadden gezegd. Volop computers en het gebruik van internet was gratis. We verstuurden meteen wat e-mailtjes. Bij inspectie bleken er USB poorten beschikbaar te zijn, dus dan morgen even terug... We diepten een woordenboekje Portugees op en daarmee ging Gert nog even kijken wat al die vreemde woorden op het bordje met de openingstijden betekenden. Het blijft moeilijk als je de taal niet spreekt. Dat is ook zeker het geval in Spanje, maar daar weten we tenminste nog hoe we moeten groeten en hoe je iemand bedankt. We gingen nu een winkel in en ja, wat zeg je dan...ik mompelde maar iets en dat deed de mevrouw van de winkel ook en toen wist ik het nog niet..We vertaalden de openingstijden van de bibliotheek naar: van dinsdag tot en met vrijdag van 10 tot 13 uur open.

*We moesten wel even omschakelen nu we geen stroom hadden. Geen waterkoker, maar een pannetje op het gas. Ook de koelkast ging op gas. Om de gegevens van de laptop op een stickie te zetten moesten we het contact van de auto aanzetten. En afwassen was nu niet in het washok te doen, maar gewoon in de camper. Slapen ging gelukkig nog steeds gewoon in bed. De broodjes haalden we de volgende ochtend in het winkeltje van gisteren en dankzij het woordenboek wisten nu dat we bij binnenkomst 'Bomdia' moesten zeggen en zij wist het ineens ook, luid en duidelijk...Tegen half elf, we wilden niet te gretig overkomen, vertrokken we naar de bieb. Daar vonden we de deur nog op slot. Hoe kan dat nu, 10 zal in Portugal toch ook wel 10 betekenen... Nou mis hoor, 10 betekent hier 11 als het over tijd gaat. Het schijnt in Portugal altijd een uur vroeger te zijn. Laat Gert nu, net na het ontbijt, de klok van de Tom,tom en van de auto op zomertijd gezet te hebben...Maar mooi dat we nu ineens wel een uur extra hadden deze dag! Met behulp van het stickie kon zonder probleem het verhaal en de foto's op het internet gezet worden.

*We trokken door naar Quarteira. Onderweg passeerden we Olhao, Rosette en Thieu hadden ons verteld dat daar een mooi natuurpark tegen het strand lag. We vonden het meteen en het bleek zeer de moeite waard. Met name wat betreft de planten en bloemen. We kregen een goede indruk wat we in dit gebied konden verwachten. Ik zag heel wat bloemen die ik herkende uit m'n boek, maar nog nooit in het echie had gezien! Gedreven door het verslag van Loes en Johan Schaerlaekens vonden we een plekkie op de camping in Quarteira. De camping is aangesloten bij de Acsi groep en we krijgen daar korting. We staan nu voor 15 euro per dag. De camping zelf viel tegen, we mochten gaan staan waar we wilden. Nu zullen veel mensen daar blij mee zijn, maar ik kan dan nooit kiezen. Veel schuine plaatsen, slechte weg, veel zand, en wat wel vlak was lag weer in de schaduw onder de eucalyptusbomen! Op de een of andere manier leken al die plaatsen die wel leuk, zonnig en vlak waren, al bezet...We zetten hem neer, aan de rand van de weg, de stoeltjes ervoor en wat bleek, de hele rand met campers tegenover ons zaten lekker in het zonnetje en wij moesten al snel, door de koude wind, naar binnen. De volgende dag kwam alles goed, toen er een uit de rij van zonaanbidders vertrok en wij snel dat plaatsje opvulden... En wat bleek, meteen waterpas, zonder hulpmiddelen! Ja, het leven van reizigers kent ook duidelijk zijn moeilijke momenten!

Na het verplaatsen deden we de wekelijkse markt in het stadje. Na een uur schuifelen langs de kramen, allemaal kleding, hadden we genoeg markt gehad en gingen we met de beschrijving van Johan en Loes op weg. We raakten van het aangewezen rechte pad en moesten sterk klimmen en dalen zonder dat het de goede kant op leek te gaan. Onze weg liep door een zeer luxe villawijk, met tuinen om te zoenen...Deze huizen werden omgeven door golfbanen, sorry golfcourses. Het zag er allemaal zeer gelikt uit. Na enig werkoverleg gaven we het nog 1 kans. We strandden aan de kust bij verschillende restaurantjes. We begonnen met een bakkie koffie. Uiteindelijk zaten we aan een heerlijke lunch, werkelijk voortreffelijk met zicht op het strandleven en een hemelsblauwe zee! We vergaten het park Ria Formosa, en genoten van het moment. Zo realiseerden we ons dat we nog niet zo lang geleden op een strand aan dezelfde Atlantische kust zaten. Wat een verschil. Hier in Portugal zag je de inwoners genieten van zon en zee. In Gambia zag je alleen de toeristen genieten en de inwoners probeerden daar met alle mogelijke middelen wat geld aan die toeristen te verdienen. Het is inderdaad niet eerlijk verdeeld in de wereld. We filosofeerden nog wat door terwijl het zonnetje ons verwarmde.

*Geheel verkwikt gingen we met nieuwe moed verder op zoek naar het Park. En wat schetst onze verbazing, we kwamen op een doorgaande weg, deden 6 rotondes, eindigden toen op een parkeerplaats van een hotel, gelegen aan een, je kunt het raden, een golfcourse. Maar dat niet alleen, daar begon ook de wandeling door het natuurpark. Het pad was even wat moeilijk te vinden omdat het hoog water was en het pad onder water stond. Dus het eerste deel liepen we gewoon op de golfbaan, sorry golfcourse. Moet je volgens mij in Nederland niet proberen. Hier was het gepermitteerd. Er stond zelfs een bordje met een waarschuwing voor uit de koers geslagen balletjes. Die zullen ook wel een andere naam hebben...

Dit gebied was zeker de moeite van het zoeken waard geweest. Wat een mooi gebied! Veel riet- en wetlands tegen the Green. Daar tussen het riet, maar ook op de course, purperkoeten. Verder was het genieten van tafeleend, krakeend, slobeend, fuut, dodaars, meerkoet en waterhoen en als toetje een wouwaapje, scharrelend door het riet. We hoorden de draaihals roepen in de bomen. We deden de wandeling en fietsten daarna, zeer voldaan, in een keer rechtstreeks terug naar de camping!

Verder kan ik nog melden dat we last hebben van een soort van jet-leg. We zitten er nog steeds naast. Het probleem doet zich het meeste voor bij het aanzetten van de t.v. Pauw en Witteman beginnen nu ineens 's avonds om 22.00 uur! Ook DWDD blijkt steeds net te zijn afgelopen op het moment dat wij denken dat het begint....

PORTUGAL, SPANJE, FRANKRIJK. 17 april 2009.

Op ons laatste dagje in Quarteira deden we inkopen op de vismarkt. Omdat het goede vrijdag was, was het zeer druk. Portugal is een katholiek land en dan moet er op goede vrijdag natuurlijk vis gegeten worden! Het was een overdekte markt waar enorm veel verschillende soorten vis werden schoongemaakt en verkocht. Prachtig om deze hele handel zo aan te zien. Verse vis en ook nog eens goed te betalen. Zalmmoten, één kg voor vijf euro! We zochten ook nog een middelmaatje sardines uit, we deden er zes in een zak en wilden afrekenen. De verkoper, met zijn getaande, bruine gezicht, kwikte de zak in de hand en deed er nog eentje bij. Nee zeiden wij, in een soort Nederlandsachtig Portugees. We willen er maar zes . Maar hij keek ons nog eens aan en zei dat het nu, met nog een erbij, een halve kilo was. Daar kwam geen weegschaal aan te pas. Het werden er dus zeven en dit kostte ons twee hele euro's. Ze werden 'thuis' gegrild op 'de plaat van Aad' en we aten er onze vingers bij op.

-Na Quarteira verhuisden we naar het uiterste zuid-west puntje van Portugal, Sagres. We waren toen ca. 2.500 km van huis. We vonden weer een plekje op een camping. Heel veel wind hier...'s Avonds (paaszaterdag) stoorde de televisie vreselijk. Er liepen golven door het beeld en hij sprong af en toe op zwart/wit. Wij dachten dat het door de harde wind kwam. We zijn maar vroeg naar bed gegaan.Toen was het Pasen, nog steeds was er veel wind, goed gezocht maar er waren weinig eieren te vinden...

Toen hebben we er zelf maar gekookt. Na de koffie zijn we op de fiets naar het uiterste puntje bij de vuurtoren gegaan. Het was een mooi fietstochtje, in het bijzonder was de bloeiende, wilde natuur prachtig! Wat een bloemen en wat een kleuren. Het was een groot, ontoegankelijk gebied vanwege veel distels en stekelbrem. Op de punt aangeland zagen we dolfijnen, Jan van Genten en kuifaalscholvers. 's Middags keek Gert naar de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix en ging ik wat surfen (op het net). De T.V. vertoonde nog steeds golven! We deden nog een fietstochtje naar het stadje, even haventje kijken en tot onze verbazing bleek de supermarkt gewoon open. Op de terugweg ontdekten we nog orchideeën in de berm. De bekende bijenorchis maar ook nog een nieuwe soort, voor de kenners: spiegelorchis (Ophrys speculum)...Daar was ik heel blij mee!

Omdat we net hadden ontdekt dat we niet meer drie maar nog maar twee weken te gaan hadden werden er plannen gesmeed om wat noordelijker te gaan. De T.V. begon weer met golven, maar nu werd ontdekt dat niet de wind de oorzaak was, maar dat de stekker er niet goed in zat...Het weerbericht gaf aan dat het midden en noorden van Portugal, de komende dagen, veel bewolking en regen tegemoet gingen. Daar hadden we niet echt zin in. Op Internet, www.weeronline.nl nog bekeken en ook die gaf veel wolken en regen voor de komende dagen. We zagen dat het weer in Nederland prima was. Zon en 22 graden! Blijkbaar hadden we toch teveel zon daarheen gestuurd, en te weinig voor onszelf bewaard.Nu was het goede weer hier op!

-Het besluit was gevallen, eerst wat noordelijker naar Castro Verde. Daar deden we een wandeling in een steppegebied vanaf een informatiecentrum. We zagen kleine trappen, kleine torenvalken, scharrelaars, steenuiltje en een duinpieper. En ik zette nog wat oliekevers op de foto.

Deze kunnen in het rijtje bij de lentekriebelaars. Je zag ze namelijk steeds met z'n tweeën. Een groot vrouwtje en een klein mannetje er dicht achteraan. Toen ik ergens een alleenstaand vrouwtje en verderop een alleenstaand mannetje zag heb ik die bij elkaar gezet en dankbaar schoof het mannetje er direct achteraan...Of zij er ook blij mee was?? Na ons boterhammetje gingen we verder. De reis verliep voorspoedig en we verlieten in de middag nog Portugal. Om 18.00 uur stopten we de auto op de camping in Merida. Dit ligt net over de grens in Spanje. De klok moest weer verzet en toen was het meteen tijd om te gaan koken en konden we weer op een normale tijd naar DWDD kijken en vanaf nu zal het wel weer zo zijn dat we Pauw en Witteman niet meer af kunnen kijken! De jetlag was meteen weer over.

De volgende dag ging de reis weer verder, via Madrid richting Zaragoza. Zo'n 80 km. daarvoor vonden we een camping in Nuevalos aan een meer. Een korte hagelbui verraste ons, gevolgd door wat flinke regenbuien. Dit was de eerste dag met regen sinds we van huis zijn gegaan. Maar nu was er geen enkele reden om het verblijf hier te verlengen, dus reden we de volgende dag weer door. Nu scheen het zonnetje en bleek de natuur rondom Nuevalos werkelijk schitterend, afwisselend kleine en hoge bergen wat een mooi uitzicht bood. De natuur liep hier duidelijk achter op de kust en Portugal. Alleen de gele brem bloeide. We reden om de beurt, deden uitgebreid koffie en lunch en zo kwamen we tegen vieren bij de laatste benzinepomp voor de grens met Frankrijk. Die moesten we natuurlijk nog nemen. In Spanje is de diesel namelijk redelijk goedkoop, 85 cent. In Portugal en Frankrijk is hij aanzienlijk duurder. Portugal is verder echt het goedkoopste land om vakantie te vieren. De campings zijn heel betaalbaar. De laatste kostte ons 10.50 euro per nacht. Nu is het wel zo, zag ik tot m'n verbazing...dat er op het bonnetje seniorenkorting vermeld stond. We horen nu toch echt bij die andere groep! In dit geval vond ik het niet zo erg...Ook de boodschappen, met name groente, fruit, vlees en vis waren niet duur! In Spanje zijn de campings meteen veel duurder. De nacht in Nuevalos kostte ons 23 euro. En er was verder geen enkele voorziening open. Zelfs geen brood verkrijgbaar!

-Na de tankbeurt gaven we het nieuwe campingadres door aan onze navigatiemiep. 30 minuten zei ze...maar we sloten aan in een file die ons 2 uur ophield. Verschillende auto's vielen met kokende motor stil langs de kant. Eenmaal weer op gang deden we eerst boodschappen en pas om 20.00 uur kwamen we helemaal gaar op de camping aan. Omdat we eerst de supermarkt aandeden, moest ons Miepje de route herberekenen. Ze stuurde ons door de binnenlanden over smalle weggetjes met kuilen en gaten. Veel struiken langs de weg, dus de stiping op de zijkant is ietsjes aangepast. Deze streken heeft ze toch voor een handje. Een keer liet ze ons een afslag nemen op de snelweg waarvan wij meteen al dachten dat kan nooit, die komt vast op de vuilstort uit. Eerst asfalt maar al snel halfverhard, bulten en kuilen Later gingen we dwars door een klein gehucht, smalle bochtige straatjes met lage overhangende balkons... En, maar goed dat we naar haar luisterden, want we kwamen uiteindelijk precies waar we moesten zijn! Zo gaat ze toch het liefste altijd dwars door het centrum van de steden, hebben we gemerkt. Maar toch zijn we heel tevreden over haar. We volgen de route wel met de wegenatlas op schoot, maar het echte zoeken is niet meer nodig. En als de coördinaten van een camping bekend zijn zet ze ons recht voor de deur af. Ik moet bij aankomst altijd wel even denken aan de waarschuwing in het vliegtuig: 'Past U op bij het openen van de luiken, de bagage kan verschoven zijn!' Na dit soort wegen liggen je kleren meteen op bed als je een kastje opendoet.

-In 3 dagen hebben we een flinke tocht gemaakt van het uiterste zuidwesten van Portugal naar het zuidoosten van Frankrijk aan de Pyreneeën. In totaal 1571 km. Het plan is om de auto morgen een dagje te laten rusten en een fietstocht te maken naar Argeles. En misschien de tenen even in de Middellandse zee te steken. Bij aankomst hier scheen het zonnetje dus we hebben goede moed.

-Op de camping, in Palau del Vidre testten we 3 plaatsen, maar nergens hadden we bereik met de schotel. Jammer omdat het deze avond detectiveavond was. Later vond ik bij het toilet een Nederlands boek, titel: Verzachtende omstandigheden. Dat heeft er echt voor mij gelegen en ik ga er straks meteen in beginnen...

25 april 2009.

We staken inderdaad de tenen in de Middellandse zee, maar de tenen was niet het enige wat nat werd. We werden overvallen door een knetterende onweersbui. Voor de eerste keer, deze reis, kwamen de poncho's tevoorschijn. Ineens zagen we er heel Hollands uit. De camping in Palau del Vidre was prachtig maar al die bomen met regelmatig regen, dat is geen ideale combinatie. Na 3 nachten hielden we het voor gezien en moest ons campertje weer gaan werken. Het doel was La Nautique bij Narbonne. We kregen een mooi plekje toegewezen, weer met eigen sanitair! Het was maar een kleine verplaatsing (83 km.) Dus meteen 's middags klommen we weer op het stalen ros en verkenden we de omgeving. Mooi gebied, veel wandel en fietsmogelijkheden. Op de terugweg ontdekte ik, voor mij, nog 2 nieuwe soorten orchideeën. Onderweg hadden we dreigende donkere luchten. Wij fietsten er net langs af. Terug op de camping konden we ons matje weer uitwringen, dus daar was heel wat gevallen. Zondagmorgen, op de info van de camping hadden we gezien dat het dan markt is in Narbonne. Het was maar 5 km. dus we waren er zo op het fietsje. Eenmaal aangekomen in de stad begint Gert dan meteen te speuren naar mensen met boodschappentassen en dat werkt feilloos. Wat bleek, brocante, straten vol. Achter al deze kraampjes konden we nog door in de kleding. Daar waren ook nog 2 straten van... De kathedraal hadden we ook nog op ons lijstje staan. We hadden die op doortochten vaak, heel indrukwekkend, zien liggen, dus nu wilden we hem ook zien! Pech, er was een dienst aan de gang en of we nog een uurtje geduld wilden hebben... Dat wilden we niet want het zonnetje stond inmiddels aan een strak blauwe hemel. Dat nodigde meer uit tot fietsen of wandelen dan in een stad rondhangen.

Vakbij de plaats waar we onze fietsen hadden gestald vonden we een Boulanger en ook nog een visboer. Het was zondag, dus terug op de camping hadden we koffie met een heerlijk chocoladetaartje. Maar nog voor dat op was, was de zon verdwenen. De donkere luchten hadden ons weer gevonden en we brachten de zondag verder door met lezen, wielrennen kijken en wat foto's verwerken op de computer. En bij de borrel een dozijntje heerlijke oesters!

- We waren de regen zat, het hielp natuurlijk ook niet mee dat we steeds doorkregen dat het in Nederland heerlijk zonnig weer was...We begrepen uit de weerberichten dat we meer noordelijk moesten. Nu moesten we dat zo langzamerhand toch dus daar gingen we weer.Richting Causses en Gorges du Tarn hadden we bedacht. Het was zwaar bewolkt. Eenmaal op de Causse Méjean reden we door de wolken. Een heel vreemde ervaring was dat. We kenden dit gebied alleen zinderend in de hitte. Trui en jas, sokken en dichte schoenen, en nog hadden we het koud! We vonden een veldje met orchideeën. Verder bloeiden overal de wilde narcisjes, blauwe druifjes en wildemanskruid. En veel, heel veel primula's. We sloten de reisdag af op een camping aan de Allier, Nonnette. Dit ligt ongeveer 40 km. onder Clermont Ferrand. We waren door flinke hoosbuien gereden en ook de hele avond regende het door. Het was een mooie camping mar we zagen er niet veel van. De volgende dag was het wel droog maar zwaar bewolkt, we doen nog maar een hortje dachten we en zo kwamen we in de middag in Rosnay. La Brenne, een vertrouwde stek voor ons. Een zeer vogelrijk gebied en, wat later in het jaar, ook een eldorado wat betreft orchideeën. Maar daar zijn we nu echt te vroeg voor. Wel scheen hier het zonnetje en daar gingen we eerst een heerlijk uitgebreid in zitten, koppie sterrenmix erbij en alle regen was weer vergeten. We gaan hier nog wat fietsen en mocht het weer tegenvallen, we zitten op een dag rijafstand van huis, dan beginnen we gewoon aan onze laatste reisdag!

- Het was een mooie reis, we hebben veel moois gezien. Gert heeft 175 soorten vogels genoteerd. We hebben veel mooi weer gehad, gewandeld en gefietst. We hebben kennisgemaakt met Portugal, en we weten zeker dat we daar terug gaan komen.

Reizen met de camper

Reizen met de camper.

12 maart 2009

12 maart, we vertrekken voor onze eerste reis met de camper... Het verslag van Gambia/ Senegal is nog niet eens klaar, maar het weer hier is zodanig dat we niet langer wachten en het zonnetje gaan zoeken! Richting Spanje is de bedoeling. We gaan weer proberen onderweg wat informatie op de site te zetten zodat jullie op de hoogte kunnen blijven van ons camperleven. Groetjes, Gert en Els.

Reacties

VerwijderMarian schrijft:12 Mar 2009, 12:21

Hoi Gert en Els,
Goede reis en stuur de warmte maar omhoog!!!
We kunnen hier ook wel wat 'warmte'gebruiken.
Wij zijn benieuwd hoe het bevalt!!
Gr. Marian

VerwijderAgnes Evers schrijft:13 Mar 2009, 09:32

Hoi Els en Gert,

Hebben we 'm niet meer vantevoren kunnen zien. maar groot gelijk, volgens Erwin Krol is het in Spanje al rond de 24 graden en stralend blauw. Geniet ervan en stuur ook wat camper foto's mee, kunnen we toch even watertanden.

Goede reis! Jan Agnes Miek en Ben

VerwijderRien en Jacky schrijft:17 Mar 2009, 13:17

Jullie zijn echt bofkonten. Bij het het lezen van het reisverslag loopt het water me uit de bek. Heerlijk zo vroeg in het seizoen al te kunnen genieten. Wij wensen jullie heel veel reisgenot.
Groeten van Rien en Jacky

VerwijderMarian schrijft:17 Mar 2009, 13:46

Wat leuk geschreven weer, ben dan ook even op vakantie!!!!
Leuk van die leeslampjes. Echt lachen als je daar achterkomt.
Groetjes Marian

VerwijderIne Stolk schrijft:17 Mar 2009, 17:19

Hebben Marian en ik ook achterstevoren gelegen!
Lag ook goed!
Groeten Ine.