Hoi, hoi, voor de negende keer deze reis laten we even weten waar we zijn…

Tijdens het vorige verslag waren we nog volop aan de wandel op de Causses, en aan het genieten van de grote hoeveelheden orchideeën waar we zomaar tussendoor liepen… Ik vertelde van de wielewaal en de nachtegaal die ons aan het verlaten waren… nog maar een enkeling… De koekoek hadden we al langere tijd niet meer gehoord… Want natuurlijk zijn deze vogels nog volop aanwezig, maar te druk met hun nestjes (de koekoek uitgezonderd natuurlijk) om ook nog eens onze wandelingen muzikaal te omlijsten…..

We hadden het erg naar onze zin in Meyureis. De camping was goed en een stadje op loopafstand is ook altijd een leuk uitstapje. Maar er kwam een moment dat wij dachten de mooiste wandelingen al wel gedaan te hebben. We waren wel weer toe aan een nieuwe uitdaging… toen we ineens een sms-je kregen: “Zijn jullie morgen thuis??? En waar staan jullie precies?” En zo gebeurde het dat we afgelopen dinsdag ineens weer twee Nagtegalen op ons plekje hadden… Deze hadden hun nestje even verlaten… Het was reuze gezellig om zo weer eens bij te kletsen met de oud-collega van Gert met echtgenote…

Maar het bleef niet alleen bij kletsen… er werd ook gewandeld, het enge brugje werd natuurlijk geprobeerd en Christine maakte ook menige foto van orchideeën, vlinders en insecten… De dag vloog om!

Toen ik ’s ochtend stond uit te blazen op ons plekje aan de rivier zag ik ineens iets bewegen in het gras aan de overkant… Rat.. dacht ik.. maar nee hoor, een das scharrelde op z’n gemakje door het gras en over de stenen, zich totaal niet bewust van de fotocamera aan de overkant van het water! Een mooie belevenis was dat.

Woensdag 24 juni trokken we weer verder. We hadden een mooie rit met zicht op de Mont Ventoux en de vele wijngaarden in de Cote du Rhone. We passeerden St. Ambroix sur Ceze waar we eens prachtig kampeerden aan de rand van een bamboebos… We bladeren nu terug in de wegenatlas, dat is altijd een duidelijk teken, we gingen van bladzijde 284 naar 266… Dus naar het noorden… We reden langs velden vol met rijp fruit, kersen, abrikozen, pruimen, perziken en meloenen… Ineens waren daar dan ook de zonnebloemen en de heerlijke geur van akkers vol met lavendel… La Drome, precies zoals ik het me herinner…

We stopten in Dieulefit ook weer een camping dichtbij het dorp. Dit dorp heeft een nog mooi erg oud gedeelte, zodat het de moeite waard is om de stadrondwandeling op te halen bij het Syndicat en een rondje te doen.

We maakten ook de markt mee, een toeristenmarkt, gecombineerd met de wekelijkse groentemarkt. Heerlijk geurende cavaillon meloenen en ook het andere fruit lag er allemaal zo verleidelijk bij dat we het niet konden weerstaan… Met tassen vol gingen we terug naar de camping, waar het koel opslaan een probleem bleek. De camper stond in de volle zon bij een temperatuur van zo’n 33 graden… Na enig zoeken bleek onze wasmand ( een kastje in het trapje tussen onze twee bedden) wel de koelste plek… En wat is onze was daar heerlijk van gaan ruiken…. Eigenlijk hoeft het nu niet meer gewassen te worden…

Ook in Dieulefit haalden we twee wandelingen bij de VVV en ook hier verbaasden we ons over de aantallen orchideeën die we tegen kwamen. Alleen al van de wespenorchis hebben we nu vier variëteiten bloeiend kunnen noteren.

We zijn al vaker in de Drome geweest, maar we hebben eigenlijk nooit van die lange wandelingen in de bergen gemaakt. Onze activiteiten beperkten zich toen nog tot boodschappen doen bij de supermarché, bij de cave een wijntje proeven en in het zonnetje aan de rivier vertoeven…en de Italiaanse dag natuurlijk niet te vergeten, als de pizzawagen op de camping kwam… Maar deze keer werden er heel wat zweetdruppeltjes vergoten, de wandelingen waren niet zo heel lang, zo’n 10 km per stuk maar het hoogteverschil was fors… en het terrein zwaar. Allemaal losse brokken steen, die als je omhoog gaat mooi op hun plaats blijven, maar bij het afdalen gaan ze schuiven en zo ging ik toch nog twee keer op m’n neus… De weg was soms zo steil dat je bij het stijgen niet eens even stil kon staan… Maar goed het laatste beetje luie zweet hebben we daar nu ook achter gelaten.. Er was eens iemand die ons op een kaart schreef: ‘La Drome, c’est un reve n’est ce pas?”. En dat is ook wel zo. Mooie landschappen, bergen, brede dalen waar de rivier met z’n ijsblauwe water doorheen stroomt. En bloemen, ongelooflijk veel bloemen en de geur van rijp fruit…

Als ik dit zo schrijf denk ik bij mezelf: “waarom ben ik daar dan nu niet meer?” In dat paradijsje, maar zit ik dit nu te schrijven aan de voet van hoge Alpen in het plaatsje Guillestre? Onze reis gaat een beetje op z’n eindje lopen en we wilden toch ook nog even op de hoge hellingen in de Alpen kijken of daar weer andere orchideeën bloeien… Gert is de smalle bergweggetjes met de vele haarspeldbochten nog steeds niet zat.. Vanmorgen was het hier weer markt in het dorp en we haalden bij de boekwinkel een boekje met wandelingen en een wandelkaart van de omgeving, dus morgen kunnen we weer los…

We kwamen terug uit het stadje en gewoontegetrouw probeerde ik nog even het deurtje van de diepvries en ik schrok ervan, hij ging open…Misschien heb jij toch de voorzet gegeven Christine… We hebben er nu een touwtje aan hangen, waardoor we hem kunnen ontgrendelen… de ijsjes en al dat andere lekkers is weer binnen bereik! En een ijsje is hier op z’n tijd niet te versmaden. We hebben ook hier temperaturen boven de dertig graden en prachtige blauwe luchten!

We sturen iedereen weer lieve groetjes uit Les Hautes Alpes, Italië ligt binnen bereik, maar dat gaan we niet meer doen… Gert en Els.