Voorjaarsreis 2014 deel 3

Tijdens ons bezoek aan Auschwitz/Birkenau hadden we donker, grauw, regenweer. Dat bleef zo toen we doorreden op zaterdag 18 mei. Het bleef er de hele dag met bakken uitvallen… We namen de snelweg naar Wroclaw (Breslau), de wegen 44 en A4. Zo reden we die dag 238 km. Daar namen we camping Stadion. We hebben er geen www van gevonden. Maar het was nu ook weer niet zo’n supercamping dat we hem moeten onthouden. We stonden op een soort parkeerplaats, opslagterrein. Dat vonden we uitstekend, want het grasterrein was een grote waterplas… Er was ook hier ontzettend veel regen gevallen! De tramhalte naar het centrum lag tegenover de camping en iedere zeven minuten kwam er wel een geschikte tram. Het sanitair, dat kan ik het beste zo omschrijven: ik deed heel erg mijn best om niets te laten vallen, want dan had ik dat niet echt meer kunnen gebruiken…

We gingen met de tram naar het centrum. En zoals het er hier vaak uitziet, vervallen en verveloze gebouwen, slechte wegen, oude bussen en trams, dan verwacht je niet dat ze dan weer het nieuwste systeem hebben om je kaartjes uit de automaat te betalen… gewoon met je telefoon. Dat heb ik in Nederland, nou ja, in Brabant dan, nog niet gezien…En toen kwam de verrassing: het centrum met zijn prachtige, gekleurde gebouwen en een mooie stadhuis. Grote pleinen en veel terrassen. De kerken waren ook bijzonder mooi en daar hadden ze er hier ook weer voldoende van!

De geschiedenis van deze stad vertelt ons dat het ook hier, net als vrijwel overal in Polen, in veel verschillende handen is geweest.. In het kort: het werd gesticht in de 12^e eeuw door Duitsers. Het werd verwoest door de Tararen in 1241. In 1335 kwam het onder heerschappij van Bohemen. Er resten nog gotisch bouwwerken uit die periode, het stadhuis en enkele kerken. In 1420 maakten de Hussieten een einde aan de grote bloei die de stad doormaakte. In 1526 kwamen de Habsburgers de macht overnemen en was het grootste deel van de inwoners protestant. Deze periode werd weer gekenmerkt door een grote bouwlust. De universiteit werd in deze tijd gebouwd. In 1741 begon de Pruisische overheersing, de stad heette toen Breslau. In de 19^e eeuw begon de industrie zich te ontwikkelen en de universiteit werd een vooraanstaand wetenschappelijk en cultureelcentrum. Tijdens de tweede wereldoorlog werd de stad veranderd in een vesting. In deze oorlog werd de stad aan het einde van de oorlog voor een groot deel verwoest. Maar dankzij een grote en goed uitgevoerde restauratie heeft Wroclaw een deel van zijn charme teruggekregen en het wordt nu samen met Krakau tot de gezelligste stad van het land gerekend.

Ook wij waren er zéér van gecharmeerd, we vonden het een mooi centrum en we bekeken echt uitzonderlijk mooie kerken. De universiteit is een juweeltje van barok. We waren drie dagen in de stad en de laatste dag wilden we naar het grote panoramaschilderij. Helaas was het voor die dag al vol gepland met bezoekers, dus dat ging niet door. Maar we ontdekten in die hoek van de stad een Botanische tuin en dat was echt genieten! Prachtig ingericht, prima onderhouden en goed gedocumenteerd. Het was een genot om er door te wandelen, ook al omdat het weer inmiddels helemaal was opgeknapt en we die dag een lekker zonnetje hadden.

Onze volgende bestemming was Milicz. Daar zou een camping zijn, maar we vonden er nergens informatie over dus was onze eerste gang na aankomst daar naar de VVV. In die stad was geen camping (meer). De dichtstbijzijnde was een km of 20 verder. Maar die bleek nog niet in bedrijf, men was nog een receptiegebouw aan het metselen…

Via een omweg kwamen we op een parkeerplaats in Runda Milicka, deze ligt aan de rand van de visvijvers van Milicz. Het was inmiddels echt zomerweer geworden, zo tussen de 30 en 35 graden. We stonden zonder onze luifel in de volle zon. Maar op een prachtige plek om te vogelen. Een kijkhut op zo’n 300 meter en als we een stukje de andere kant opliepen konden we tussen twee meren door wandelen. Op die meren zagen we veel roodhalsfuten en ook veel gewone futen met hun nesten. De roerdomp liet zich de hele dag en nacht door horen… Het ijsvogeltje vloog met zijn gevangen visjes in de bek regelmatig vlak langs onze camper. We stonden duidelijk in zijn route van visvijver naar nest…

De volgende dag toen Gert de koelkast opende om zijn spulletjes voor het ontbijt te pakken bleek er overal water open in te staan. Na inspectie kwam dat uit de vriezer en daar was alles helemaal ontdooid… We hadden in het begin van de reis al vastgesteld dat de koelkast op gas maar heel matig werkte. Maar nu, in het zonnetje met deze temperaturen werd duidelijk dat hij dus waarschijnlijk niet veel meer deed dan een waakvlammetje… Het plekje waar we stonden was eigenlijk te mooi om meteen al weer te vertrekken dus, plakten we er nog maar een dagje fietsen aan. Het ontdooide vlees en vis werd even aangebakken! Er waren veel fietsmogelijkheden in de omgeving, mooie aangelegde fietspaden! We fietsten nog naar een uitkijktoren op zo’n vijf kilometer van de parkeerplaats. Daar zagen we groepen kraanvogels overvliegen en wat we toch wel heel bijzonder vonden acht zeearenden! Zes tegelijk en later nog eens twee. We hoorden ’s avonds de bosuil roepen en ‘s morgens in alle vroegte riep de wielewaal al dat de zomer in het land was. De grote en kleine karakiet deden een wedstrijd met de kikkers om in geluid boven elkaar uit te komen. Bloemen en vlinders, die zagen we hier niet echt veel… Eigenlijk waren we daar een beetje in het aards paradijs voor de vogelaar aangeland, maar helaas ook alle spulletjes in de koelkast waren nu op een temperatuur gekomen die de nog acceptabele grens had overschreden. En genieten van de natuur is super, maar na afloop onderuit zakken met een koud pilsje dat is volgens mij geen enkele vogelaar vreemd…

Dus… daar gingen we weer! Onderweg zagen we paartjes kraanvogels. Waarschijnlijk op zoek naar een broedplaats.. Gert had een adres van een SVR camping in de buurt van wat een mooi natuurgebied leek aan de rivier de Warta, Camping Carpe Diem. Na enig zoeken hebben we hem gevonden. Want in de gegevens van de SVR kloppen heel vaak de coördinaten niet, dat hebben we al meerdere malen ervaren.. Het zag er prachtig uit, een mooie oude boerderij en een uitzicht waar ik al ’s morgens vroeg de reeën zag grazen .. De toiletten zagen er iets minder uit, maar in de boerderij hadden ze vast betere. Het zat ons niet mee, een briefje op de deur, zie foto’s, meldde dat ze er even niet waren… We mochten er gerust gaan staan lazen we, maar de elektriciteit was uitgeschakeld en dat was nu net onze eerste prioriteit. Jammer, jammer, wat hadden we daar graag een paar dagen gestaan… Op zo’n 35 km zou zich nog een SVR camping bevinden, dus we besloten daar maar te gaan kijken. Ook deze coördinaten klopten niet en op de naam van het stadje was het ook niet handig zoeken, omdat er daar wel een stuk of acht van zijn in Polen.

Al dat zoeken maakte ook hongerig en we stopten bij een wegrestaurant waar we een hapje wilden eten. Nu waren ze daar niet zo ingespeeld op toeristen, de menukaart was alleen in het Pools… Bij de soepen zag ik iets waar ik in de naam iets van pommodori herkende en dat kon natuurlijk best tomatensoep zijn. We zullen het niet weten, want die soep was er niet. Na enige tijd vroeg Gert of ze geen menukaart in het Engels of Duits hadden. Ze keek even of ze daar nog over na wilde denken, maar kwam even later toch met een geschreven A4 waar de menu’s in het Engels op stonden. We zagen dat Fasolka bonensoep was. Dus dat zagen we wel zitten en we bestelden ook nog een broodje met harde kaas.. We hadden een prima lunch, ik moest een beetje om het vlees en de spek heen eten, maar de smaak was prima! Die gaan we onthouden!

Zo arriveerden we in Sierakow. Nergens enig bord wat naar een camping verwees. Op de markt hing een platte kaart en daarop zagen we de straatnaam waar de camping aan zou liggen. We reden door en net buiten het stadje zagen we een camping. Dit bleek de gemeentecamping te zijn. We konden daar staan, geen probleem, maar toen de beheerder hoorde dat we eigenlijk die SVR camping zochten was dat ook geen probleem.. rij maar achter mij aan dan breng ik jullie wel! Waar maak je dat nu mee… Als dank gaf ik hem een zak met Dutch Candy’s ( ja Marian, uit jouw trommel…) Hij was daar blij verrast mee!

Zo staan we nu in een soort bungalowpark tussen twee meren. Het ene is geschikt voor recreatie bijv. zwemmen en het andere is geschikt om te vissen! Daartussen ligt, in het bos, een soort Centerparks, alleen maar vakantiewoninkjes. Dus ook dit adres hoeven we niet te onthouden…

De koelkast draait weer lekker op de stroom en we genieten nu wel ’s avonds van ons koud biertje en wijntje. We staan hier in het bos en met de temperaturen die in de zon nog steeds de 35 graden halen zijn we blij met de schaduw! Maar dan is ‘n dag of twee wel genoeg en nu hadden we een adres van Rien, een ervaren Polenganger, van een ecoboerderij in de provincie Wielpolski, een stukje ten noorden van Poznan. Bij Pjotr Paluszkiewicz www.ecotouristfarm.pl in Kryz.

We belden voor we vertrokken of de camping open was en, we waren welkom, liefst na de mis, die zou tot 13 uur duren. We kregen een mooi plekje op een verder nog leeg terrein achter de boerderij. In de loop van de middag kwam Pjotr nog eens langs en hij bleek een goed verteller over de geschiedenis van dit stuk van Polen. Ook had hij een gedetailleerde kaart bij zich en tips over wandel- en fietsroutes. De taal waar dat allemaal in gebeurde was Duits. Verder kregen we nog wat regels over het kamperen bij een biologische boerderij… chemisch toilet kon er niet geleegd worden, de schillen moesten naar de kippen en overig groenteafval naar de geiten. En verder kon de rest van ons afval gescheiden worden achter het sanitairgebouwtje! We hebben daar mooi kunnen fietsen, de eerste dag wat overmoedig, wel 75 km waarvan 20 door los zand… Dus de volgende dag hielden we het bij een voorzichtige 25 km. De omgeving was mooi landelijk. Langs en in de graanvelden groeiden klaprozen en veel korenbloemen. Meteen kwamen er allerlei jeugdherinneringen boven! De boerderijen lagen verspreid en ook was er veel productiebos. Daar werd nog met paarden gewerkt om het gekapte hout uit het bos te slepen.

Als je zo’n afstand fietst en een kaart bij je hebt waar de bekende icoontjes van een vork en mes staan ga je zo rond 12 uur eens op zoek naar een gelegenheid om een bakkie koffie te drinken… Nu blijkt dat niet een bekend gegeven in Polen, koffie drinken.. terrasjes… restaurantjes.. NADA! In de grotere steden geen probleem, maar hier in de provincie, keine chanse! Na enkele dorpjes te hebben doorkruist hebben we de formule ontdekt. Je zoekt een SKLEP, dat is een klein winkeltje en daar koop je dan uit de koelvitrine een blikje limonade en dat drink je dan buiten op een tuinbank of picknicktafel op. We keken dat af van veel Poolse mannen die dan wel geen limonade kochten maar halve liters bier. Ook zij zochten dan een plaatsje op een bank of stoel voor de SKLEP. En daar hoefde het ook helemaal geen koffietijd voor te zijn… We zagen meerdere malen al tegen het middaguur mannen die op weg naar huis de hele breedte van de weg nodig hadden… We spraken met Pjotr ook nog over de situatie nu in de Oekraïne en hoe de Polen daar nu tegenaan kijken. Het ligt hier natuurlijk dichtbij… Pjotr was redelijk somber over de situatie. Ook dacht hij niet dat bij problemen Polen echt op de NATO zal kunnen regelen gezien allerlei voorbeelden uit het verleden. Vreemd hoe je je dan opeens veel meer bewust wordt dat er toch een zekere dreiging is…

Dinsdag 28 mei was onze laatste dag op de boerderij, het was een koude regendag dus we zochten ons heil binnen in de camper. Pjotr kwam nog met tips wat we nog zouden kunnen gaan doen en meteen had hij ook nog allerlei boeken en bladen meegenomen met informatie over de streek waar we nu waren en ook over Poznan. Deze stad moet ook zeker de moeite waard zijn en was goed te doen vanaf dit adres, per trein! Maar 30 mei kwam eraan en we wilden op die dag de mogelijk hebben om te skypen, dus dat werd weer verhuizen.

Op de dag van vertrek liepen we naar de boerderij om af te gaan rekenen. Anna was in de groentetuin aan het werk. Ze kwam meteen met ons mee en we werden uitgenodigd in de boerderij. De open haard brandde en dat voelde heel aangenaam. Anna sprak geen Duits maar Engels en we hadden een gezellige babbel, in het Engels dus. Pjotr schoof later ook aan, maar hij sprak Duits en zo bleek later helemaal geen Engels… Zo zaten we daar aan tafel, babbelden gezellig… In het Duits tegen Pjotr die onze verhalen in het Pools vertaalde tegen Anna. Als ik even in het Engels een babbeltje had met Anna, vertaalde ik het daarna in het Duits weer voor Pjotr… Het leek een soort Babylonische spraakverwarring… toch namen we heel gezellig afscheid van het stel. En de rekening… omgerekend €4.50 per nacht…!

Dit keer had Gert een campingcheque-camping gevonden. En deze ligt in Zlocieniec, www.inter-nos.pl We reden naar het noorden. Toen de Tom Tom meldde dat de bestemming bereikt was, eindigde de weg in een meer. De camping bleek op een eiland in het meer te liggen… We zouden met de pont moeten overvaren… In eerste instantie zag Gert dat niet zo zitten, we waren al een stuk teruggereden en wilden net ons broodje gaan eten toen er een auto stopte en de chauffeur informeerde of we problemen hadden… Nu bleek dat de eigenaar van de camping te zijn en hij stelde Gert gerust dat we echt wel met de pont over konden varen. Hij had wel meer campers op de camping staan. Dus op die manier gerustgesteld waagden we de gok. Bij het oprijden op de pont lagen er drie mannen op de buik om te kijken of alles wel goed ging… Het is een heel bijzondere plaats, de camping is heel ruim en je kunt gaan staan waar je maar wilt. En rondom het meer, waar Gert al meteen op de dag van aankomst een brilduiker met jongen zag…

Een aardige bijkomstigheid is wel dat er op de camping ook een prima restaurant is! Daar hebben we tenminste al een paar dagmenu’s getest… En zo werd het 30 mei en haalde Gert al om 6.30 u ’s morgens uit allerlei kastjes en hoekjes cadeautjes die door de thuisblijvers waren meegegeven…

Koffietijd werd op skype doorgebracht met de buufjes. Toen werden meteen ook de meegestuurde cadeaus uitgepakt onder toeziend oog van de gevers! Het was reuze gezellig en dat herhaalde zich nog een keer ’s avonds met de kinderen en Katrien. Jan-Willem en Willie kwamen er ook nog even bij! En zo werd het al met al, zo ver van huis, toch een heel gezellige dag!

Verder is de omgeving hier echt prachtig. We hebben inmiddels al meerdere wandelingen gemaakt. Het is hier een wat glooiend terrein, veel heel kruidenrijke graslanden zo ver als je kunt kijken met hier en daar wat plukjes bos. We zagen reeën rondspringen in het hoge gras, vossen oversteken in de graslanden. Hazen lopen ’s morgens voor mij uit op de zandpaden. Verder nog eekhoorns in de bossen. En de ooievaars komen zelfs op camping naar kikkers zoeken. Kortom, genieten is het hier van de natuur.

Dinsdag 3 juni bleek een regendag dus een goede reden om weer verder te rijden. We wilden naar een camping aan de monding van de rivier de Oder dicht bij de Baltische zee. Daar moeten campings zijn maar wij konden ze toch niet vinden en ook bij navraag op verschillende plaatsen kwamen we er niet achter. Al zoekend naar een camping zagen we wel op een weiland een zeearend op een rol gras zitten…

Dus, het werd Stettin, de Poolse naam is Szczecin. De ANWB en Willie meldden ons dat het een mooie stad is, dus wij gingen er de volgende dag vanuit de camping op de fiets naar toe. Bij deze willen wij Willie en de ANWB toch even melden dat het enorm tegen viel. Er stonden wel wat mooie gebouwen en kerken, maar die werden omgeven door zoveel lelijke dingen dat het al met al niet echt een mooi geheel leek….

En zo waren we voor ons gevoel ook ineens klaar met Polen. We hebben er mooie dingen gezien. En ook op mooie plekjes gestaan. We vonden de steden Krakau en Wroclaw zéér de moeite waard. Het bezoek aan Auschwitz was bijzonder. Wat betreft de vogels heeft Gert er 103 verschillende soorten gezien. De planten vielen erg tegen, de score bij de orchideeën is 0! Deze hele reis hebben we toch weinig bijzondere planten en vlinders gezien.

En zo reden we op 5 juni Duitsland binnen! Het 9^e land op deze reis. De bestemming was de Muritz. Via NeuBrandenburg kwamen we in Neustrelitz enreden we naar Schillersdorf waar we een campingplatz vonden aan de Lippensee. We lunchten en winkelden in Neustrelitz en kregen een soort van cultuurschok… Overal restaurants en Konditorei(en). Terrasjes en winkels met leuke mode, maar ook winkels met handenarbeidspullen in overvloed. Daar had ik in Polen tevergeefs naar uitgekeken. Het hielp natuurlijk ook enorm dat we ons weer verstaanbaar konden maken.

De Muritz is een Nationaal Park in Noord Duitsland. Je vind hier veel meren en bossen. Veel van de meren staan met elkaar in verbinding dus is het ook een erg geliefd gebied voor kanovaarders. Verder zijn er in het park veel fiets- en wandelroutes uitgezet. Door al het water en bos is het ook een geliefd gebied voor vogelaars. Wij hebben inmiddels al twee dagen rondgefietst en de zee- en visarend al verschillende keren zien vliegen. We zijn hier nu twee dagen en Gert heeft al 70 soorten afgestreept! Tijdens het fietsten kwamen we ook een baltsend stel kraanvogels tegen. De camping is vol, vooral veel mensen met een kano. Iedere ochtend vertrekken er weer veel met hun kano, maar iedere avond worden die vrije plekken dan weer ingevuld door andere rondvarende kanogangers. Het is voor ons even wennen, zo’n volle camping na alle rust op de voorgaande campings. Er waren er heel wat waar we de enige gasten waren. Gisteren streken er op de plaats naast ons 14 knullen neer die 7 tentjes uitvouwden en de nodige flessen bier daartussen in planten. Die gingen natuurlijk diezelfde avond allemaal op. Ze hadden het heel gezellig en het was leuk om te zien hoe gezellig ze het hadden. En vanmorgen, nog voor half elf was alles weer ingepakt en de plaats weer leeg…

En ik loop nu mijn rondje weer in Duitsland en hier zeg ik dan de mensen die ik tegenkom Moin of Morgèn! Zo heb ik al op veel verschillende manieren goedemorgen gewenst. Ik begon met Bonjour in La France, daarna werd het Bongiorno in Italië. In Kroatië riep ik Servus en in Hongarije werd dat Jonapot. In Slowakije stak ik m’n hand op, want daar liep ik maar één morgen en dat was te kort om er achter te komen wat ik zou moeten zeggen… In Polen werd het Dzién Dobry. De ene keer liep ik door het bos, dan weer door een woonwijk. Soms langs de weilanden en akkers, dan weer een route langs zee. In Verona liep ik door de historische stad en in Venetië langs een lagune… En hier loop ik dus door de stille bossen want stil zijn ze zo om 7 uur ’s morgens. Een beetje gespannen ben ik wel, dat merk ik aan hoe ik schrik als er ineens wat takken langs het pad beginnen te kraken… maar ja, denk ik dan, dat is natuurlijk ook niet vreemd als je steeds maar detectives leest waar aldoor op de vreemdste plaatsen lijken worden gevonden… ik loop wel steeds met m’n Dazer in de hand en die heeft me wel al een paar maal gered van keffende en kuitbijtgrage honden… Vooral in Hongarije is dat een crime al die waakhonden. Gelukkig staan de meeste achter een hek, maar die dan wel loslopen komen regelrecht op je kuiten af gestoven! En Anja, ik weet het, jij hebt de mooiste, maar ik geef mezelf toch een redelijke kans op de tweede plaats…

We blijven hier tot de dag na Pinksteren, we gaan hier nog lekker fietsen en genieten van de terrasjes waar we een heerlijk bakkie koffie kunnen scoren.. En dan willen we dinsdag bij Jan Willem en Willie binnenvallen in de Harz. WE hadden het weer reuze gezellig bij Jan Willem en Willie, we bleven er tot donderdag. Vandaar reden we in een keer naar huis waar onze zonen, schoondochter en een flinke stapel post ons weer verwelkomde!

We hadden een flinke toer gedaan, België, Frankrijk, Italië, Slovenië, Kroatië, Hongarije, Slowakije, Polen en Duitsland! Mooie steden en ook veel mooie natuur gezien. Het weer was wisselend, toch veel lage temperaturen en veel regen. In totaal reden we 6.119 km.

Vertrek van deze reis: 27 maart

Thuiskomst: 12 juni