Najaar 2012

We zijn weer oppad...

LA BRENNE

zaterdagavond, 1 september 2012.

We zitten met een bakkie koffie, het is 20.00 uur, te genieten van het uitzicht vanaf ons campertje. We kijken uit op een meer. Daarachter grazen koeien op wat in het voorjaar een weiland was. Nu heeft het meer weg van een hooiveld. Langzaam zakt het zonnetje. Twee meeuwen en veel boeren- en huiszwaluwen komen nog even drinken uit het meer. De avond valt. Wij genieten van het uitzicht, het bakkie koffie en het geluid van het buurhondje, een Frans pinchertje, dat speelt met een piepbeestje verstoort een beetje de idyllische avond. Maar we moeten er toch ook weer om lachen. Waar hebben we ooit zo'n mooi uitzicht gehad op ons campingplekje? In Almoharin, Spanje, tegen de Extremadura aan bij Willem en Tilly op Finca La Reina! Die camping staat trouwens te koop...

We staan hier voor het luttele bedrag van 10 euro 50 per nacht, inclusief stroom. Prachtige fiets- en wandelroutes in de omgeving. Ik moet toegeven, het voorjaar met alle bloeiende orchideeën is uitdagender, maar ook in de herfst is het hier de moeite waard! Inmiddels is het aankomen hier een beetje thuiskomen...

We trokken zaterdag 25 augustus de voordeur achter ons dicht om weer een nieuw avontuur te gaan beleven. De eerste stop was bij een boer in Bennekom, "het Binnenland" deze hoeft niet genoteerd, wij vonden hem niet voor herhaling vatbaar maar hij lag lekker dicht bij Bennekom en daar hadden we zondag een reünie die erg gezellig was! We fietsten tussen de buien door en konden daar nog wat herinneringen ophalen aan de vakantie in Myanmar. Maandag reden we naar St. Oedenrode en fietsten daar 's middags door het Brabantse land.

Dinsdag hadden we een mooie, voor ons onbekende route door Frankrijk. We reden via Maastricht , Luik, Bouillon, Sedan, Charleville Mezières, Reims naar Sézanne. Daar stonden we in het stadje op een camperplaats voor 0 euro met elektriciteit en gebruik van het openbare, schone, Franse toilet. We zaten daar lekker in het avondzonnetje op de parkeerplaats voor ons campertje onze warme maaltijd te eten en daar dacht ik toch even aan de uitspraak van Gert's moeder als ze het over onze reizen heeft.. "jullie zijn net zigeuners"! En in dit geval leek het ook wel een beetje zo! De volgende dag reden we nog eens zo'n 350 km en kwamen toen in de ons zo vertrouwde Brenne aan. We fietsten hier in drie dagen zo'n 140 km weg en genoten weer van de natuur. De roofvogels lieten zich niet echt zien op de visarend, buizerden en kiekendieven na. Gert zag toch ook nog een paapje, een woudaapje en een boomvalk die op jacht was naar de vele libelles die hier nog rondvliegen.. We aten ons appeltje aan de rand van een meer en zagen de witwangsterns proberen een visje te verschalken. We zijn pas 4 dagen in Frankrijk en Gert heeft al 64 verschillende soorten genoteerd. Het is moeilijk om zangvogels te scoren want zij zingen nu niet meer...

Het is vandaag 1 september en daar werden we al vroeg mee geconfronteerd. Die dag begint namelijk het jachtseizoen in Frankrijk en we hoorden de jagers al schieten toen we nog lekker onder ons dekbedje lagen... We moeten dan even niet denken aan al die bange konijntjes, reeën en eenden... 's Lands wijs, 's lands eer. En waar de jagers dan de patronen voor hun geweer halen??? Gewoon bij de Intermarché, zagen we vandaag...

Morgen trekken we weer verder, richting zee, Royan of Bordeaux. Er liggen nog veel mogelijkheden open. In de vogelkijkhutten werden we al lekker gemaakt voor Gibraltar voor de najaarstrek, de Ebro Delta en natuurlijk de Spaanse Pyreneeën. We zien wel.

Ik heb op Google nog wat informatie gezocht over

De Brenne

Parc Naturel Regional De La Brenne.

Het nationale regionale park ook wel genoemd het land van de duizend meren.
Het park ligt in het departement Indre en staat bekend als La Brenne. Meer dan 1200 meren, vennetjes, plassen en poelen in dit prachtige natuurgebied! Zelfs watervogels dreigen er verloren te vliegen.

Als God in Frankrijk...

U houdt van ruimte, rust, natuur en cultuur?
Dan is Parc Naturel Régional de la Brenne een aanrader!
Een verrassend mooie streek in hartje Frankrijk, halverwege Châteauroux en Poitiers, ongeveer 300 km ten zuiden van Parijs.

Het Parc naturel régional de la Brenne is één van de 44 officieel erkende natuurparken in Frankrijk. Dit natuurpark, in het zuidwesten van het departement van de Indre (36) op de grens met de Limousin, de Poitou en de Touraine streek, is 166.000 ha groot en telt 31.000 inwoners verspreid over 47 gemeenten.

Het park wordt gekenmerkt door verschillende landschapsvormen:
La grande Brenne: dit noordelijke deel van de Brenne is vrij vlak met een afwisseling van weiden, bossen en ontelbaar vele meren. Vandaar dat deze streek ook wel bekend staat als Le Pays des mille étangs.

De vallei van de Creuse: deze rivier is de scheidingslijn tussen het noorden en het zuiden van de Brenne. Stroomopwaarts Le Blanc is de vallei open met beboste, lichte hellingen waarlangs men kastelen, abdijen en watermolens aantreft, meer stroomafwaarts slingert de Creuse zich door uitgesneden krijtrotsen met steile wanden.

La petite Brenne: het zuidelijke deel van de Brenne is meer heuvelachtig, meer bebost en telt minder meren, in het uiterste zuiden vindt men een typisch bocagelandschap zoals in Normandië.

Voor informatie ter plekke:

• Maison du Parc naturel régional de la Brenne in Rosnay; de Guide Pratique Touristique van het Maison is downloadbaar in verschillende PDF bestanden en bevat 84 blz volledige info over het park.
• Maison de la Nature et de la Réserve in Saint-Michel-en-Brenne met in de buurt het Réserve Naturelle de Chérine, de Sentier de Beauregard en de Sentier du Blizon en vervolgens de Étang Cistude, de Étang Massé, de Étangs Foucault, de Étang Neuf en de Étang Ricot waar je vanuit observatiehutten de fauna kan bewonderen.
  Dit Maison heeft een handige gids Brenne Nature met overzicht van alle geleide natuurwandelingen in de streek.

Fauna en Flora

Door zijn opmerkelijke landschapsdiversiteit is er een gevarieerd en rijk wildleven: hert, ree, everzwijn, vos, marter en das komen in grote aantallen voor. De Brenne herbergt ook de belangrijkste populatie moerasschildpadden van Frankrijk. Het gebied is eveneens een belangrijke broedplaats voor een 150tal vogelsoorten en een rustplaats voor talrijke trekvogels op hun tocht naar het zuiden. Verder vindt men er ook nog talrijke vlindersoorten, libellen, en in mei, juni zo'n veertig verschilende orchideeën ....

Sport en ontspanning

• Wandelen: een twintigtal gemarkeerde wandeltochten met een afstand tussen 3 en 23 km; geplastifieerde fiches in bruikleen te verkrijgen.
  Wandeltochten te:
• Ciron.
• Mézières-en-Brenne.
• Prissac.
• Rosnay.
• Ruffec.
• Saint-Aigny.
• Saint-Gaultier.
• Saint-Michel-en-Brenne.
• Fietsen: 13 niet gemarkeerde fietstochten met afstanden variërend van 40 tot 66km met onderweg belangrijke bezienswaardigheden; plan in bruikleen te verkrijgen.
• En verder natuurlijk paardrijden, kanoën, mountainbike

Kaartgegevens

• ·Kaartgegevens ©2014 Basarsoft, Google, ORION-ME
• ·Een kaartfout rapporteren

.

Charentes Maritime Atlantische kust.

Op zondag arriveerden we in Les Mathes Departement: Charentes Maritimes., aan de Atlantische Oceaan. We hebben hier de laatste keer gestaan op camping L’Oree du Bois. Nu hadden we La Palombière www.camping-lapalombiere.com uitgezocht. Dit is een ACSI camping met korting,dus 16 euro per nacht, gratis internet en een zwembad nog vol water! De camping is echt een aanrader, in het bos met veel bomen maar toch ook overal een mogelijkheid om in de zon te zitten. En die zon was er alle dagen, heerlijke temperaturen rond de 25 graden! We hebben hier elke dag gefietst! Door de duinen naar La Cote Sauvage, naar de vuurtoren, La Tremblade en de oesterbanken. Dit gebied met die oesterkweek is toch ook wel heel uniek om door te fietsten. In sommige oesterloodsen hebben ze een restaurantje als nevenactiviteit. Je kunt er binnen zitten maar ook buiten op eigengemaakte tafels van hout en de poten van betonijzer en houten banken. Daar wordt een heerlijk menu geserveerd. Niet te duur en in een onvergelijkbare ambiance

En zo fietsten we de laatste fietsdag, over een duinfietspad dat werd aangekondigd als difficile! Richting Royan. We fietsten lekker soms met zicht op zee, soms door het bos. Tot op een gegeven moment, op de terugweg, bij het schakelen mijn ketting eraf liep. Dat was lang geleden maar ineens sloeg hij los..

Ik stapte af en probeerde hem terug te zetten. Meteen stopte er achter mij een Ierse man, troubles? vroeg hij. Ik kon moeilijk zeggen nee hoor, het gaat wel, want ik stond daar in de brandende zon, het zweet op m’n gezicht diep gebogen over m’n ketting. Hij was zoals je van een Engels sprekende man verwacht, heel galant. Hij probeerde meteen te helpen en tilde m’n achterwiel op zodat ik wat beter bij die vieze zwarte ketting kon… Maar wat ik ook prutste en trok en probeerde, ik kreeg hem niet meer over de tandwielen gelegd… Het begon mijn galante helper ook wat te lang te duren, hij tilde de fiets op de kop en na een paar tellen waren zijn vingers net zo zwart als de mijne. Zijn vrouw stond geduldig te wachten op een afstandje. Zij wilde ook graag helpen en deed dat door aan te bieden wat zonnebrandolie op de ketting te spuiten…. En toen ik de hoop al wel had opgegeven kwam Gert weer terug, hij had dat hele heuvelstuk nu twee keer moeten fietsten, want hij ontdekte pas beneden aan het strand dat ik niet meer volgde…

Hij had gereedschap bij en alles wat hij had werd ingezet, ook zijn schone vingers… Maar de ketting zat vast en hij bleef vast zitten.. Ik had inmiddels handen waar zwarte piet jaloers op kan zijn en door al dat geknutsel, gebukt in de volle zon ook een rood hoofd nat van het zweet… De mannen namen het gezamenlijk over en de Ierse echtgenote vond dat het er op een gegeven moment uitzag als twee mannen die bezig waren met een hersenoperatie… Ondertussen gaf zij me wat tips over vakantie bestemmingen in Ierland. Uiteindelijk werd het opgegeven. De Ier en ik schudden onze besmeerde handen terwijl ik hem bedankte voor al zijn hulp… Toch heel bijzonder hoe hij meteen klaarstond om mij te helpen!

Gert duwde mij verder naar La Palmyre, een kilometer of vier! Daar stopten we bij een fietsenverhuurwinkel. Die man daar keek wat bedenkelijk maar ging toch aan de gang met twee schroevendraaiers en niet lang daarna had ik weer een fiets met een ronddraaiende ketting!

Vandaag nemen we een “vrije”dag! We hebben lekker rond de camper gekeuteld en Gert zocht wat campings uit in de Pyreneeën. Het plan is om morgen weer verder te gaan. Jammer om deze mooie camping te verlaten maar onder het motto, hier vind je wat en daar laat je wat… gaan we toch weer verder… Daar op die boerencampings hebben ze geen internet en dat is toch wel jammer, Gert kan hier zo lekker met z’n moeder bellen via Skype!

Beste mensen als we weer internet hebben horen jullie weer van ons, enne Jan Willem, we hadden veel bekijks met die paal met lichtjes op het dak…. Pefekt! Er was een buurman die dacht dat we, met die lampjes op het dak, vliegtuigspotters waren….

SPANJE Los Pirineos

16.09.2012. We vertrokken uit Les Mathes op weg naar de Pyreneeën. Gert had een boerencamping uitgezocht. Het eerste stuk was eigenlijk wat saai om te rijden door de pijnboombossen van Les Landes. Daarna werd het meer bergachtig en dus wat afwisselender. Een km of 5 voor we bij de geplande boerencamping kwamen zagen we in het stadje Salies-de -Bearn een bordje wat verwees naar een camperplaats. Die namen we en daar hadden we geen spijt van. Voor 6 euries hadden we een goed plekkie en stroom. Na de verdiende, schuimende verfrissing bij aankomst, wandelden we het stadje in om een stokkie te gaan kopen. Na enig zoeken vonden we de Boulanger en die had nog een baquette voor ons. Naast de camerplaats lag een fabriek en die leken wel een open dag te hebben, zoveel bezoekers als daar het terrein opliepen... Na enig speurwerk kwamen we er achter dat het een zoutfabriek was. Het stadje was bekend vanwege z'n zoutproductie en net dit weekend was het het feest van het zout. Dus hebben we even meegekeken bij de rondleiding. We hoorden dat ze vanuit een bron warm, zouthoudend water oppompen. Als dit water afkoelt vormt zich "Fleur de Sel" op het oppervlak. Die worden eraf geschept en na droging zijn dat de zoutkristallen die in grote balen verpakt klaar staan voor de verkoop.

Dat was vrijdagavond en zaterdag hadden ze een soort braderie in het dorp wat erg gezellig was. Veel kraampjes met lokale producten en natuurlijk zout in alle vormen. En een groepje dat muziek maakte en zong! Allemaal met de baret plat op het hoofd zoals die hier gedragen moet worden.

Na de markt en een lekkere lunch startten we de motor weer en gingen we door naar SPANJE. Via Oloron Ste. Marie namen we de N134 naar de Col de Somport. We namen niet de tunnel maar reden via de bergweg. Het was niet echt spectaculair. We hebben mooiere overgangen gehad naar Spanje. Via Sabañanigo en Biescas vonden we een camping in Gavin. Deze is zowel van de ACSI als van de campingcheques. Een grote camping, het zwembad was nog open en de broodjes konden 's morgens in de winkel worden afgehaald. Het plan was om te gaan wandelen in het NP Ordesa.

Nadat we op zondag een rustdag hadden genomen reden we maandag 10 september naar Torla en vanaf daar naar het NP Ordesa. In het stadje stonden bussen klaar om de toeristen naar boven het park in te brengen. De camper werd op de grote parkeerplaats gezet en we namen de bus. Daar wandelden we zo'n 18 km en genoten van alle uitzichten op het prachtige landschap. We hoorden de bergmarmotten roepen en zagen de dippers (waterspreeuwen) in een snel stomend bergriviertje. En natuurlijk lieten de Alpenkauwtjes zich ook zien en horen. De orchideeën bleken allemaal uitgebloeid, ze waren wel nog min of meer herkenbaar aan de zaaddozen. We hebben hier al eerder gewandeld, lang geleden en het voelde nu een beetje als een boek waar je in begint en al lezende denkt, heb ik dit niet al eens gelezen? Hoe verder je komt hoe bekender het wordt.

Moe maar voldaan zochten we, na de wandeling, een plekje op de camping in Boltaña. (http://www.campingboltana.com/). We passeerden nog een heel bijzonder landschap op weg hier naar toe. Helaas was het al te laat op de dag en was het licht niet genoeg meer om mooie foto's te maken dus ik kan het jullie niet laten zien! Zo'n 13 jaar geleden hebben we hier ook al eens op deze camping gestaan en ook toen was het goed bevallen. Dit is ook een ACSI en campingchequescamping. Ook hier was het zwembad nog in bedrijf, alhoewel... het water was wel errug koud. En ook hier kon je brood bestellen, het Pan Cereal is echt een aanrader, HEERLIJK! Van hieruit hebben we weer mooie wandelingen gemaakt. Het voordeel is dat je hier centraal zit. Maar je moet wel altijd een behoorlijk stukje rijden om in een wandelgebied te komen.

We wandelden in de Valle de Pineta naar de Cascada del Cinca. Na weer een ontspandagje op woensdag gingen we er op donderdag weer voor. We reden eerst de Garganta de Anïsclo. Prachtig mooi en dan overdrijf ik niets. Zéér indrukwekkend!! Aan het eind van de kloof kun je verschillende wandelingen doen. Wij namen de wandeling naar La Ripareta. We wandelden bijna 20 km en stegen bijna 800 meter. Best pittig dus. Ook de terugweg, met de camper, die wat hoger door de kloof ging was prachtig, we genoten van alle uitzichten op deze prachtige bergketens! We waren het nog niet beu en de dag daarna reden we de andere kant op de "Sierra de Guara" in, via de A2205. Dit was weer een heel ander landschap. De bergen wat minder hoog maar wel met rotsen en hier kon je wel 4 grotten met rotstekeningen bezoeken. Wij liepen naar Covacho de Arpán. Dit was een ondiepe grot met de tekening van een hert. Hierna reden we nog door naar het stadje Colungo om te kijken of hier startpunten van wandelingen konden vinden maar onverrichter zake begonnen we weer aan de terugweg.

Al wandelend hadden we van medewandelaars de tip gekregen dat je mooie wandelingen kon maken in Escuain. Dus dat gingen we op zaterdag de 15^e uitproberen. Via een wit weggetje wat er op de kaart recht uitzag begonnen we te klimmen. Het moet gezegd, het asfalt was in goede staat maar de weg was precies zo breed als onze camper en echt niet recht maar zeer bochtig tot en met haarspelden toe. De uitzichten waren spectaculair, op een grote vlakte omzoomd door een gigantische bergketen. Maar er waren ook zeer diepe afgronden zonder vangrail, paaltjes of wat dan ook. Gert was zo druk met sturen dat hij al die afgronden maar ook de mooie uitzichten heeft gemist... Met knikkende knieën en vochtige handpalmen stapte ik op 1150 meter hoogte in het dorpje Escuain uit de camper! Wat een weg, we waren gelukkig maar één tegenligger tegengekomen. En dat is toch wonderbaarlijk dat dat meestal gebeurt op de enige plaats waar passeren ook mogelijk is...

Boven in het dorpje kon je kiezen uit verschillende wandelingen. Wij namen die naar Puente de Mallos. We liepen 15 km en stegen zo'n 500 meter. Een gemakkelijke, prachtige wandeling in een hoogvlakte. Op een gegeven moment zagen we 7lammergieren, dat was genieten, wij hadden nog nooit zo'n grote groep tegelijk gezien! Gert zag ook nog 2steenarendenen eeneekhoorn. Opvallend is dat we overal heel veel bonte vliegenvangers zien. En wat ik nog nooit gezien had maar deze reis dus al meerdere keren, jonge roodborstjes. Maar ook slangenarenden hebben we al op meer plaatsen kunnen spotten. Het is wel duidelijk dat we hier nu veel minder vogels zien dan in het voorjaar. Ze zullen er best nog zijn maar doordat het zingen is afgelopen zie je ze ook veel moeilijker. We zijn wel weer voor 100% gevallen voor de overweldigende natuur hier en maken voorzichtig al plannen om hier toch ook weer een keer in het voorjaar te gaan kijken.

Vanmorgen zondag, en dus ook voor ons een rustdag, cirkelden er 26 vale gieren tegelijk boven ons campingplekje! We deden een wasje en ruimden de camper een beetje op. We zaten heerlijk in de schaduw te lezen op onze E readers. En we koelden af in een groot erg koud zwembad. En we gingen een hapje eten in het restaurant op de camping.

Uit eerdere bezoeken wisten we al dat je er lekker kon eten dus het leek ons wel een mooie afsluiting van ons verblijf op deze camping. Gert had de vorige keren al een leuk contact opgebouwd met Conchi, de serveerster. Een erg aardige vrouw die geen woord Engels of Frans spreekt dus ons wel dwingt om diep in ons geheugen te graven naar de enkele Spaanse woordjes die daar nog ergens moeten zitten... Ze serveren hier een dagmenu voor 12 euro. Gert had, de eerste keer dat we in het restaurant aten, soep genomen, die kwam ze brengen met een stralende lach, het was een mucho bueno keus van hem geweest! We kregen er ook een mandje met lekker knapperig stokbrood bij. Maar toen Gert wilde gaan eten leek hij alleen een vork en mes te hebben... Hij liep naar beneden en vroeg haar, dacht hij, om een lepel. Met veel verontschuldigingen kwam ze weer aan onze tafel en... stak het kaarsje aan... Ze wilde weer weglopen maar Gert pakte haar bij de arm en deed voor hoe hij met z'n vork probeerde soep te eten, ze moest daar hartelijk om lachen en al lachend kwam ze hem een lepel brengen. Vanaf dat moment was er iets moois tussen hen ontstaan want als ze de volgende dag Gert langs het restaurant zag lopen riep ze hem en zwaaide enthousiast. Ze zocht samen met hem een mooi muziekje uit om te draaien tijdens het eten... Dus ook deze laatste dag meldde ze zich aan ons tafeltje en vroeg Que tal, hoe het met ons ging. Gert informeerde nog of ze nooit vrij was omdat we haar iedere dag hadden zien werken. Dit was geen echt eenvoudige conversatie want zinnen maken is voor ons echt nog veel te hoog gegrepen! Maar toch begrepen we elkaar goed en toen we haar na de maaltijd vertelden dat we morgen weer verder gingen vroeg ze of ze ons ten afscheid mocht kussen... Nu heb ik vorig jaar al zoenend afscheid genomen van campingeigenaars in Portugal.. Nu zijn we weer een stapje verder.. de rest van de restaurantgasten keken verbaasd hoe de serveerster met 4 zoenen per man afscheid van ons nam....

Het is een lang verhaal geworden maar ik moest er ook wat toeristische informatie instoppen.