DUITSLAND en OOSTENRIJK

Op maandag 20 mei vertrokken we naar Duitsland. Gert had er zin in en pas na 678 km besloten we in Dietfurt a.d. Altmühl te overnachten op een mooie camperplaats aan een kanaal. Er was een kleine bar met terras bij, dus daar kreeg Gert zijn verdiende biertje, een Weissener! We zaten daar lekker in het zonnetje en genoten van het weer op reis zijn. De volgende dag waren we vroeg wakker en al om 8 uur werd de auto weer gestart en maakten we een lange reisdag door Oostenrijk (waar we wel een vignet kochten en meteen ook maar een apfelstrüdel bij de koffie namen..)

HONGARIJE

We stopten pas na 636 km in Hongarije ( ook hier kochten we aan de grens een vignet, dat is nodig om op de snelwegen te kunnen rijden..) aan het Balatonmeer. In het plaatsje Keszthely vonden we een mooie camping aan het water. Het zonnetje scheen nog en de temperatuur was er heerlijk. Meteen waren de koude dagen in Nederland weer vergeten! We hadden onszelf een rustdag beloofd en na een zonnig ontbijt fietsten we naar het stadje, wat ruim een kilometer verder lag. Een leuke plaats en ook wel toeristisch hoewel het seizoen duidelijk nog niet begonnen was. We maakten er echt een rustdag van en hebben veel gelezen en gedut…

We borrelden in het stadje en toen het etenstijd werd vonden we een restaurant aan de rand van het meer en zaten buiten op het terras te genieten van onze laatste dag en avondmaaltijd zonder het (verplichte) gezelschap van een groep. Maar toen er nog een echtpaar een zonnig plekje zocht en dat alleen nog de lege stoelen bij onze tafel bleken te zijn, hebben we ze laten aanschuiven en hadden zo een gezellige maaltijd met ze.

Donderdagmorgen (23 mei) werden we wakker door de harde wind die over het meer blies. We pakten onze spulletjes weer in en vertrokken richting Kis Balaton, oftewel het kleine Balatonmeer. Dit is in tegenstelling tot het grote Balatonmeer een groot natuurgebied met veel rietlanden, een meer, rivier en dus veel vogels! Kostje voor Gert! We wandelden op het eiland Kanyavorisz en bij de rivier Zala. Daarna gingen we naar Balaton szentgyörgy en Vörs, wat een prachtig gebied is en waar uitkijktorens staan. Gert zag veel soorten waaronder witoogeenden, dwerg aalscholvers, ralreigers, kwakken, krooneenden, grote- en kleine zilverreigers, bruine kiekendieven, grote karekieten e.d.

Na zo’n dagje genieten van de natuur eindigde onze dag in Kisbarapaty, wat maar 90 km van het Balatonmeer af ligt. De officiële aankomstdag voor de groep was vrijdag, maar op twee stellen na bleek de hele groep die dag gearriveerd te zijn en ze zaten net allemaal aan het welkomstdrankje toen wij arriveerden. Zo maakten we meteen kennis met ineens een flink aantal mensen. Want 10 campers klinkt als weinig maar dat betekent wel weer 20 mensen en dat is best veel… De camping Jó Napot, wat het Hongaars is voor Goedendag, ziet er bijzonder uit. (www.jonapot.eu) De eigenaars zijn duidelijk verzamelaars en je treft hier dan ook de vreemdste dingen aan. Maar allemaal heel smaakvol… de kippen huizen in een kleine caravan, met rode gordijntjes! Er staan 2 Yurttenten op het terrein, maar ook wat trabantjes waarvan een met een etalagepop als bestuurder..De bekende paddenstoelen van de ANWB zijn her en der in het gras geplant en wat richtingaanwijzers die verwijzen naar bekende plaatsen in Nederland en België. De camping bestaat uit mooi aangelegde terrassen en zo heeft hier niemand last van elkaar, maar iedereen heeft wel een mooi uitzicht over het dal en de helling met veel bomen en vogels. De wielewalen vliegen over en weer en het is genieten van hun prachtige roep, dudeljoho is hun lied en de zomer is in het land. De korte broeken en hemdjes kunnen uit de kast!

Inmiddels is het zondag en hebben we de eerste excursiedag erop zitten die zeer geslaagd was. We gingen met een bus naar het Balatonmeer, met de pont gingen we naar de overkant waar we het plaatsje Tihány bezochten. We aten soep, natuurlijk Goulash, bezochten een burcht in Szigliget en proefden er wijn en ijs. We hebben al twee keer gedineerd aan de Hongaarse tafel op de camping en zo bijzondere gerechten uit dit land kunnen proeven net als de Palinka, wat hier het drankje uit de kleine glaasjes is. We worden echt verwend door Esther en Henk de Vries die de Nederlandse eigenaren van deze camping zijn. Ze doen ontzettend hun best om het ons in alles naar de zin te maken! We kennen nu wel de gezichten van de mensen uit de groep, de namen is nog wat moeilijker. Er wordt gezellig gekletst en ook vaak gelachen, dus ik denk dat het wat betreft de groep best goed gaat komen. Alhoewel de eerste al weer naar huis is vertrokken, omdat ze te veel heimwee had.

Zondag 26 mei, dat was een vrije dag en omdat het 's morgens regende kon ik de site bijwerken, 's middags deden we nog een wandelingetje en 's avonds gingen we weer met z'n allen aan tafel voor de hertengulash!

Hij was heerlijk werd me verteld. Voor mij hadden ze een lekkere schotel gemaakt van champignons en gegrilde groenten. De maaltijd werd weer afgesloten met een lekker toetje en daarna nog een kopje koffie en natuurlijk zou ik bijna zeggen napas 4 dagen...! een palinka!

We zaten wel erg veel met elkaar aan tafel deze eerste dagen maar het leuke was wel dat je elkaar dan meteen ook wat beter leerde kennen. En het hield nog niet op want ook op de reisdag, maandagmorgen gingen we voor vertrek nog eens met z'n allen aan het ontbijt... Ook dit was weer geweldig verzorgd, misschien zelfs wel een beetje té? Ook kreeg je per stel nog een cadeautje mee, een fles wijn, twee kleine borrelglaasjes en twee miniflesjes Palinka... Het is niet te hopen dat deze verzorging de rest van de reis zo blijft want dan moet er weer een nieuwe garderobe worden aangeschaft...

De reis ging naar Magyaregregy naar camping Mare Vara. Vorig jaar zijn wij samen op deze camping geweest en bij aankomst stond Carla al klaar om ons te verwelkomen, ze herkende ons meteen en we hadden een gezellig babbeltje met haar. We kregen een mooi plekkie toegewezen door Bram, de assistent reisbegeleider. Het weer bleef regenachtig met tussendoor een lekker warm zonnetje. Maar ook voor hier was het te koud en te nat...

De volgende dag (28 mei) stond om half tien de bus klaar bij de ingang van de camping om ons naar Pecs te brengen. We hadden een Nederlandse gids. Eigenlijk doet zijn vrouw het gidsen, maar omdat ze hoogzwanger is neemt hij het over.

Zijn beroep is advocaat in Pecs en na een uurtje met hem te zijn meegelopen kunnen we ons wel voorstellen dat hij een goede strafpleiter zal zijn. Hij kletst ons de oren van het hoofd, maar op een leuke manier zo weet hij ook steeds weer een mooie link te leggen tussen gebruiken hier in Hongarije en Holland.... Hij heeft een enorme kennis van de geschiedenis van Hongarije en van Pecs. Pecs is een heel mooie stad met een groot autovrij centrum en een leuke bijna Italiaanse sfeer en een geschiedenis die teruggaat tot de vroeg Romeinse tijd.

De warme lunch die wij hebben is lekker en goed verzorgd en daarna gaan we nog een halfuurtje door met Robert en hebben we zelf ook nog een uur vrij te besteden voor wij om half vijf weer met de bus teruggaan naar de camping.

De vrije dag die daarna komt vullen we in met een wandeling. We zien een ree en een vos en mooie uitzichten! Je kunt hier bij Mare Vara echt mooi wandelen, wel een beetje klimmen en dalen...En we hadden weer prachtig weer! Die avond gingen we gezamenlijk aan de bonensoep en als toetje was er een optreden van een folklore dansgroep. Zo af en toe ging er wel eens een pasje mis, maar dat gaf er ook wel een bepaalde charme aan..

Terug in de camper bleek dat de muggen intussen hun kans hadden waargenomen en net boven m'n sokken een waar groepsdiner hadden genoten...

Zo werd het donderdag 30 mei en geheel tegen de afspraak in die ik had gemaakt met de reisbegeleiding, was 's morgen onze camper ruim versierd met vlaggetjes en kwamen ze al feliciteren toen we nog aan het ontbijt zaten. Uit volle borst werd het lang zal ze leven gezongen, dat was toch wel weer erg leuk!

Die dag reisden we van Magyaregregy naar Zsana waar we Tineke en Theo weer treffen op Oazis Tanya, ons ook al bekend van vorig jaar! We hebben het er toen erg naar de zin gehad dus gaan we er met plezier nog een keer naar toe. Ook hier kenden ze ons nog goed en kregen we meteen een dikke kus van Tineke bij aankomst. Onderweg dronken we koffie bij ongeveer de beste bakker van Hongarije in Soltvadkert. We moesten er 25 km voor om rijden, maar dat was het zeker waard. Ook dit adres kenden we nog van vorig jaar... Op het eind van de middag na aankomst hadden we een welkomstborrel van Theo en Tineke met ieder twee drankjes en allerlei hapjes. De laatste dag van mei namen wij een vrije dag terwijl de anderen naar het openluchtmuseum gingen. Het was prachtig weer en wij stapten de puszta op. We deden een flinke wandeling en genoten weer van de prachtige natuur. We zagen de bijeneters, de hop en de scharrelaar. Veel reeënsporen, zelfs ook de sporen van een hert. De euphorbia kleurde sommige stukken van de puszta groen/geel.

De salvia's deden een tintje paars. De wilde vlas met zijn bleekblauwe, tere bloemetjes op dunne steeltjes zwaaiden in de wind. En wat ik wel heel bijzonder vind, ik vond ook een rood bosvogeltje in een stukje bos. De keizermantel ( vlinder) liet zich vaak zien en ook goed fotograferen. We aten 's avonds bij Tineke asperges. In Hongarije mogen ze maar tot 1 juni gestoken worden.

Zaterdag 1 juni, het vannacht geregend en ook de morgen begint vochtig. We gaan met taxibusjes naar de markt in Kiskunhállas. Altijd leuk om naar markten te gaan, vooral in deze landen. Er staan daar boeren die drie preien, een bos worteltjes en wat tomaten te koop hebben, of alleen maar een paar koolrabi of zo. Aandoenlijk om te zien. Vandaag is het weer niet erg warm, maar wel droog met zo nu en dan een zonnetje. De meeste mensen van de groep gaan met Tineke een wandeling over de Puszta maken, wij kiezen ervoor om met z'n tweetjes te gaan, we kennen de weg inmiddels op ons duimpje en we hopen zo wat meer te zien. We hebben nog een tijdje in het gras gezeten in de hoop de kleine klapekster te zien. Vorig jaar had hij hier een nest en konden we hem goed op de foto zetten. We hebben hem helaas deze keer niet kunnen noteren...

En zo kwam dan weer de dag van het afscheid van Theo en Tineke en vertrokken we naar Roemenië. Eerst bezochten we nog een natuurgebied net boven Szeged. We zagen er verschillende kwakken, de witoogeend, zwartkopmeeuwen, purperreigers en een boomvalk. We waren nog maar net uitgekeken toen het weer begon te regenen.

ROEMENIË

Zo reden we op zondag 2 juni, in een harde regenbui Roemenië in. Voor 10 euro kochten we een vignet waarmee we de komende maand op de snelwegen kunnen rijden. Er veranderde niet echt veel met het binnenrijden in dit nieuwe land. De weg was wel wat beter en de automobilisten wat asocialer in hun rijgedrag.. Het zijn hier echt wegpiraten, ze rijden veel te hard, halen onverantwoord in en snijden je behoorlijk als ze weer invoegen. Je ziet heel veel politie die langs de weg staan te controleren. We worden dan ook regelmatig gewaarschuwd met knipperlichten door de tegenliggers. Een beetje net zoals dat vroeger bij ons ook vaak ging. Onze eerste kampeeradres in Roemenië was Raste Roemenië in Minis. http://www.routeroemenie.nl/

Dit is een camping van de SVR. De camping is gekoppeld aan een project voor een weeshuis daar in de buurt. De beheerders van de camping zijn dan ook vrijwilligers. En de inkomsten van de camping komen ten goede aan het weeshuis. De camping was een klein rond veld met in het midden een grasveldje met schommelbanken. Na onze aankomst scheen het zonnetje lekker en ieder stel dat aankwam zocht meteen met de stoel een plekje op het middengazon. Ieder nam zijn eigen drankje mee en de een wat worst de ander wat zoutjes en pelpinda's. Toen we allemaal in de kring zaten kwam de campingbaas met zijn zelfgestookte Palinka en zoutjes het welkomstpraatje houden. Jullie begrijpen het al, we aten niet vroeg die eerste avond in Roemenië...

Dit is een terrein dat nu doordrenkt was met water en dat met een leembodem, iedereen die wel eens heeft gekampeerd weet wat dat voor gevolgen heeft... glijden, glippen, slippen en vastzitten met auto, caravan of camper.. Meteen toen we aankwamen werden we door Bram, de assistent begeleider, opgevangen en naar een plekje gedirigeerd. Hij had het helemaal uitgedacht zodat 12 campers zonder problemen op een recht plekje zouden kunnen staan. Want als je eenmaal stilstond was er geen mogelijkheid meer om weer op te trekken. En het verliep goed, iedereen volgde zijn instructies op. We stonden uiteindelijk wel kris kras door elkaar maar het was goed zo. En toen hebben we allemaal een schietgebedje gedaan voor een paar droge dagen..

Maandag 3 juni werden we vanuit Minis met een bus naar de opstapplaats voor de tram gebracht. Het was nog 20 km naar Arad en daar deed de tram een uur over! Na een bakkie koffie met een aardbeientaartje ging de groep uit elkaar en konden we zelf de stad ontdekken. Arad ligt niet ver van de Hongaarse grens. Het is een stad met 185.000 inwoners. In het centrum staan schitterende oude huizen zoals jullie op de foto's kunnen zien, maar... het is wel allemaal vergane glorie, het heeft heel hard een likje verf en wat herstel aan het stucwerk nodig. Het is goed opletten op de trottoirs want soms ontbreken er tegels en zijn er diepe gaten...

De winkels hebben een mode van ongeveer de jaren 50, er waren ook veel kleine winkels die echt van alles verkochten een soort van winkel van sinkel.. De kleding van de mensen is ook wat meer jaren 50. Er wordt nog veel gerookt en we zien ook veel mannen die aan de rand van de samenleving staan, ongewassen en met veel interesse in vuilnisbakken en parkeerautomaten. We zagen ook Roma's, herkenbaar aan hun donkere uiterlijk en kleurige kleding. Een paar mensen van de groep hadden in de stad nog een modern winkelcentrum ontdekt en daar was wel van alles te koop en ook de mode die je nu bij ons ziet. Tegen drieën namen we de tram weer terug en 's avonds kregen we van de gastheer op de camping soep en wat Roemeense hapjes. Later gingen we nog aan de wijnproeverij. De camping ligt midden tussen de wijngaarden en zo leerden we het verschil tussen de verschillende wijnen uit die streek kennen.

Helaas begon het 's nachts weer te regenen en dat zag er niet echt goed uit voor ons vertrek... Aangezien er ook een hele rij campers op het pad stonden moesten we op elkaar wachten. Net toen de eerste camper gereed was om te vertrekken kwamen er drie auto's met daarachter flinke caravans het terrein oprijden.. nog voor 10 uur 's morgens... Ze blokkeerden onze weg naar buiten en voor hen was er geen plaats als wij nog niet waren vertrokken.. En er stonden nog 8 combinaties, buiten de camping, op de weg te wachten.. De eerste auto had een Frans nummerbord en de rest was Engels. Het duurde niet lang of de irritaties liepen hoog op. Ze waren niet van plan om mee te werken en bleven flink in de weg staan.. De stemmen gingen wat luider klinken en de manoeuvres met de caravans werden wat roekelozer en uiteindelijk konden wij dan toch van het terrein af. De gastheer drukte ons in al het tumult nog een fles wijn in de hand en nog helemaal verbaasd hoe dat allemaal ging met die Engelsen gingen we op pad.. ( Later hoorden we dat deze mensen Roma’s waren en dat ze na enkele dagen door de politie van de camping verwijderd zijn nadat ze allemaal gratis hun was hadden gedaan en het terrein aan gort hadden gereden…)

Op dinsdag 4 juni gingen we weer op weg naar het volgende kampeeradres. Naar Saliste, we gingen naar camping Salisteanca. http://www.salisteanca.com/ Deze camping is de kleinste op deze reis en we zullen er net op passen..

We stopten onderweg in Alba Ilulia. Dit is een voormalige hoofdstad van Roemenië. In de stad vind je een prachtige citadel.

Het grondplan van deze citadel is een ontwerp van de 18^e eeuwse Italiaan Giovanni Morando Visconti en bestaat uit een zevenpuntige ster. Dit had hij afgekeken van Vauban, de militair architect van Lodewijk de XIV van Frankrijk. Het ziet er allemaal prachtig gerestaureerd uit. Op het plein vind je veel mensgrote beelden die op een leuke manier zijn neergezet.

Er staat een orthodoxe kathedraal en ook een Rooms-katholieke kathedraal die vorig jaar 1000 jaar oud was. Ook het stadje is een bezoek waard. Terrasjes en restaurants... en free WIFI in het centrum! Op het eind van de middag arriveerden we op de camping. Nadat we ons hadden geïnstalleerd was het al weer tijd voor de welkomstborrel. De eigenaars van de camping, Julian en Alexandra heetten ons welkom en dat deden ze met kersenpalinka en een palinka zonder kleur maar jeneversterk!

Er waren ook wat luchtige deeghapjes waarvan een van de ingrediënten vlierbloesem was. Er was ook vlierbloesemlimonade die heerlijk smaakte. Nadat iedereen de twee welkomstpalinka's had genuttigd zat de stemming er goed in. Iemand had nog borrelnootjes gevonden en een ander ook nog wat worst...Goed, we zaten die avond weer laat aan de avondmaaltijd!

Woensdag 5 juni hadden we weer een excursie, dit keer gingen we met een busje naar Sibiu.

Sibiu, dat vroeger Hermannstadt heette, was de belangrijkste stad van Saskisch Transsylvanië. Het is een van de grootste middeleeuwse steden van Roemenië. Ooit had de stad drie concentrische ringen van vestingmuren. Sommige delen zijn bewaard gebleven, evenals een aantal prachtige pleinen en pleintjes, trappen en bastions. Ze dateren uit de 13^e tot 18^e eeuw. De stad is kort geleden culturele hoofdstad geweest, samen met Luxemburg. Dit houdt in dat er heel veel gerenoveerd en opgeknapt is. Deze stad was dan ook een vreemd contrast met de stad van een paar dagen geleden, Arad.

We hadden een prima gids die met veel enthousiasme een stukje van de geschiedenis van deze stad aan ons uitlegde. Ze vertelde ook de kleine bijzonderheden zoals de kleine raampjes in de daken die de ogen van de stad worden genoemd.

Op de foto’s zien je duidelijk waarom. Zo vertelde ze ook dat in deze stad vroeger alleen Duitsers woonden. Ze hadden mooie rijk versierde huizen en per huis woonde één gezin. Toen het communisme kwam, werden veel van deze huizen met de grond gelijk gemaakt en in plaats daarvan kwamen er de woonkazernes waar wel 6 tot 8 gezinnen in gehuisvest werden. De Duitsers vertrokken, maar ook een deel van hen werden gewoon verkocht aan de Duitse staat... Zo wandelden we met haar door het historische centrum en na een gezamenlijke lunch was het al weer tijd voor de terugtocht naar de camping.

Een dag later gingen we met Julian op pad naar een hoedenmaker. Er werd ons uitgelegd hoe hij vilten herdershoeden en echte zigeunerhoeden maakte. Er lopen hier nog heel veel mannen met een hoed op. Ook de zigeunermannen dragen een hoed. We konden ons daar ook een hoed aanschaffen maar helaas, jullie gaan ons niet met een Roemeense hoed zien...

‘s Middags wandelden we door het dorp, maar werden door een flink onweer weer snel terug naar de camping gestuurd. Op het eind van de middag was er weer een borreluur, dit keer omdat deze dag voor het eerst de groep helmaal compleet was. Een echtpaar was een week terug naar Nederland geweest in verband met een overlijden. Een ander echtpaar was pas een week later ingestapt. Deze camping is klein maar prima, de eigenaars probeerden het ons in alles naar de zin te maken. Ook de voorzieningen zijn prima!

De volgende dag, donderdag 7 juni, vertrokken we met de hele groep weer een deurtje verder...op pad naar camping De Oude Wilg http://www.campingdeoudewilg.nl/

De eigenaars zijn de Nederlandse Manette en de Roemeense Tudor. De camping ligt in Carta, tegen de Karpaten aan. Toen we aankwamen lagen de hoge bergen in de wolken, want het weer wil nog steeds niet zó! Onderweg bezochten we nog het iconenmuseum in Sibiël. Ze hadden hier meer dan zevenhonderd iconen op glas. Veel dateerden uit de vroege 18^e eeuw. Het was zéér de moeite waard om dit eens goed te bekijken. We passeerden nog het openluchtmuseum tegen Sibiu aan, maar het regende weer en dat vonden we geen geschikt weer voor een openluchtmuseum. We kozen ervoor om nog een rondje door Sibiu te doen. Daarna nog een bezoekje aan de Carrefour en zo reden we tegen 16.00 uur de camping op. Er bleek al een grote groep Vlamingen te staan, dus bleef er voor ons een smal veld over. Bram regelde het weer mooi en maakte van de twaalf campers een soort van straatje waar de luifels elkaar vrijwel raakten, zodat je overdekt de straat door kon lopen.

Tegen 17 uur kwam Manette zich voorstellen met de gebruikelijke Palinka onder de arm... Dus ook nu zat de stemming er weer goed in.. niet alleen door de Palinka, maar ook omdat er een heerlijk zonnetje in ons straatje scheen.

Ze vertelde dat dit dorp voor de helft bestaat uit Saskische, Roemeense bewoners en de andere helft zijn Roma's. Ze legde uit dat wij zeker konden verwachten ze tegen te komen en dat ze dan ook zeker zouden bedelen. Dit is dan niet eens zozeer omdat ze zo arm zijn of nog zaken te kort komen, maar eigenlijk meer uit gewoonte. En dat ze hierin ook zeer vasthoudend zijn.. We hoeven geen schrik voor ze te hebben vertelde ze nog, want er gebeurden nooit geen vervelende dingen. Maar ze zijn toch anders, in hun cultuur en kleding. De Roemenen leven ook eigenlijk niet goed samen met ze, want ze vinden dat deze Roma's vooral in het buitenland een verkeerd beeld geven van de Roemeense bevolking.. Van de andere kant vertelde Manette wel weer waardering te hebben voor mensen dat zij zich aan hun eigen cultuur vasthouden, maar meteen maakte ze toch ook weer het voorbehoud dat als Roemenië een deel wil worden van Europa ook de Roma's concessies zullen moeten gaan doen, want kinderen van 14 jaar uithuwelijken, dat is wel echt verwerpelijk! Maar hoe slecht dat de Roemenen en de Roma's ook met elkaar door de bocht kunnen... als een Romavrouw een lap stof voor een rok heeft gekocht laat ze die rok naaien door een Roemeense vrouw...

Later op de avond moesten we nog erg snel vluchten voor een soort wolkbreuk! We worden er nog handig in... De volgende dag moesten we tegen kwart voor tien de bus in op weg naar Sambata de Sus, waar het schitterende Brancoveanu-klooster staat. Tudor ging mee als gids, hij heeft hier zelf les gehad in icoonschilderen. Het klooster was begonnen met een prachtige orthodoxe kapel in de 16^e eeuw. De laatste jaren zijn daar flink wat gebouwen en een nieuwe kerk bijgekomen. Er komen nu ook bussen vol toeristen. Wij hadden het geluk dat onze Tudor hier een opleiding had gehad, waardoor wij een hoekje bezochten wat onbekend is bij de toeristen, het atelier van de iconenschilders, de boerderij en een kaarsenmakerij. Dat was een mooi hoekje om te bezoeken. Na een eenvoudige maar lekkere maaltijd inde refter, geserveerd door orthodoxe monniken in hun habijt met muts.. was het weer tijd om op huis aan te gaan.

Tegen half vier konden we ons melden in de dorpsschool voor een workshop glasiconenschilderen. We waren wat later door weer een wolkbreuk... Na een rondleiding door de school werden we aan het werk gezet en leerden zo de bijzonderheden en problemen bij het maken van een icoon. Tudor was een geduldige en prima leraar en uiteindelijk gingen we allemaal met een mooi icoon naar huis. Want alle materiaal was ruim aanwezig en de finishing touch was de laatste versiering met bladgoud!! Wie had nu verwacht om dit in het arme Roemenië in een school aan te treffen! Iedereen was super enthousiast over deze middag!