Reisverslag camperreis voorjaar 2011 Frankrijk, Spanje,Portugal.

Vertrek 13 maart.

Voor de eerste overnachting hadden we in het boek een camperplek gevonden in Vendome. We reden er op de TomTom zo heen en wat schetst onze verbazing, geen camper te zien maar het was inmiddels donker dus we zochten een plekkie onder de platanen. Veel gedrup en weinig beeld op de t.v... Dus geen Studio Sport voor Gert die nu net zo nieuwsgierig was naar de uitslag van PSV - NAC. Het is wel weer even wennen aan de ruimte die we nu hebben. In de camper draaien we rond elkaar op een pad van twee en een halve meter lengte en zo'n vijftig à zestig cm. breed. Vanmorgen deden we de deur van een huis achter ons dicht met een enorme hoeveelheid ruimte..., denken we nu.

De dag daarna was het lekker zonnig, we reden naar Pons, die camping kenden we nog van vorig jaar. Maar helaas door een stroomstoring was hij nog niet open. We werden door verwezen naar St. Palais: Chez Gendron. Zo'n 130 km. boven Arcachon. Deze camping is ook van een Nederlandse eigenaar, leuke camping maar niet echt veel te beleven in de buurt.

Weer een dagje verder reden we naar Le Teich. Daar is een vogelpark met een grote parkeerplaats. Het was een halfbewolkte dag. Als het zonnetje doorkwam was het meteen warm, zo niet dan was een warme fleece echt nodig! Bij het park hebben ze ook een kleine gelegenheid waar je ook wat kunt eten, na inspectie van de menukaart besloten we daar te lunchen. Ze hadden nml. lekkere salades, Chaud Chèvre en ook een salade met Gesiers, dat is Gert's favoriete salade. Hij heeft een keer in Frankrijk gevraagd wat Gesiers is, dat bleek slachtafval te zijn... maar het smaakt kennelijk lekker! Voor mij als vegetariër en liefhebber van geitenkaas was het ook een bofje. Het park bleek weer echt de moeite waard. Gert kon na afloop 34 soorten bijschrijven in zijn boekje. Overnachten deden we op de parkeerplaats. We stonden met wel 10 campers daar, dus het was wel vertrouwd.

We sliepen daar heerlijk en vertrokken in de regen naar Urugne. Voor we een camping zochten wilden we kijken in een natuurgebied waar Gert van had gehoord van Pierre en Mieke: Marais de Orx. Het Maison du Parc was gesloten toen we aankwamen maar op een bord zagen we dat er een wandeling van zo'n 5 km was uitgezet. Het waren twee grote meren, met een moerasrand en een rivier. Het was mooi begroeid met veel lage takken boven het water, ik speurde naar de ijsvogel. Die hebben we dan ook gezien en ook een bijna tamme beverrat die lekker aan de kant lag te grazen.

Na de wandeling waren we het eens, we vonden het een mooi gebied maar we waren er net iets te vroeg in het seizoen. Onze overnachting deden we in Urugne , camping La Larrouleta dicht bij de Spaanse grens. Daar konden we weer lekker douchen! Toen we opstonden de volgende dag was de lucht erg donker en dreigend! Het was de laatste kans op een Frans ontbijtje, bij de receptie konden we croissantjes en een stokkie halen en dat was even net zondag! Tot zover Frankrijk!

SPANJE. Het doel was Palencia maar onderweg wilden we nog wat wandelen. In Fuentes de Nava, ook een tip van Pierre en Mieke stopten we. We wandelden door verschillende gebieden naar kijkhutten. Het was een erg mooi stukje natuur, veel water met eilandjes en moerasstukjes. We zagen niet zo heel veel vogels. Gert hoorde wel de waterral, we noteerden ook de grauwe gors en de rietgors. Ook de wintertaling, die zagen we overigens eigenlijk overal. Het was echt de moeite waard! Dit gebied ligt ten noord-westen van Palencia en in die stad stopten we aan het eind van de middag op een camperplaats. We konden het makkelijk vinden, op de coördinaten en ook op de borden in de stad. Het kostte ons 0,0. De camperplaats lag dicht bij de stad dus daar zijn we nog even heen gewandeld. Een flinke stad met veel winkels!

vrijdag 17 maart: Palencia; Ik had het al kunnen weten, het was deze nacht wel erg lekker om dicht tegen elkaar te liggen. Bij het ontbijt controleerde ik de thermometer: 5 graden! Dat zijn we echt niet meer gewend. Want wanneer is het thuis, binnen, nu 5 graden? We zijn verwend, met een cv die het computergestuurd op 15 graden houdt...Wat is een kopje thee dan lekker om vast te houden. We besloten maar niet te lang te wachten met vertrekken... dan kunnen we de kachel aanzetten en heerlijk opwarmen. Dat werkte prima en met Willem Vermandere op de radio, eindelijk... reden we door een mooi landschap richting Segovia. Uitgestrekte gebieden, heuvelachtig, groen en onbebouwd passeerden we. Mooi is dat die eindeloze lege vlaktes, puur natuur. Af en toe ligt er een dorpje op een heuveltop. Je ziet er dan steeds een kerkje met zo'n karakteristieke Spaanse toren met ooievaarsnesten boven uitsteken. In de verte de Sierra de Guadarrama, met besneeuwde toppen. Er ligt echt nog veel sneeuw op! De ceedee van Willem heet 'Onderweg' en dat zijn we. Zonnetje op het dak, mooie landschappen, lekker luistermuziekje en het gevoel dat het zo goed is... Dat je dit heel lang kunt volhouden... Maar we rijden rond 12 uur Segovia binnen. Het is even zoeken naar een parkeerplaatsje. We liepen de berg op en ineens, de hoek om en daar zagen we het historische deel van het stadje liggen boven op de berg. Een grote kathedraal, met veel torens. veel torens. Dus dat wilden we wel zien... Eerst passeerden we het Aquaduct.

Oorspronkelijk was het 16 km lang, nu nog 750 meter. Het is twee lagen hoog en bestaat uit ongemetselde blokken graniet. Enorm, en heel indrukwekkend zo bij de entree van de stad. Wij gaan door de hoofdstraat op zoek naar de kathedraal en vinden hem op het Plaza Mayor. Een mooi plein met veel geknotte platanen en bankjes rondom nu in een heerlijk zonnetje. De terrassen beginnen net vol te lopen. Eerst gaan we voor de kerk. We betalen de entree en al na een paar stappen hebben we het door, deze kerk is net een ijskelder. Gelukkig hebben we de truien meegenomen! De kerk is prachtig en er is een overdaad aan met bladgoud bewerkte kapellen in de kerk! De beelden en de schilderingen, ongeveer uit de 15^e eeuw zijn mooi. De eerste kapellen doen we nog uitgebreid, maar hoe verder we komen hoe sneller we gaan... en na de laatste rennen we bijna de kerk uit, snel het zonnetje in.... We waren weer net zo koud als tijdens het ontbijt in het campertje... Het zonnetje deed al snel wat de kachel in de camper ook kon... ons opwarmen!

Toen waren we warm maar kregen we ook trek, we vonden een restaurant wat buiten het toeristische deel van de stad. Nu bleek dat Gert's kennis van het Spaans nog niet zo slecht was... We kregen snel een tafeltje en deden ons tegoed aan de raciones!

Het is goed te merken dat we hier zuidelijk zitten, het zonnetje heeft veel kracht en het was gisteren pas tegen half acht donker... We besloten de dag op een camping in El Escorial,( in het campingboek staat hij onder Madrid) een reuze camping en dan bedoel ik reuze groot! Dat viel een beetje tegen..., wij waren de eerste op een veld waar er zeker wel 400 kunnen staan. Heel veel geknotte platanen die er nu wat stakerig bij staan, de helft zijn overdekte plaatsen. Maar goed, het was half zes, het zonnetje scheen nog steeds, dus we installeerden ons. De plaats werd echt aangewezen, je zou zeggen, keus uit 400 maar nee, we moesten op nr. 1426, recht voor het toiletgebouw gaan staan. Nu hadden ze misschien eens goed naar ons gekeken op de receptie en toen hebben ze vast gedacht laten we die oude mensen maar dicht bij de toilet zetten! Het nummer waar we op staan doet vermoeden dat er nog meer van deze veldjes zijn! Gert zette thee en ik poetste de ramen en later zaten we lekker in het zonneetje, truien uit, het leven is zo slecht nog niet! Morgen gaan we de omgeving verkennen!

Zaterdag 19 maart. We kregen al snel buren, die wel meteen weer al hun gordijnen sloten en ook de deur...moesten wij nu net weer treffen.. maar verderop kwamen nog heel wat caravans te staan. Kortom er kwam wat beweging op dat gróóte lege veld. Het weer werkte ook goed mee, een stralend blauwe lucht zonder een enkel wolkje.. We koesterden ons in de zon en lieten zo de dag verder voorbij gaan. De volgende morgen was het weer zéér fris, rond de acht graden. Maar al snel kwam het zonnetje wat dichter bij de camper en konden we voor het eerst deze reis ons ontbijtje buiten doen! Weer een blauwe lucht dus dan begint toch de huisvrouw actief te worden. De wasmand was net zo ver gevuld dat het nog leuk leek hem even aan te pakken.. Terwijl ik met de handen in het sop stond, vond Gert steeds kledingstukken die ook wel een sopje konden gebruiken, maar alé, ik was toch bezig. Zo was de morgen zo om.

We hadden een oud caravannetje achter ons staan waar ze een grote tafel hadden opgesteld met daarop de kookplaat. Er stond een Spaanse met Rubensvormen lekkere dingen te bereiden. Daarbij had ze de radio op iets meer dan campingvolume aangezet. Ze kon hier nog moeiteloos bovenuit zingen! En als er dan zo'n mooie Spaanse aria weerklonk deed ze er wat danspassen bij terwijl ze in de pan bleef roeren! Lekkere luchten bereikten ook ons plekje... Haar man had een mooie hoed op, zijn vormen waren ook weelderig wat wel weer mooi bij zijn 'Onslow' hemd paste. En natuurlijk een korte broek, net niet helemaal kort en ook net niet helemaal passend! Hij bekeek zowel zijn vrouw als de gerechten in de pan met duidelijk genoegen!

Met dit soort taferelen vergeet je verder nog op pad te gaan. Overal draaiden de BBQ's en kropen families bij elkaar onder de luifel. Of het aan de drank ligt of dat Spanjaarden en Italianen altijd wat harder praten, ik weet het niet..

We besloten toch om nog even te gaan kijken of het Palaccio in El Escorial met de fiets te bereiken was. We namen het zandpad achter de camping en fietsten door een mooie landelijke omgeving maar we kwamen niet in de buurt van El Escorial.

Het was wel een mooie rit, we passeerden ook nog een ruïne van een villa waar Gert zo'n 18 ooievaarsnesten op telde. Dat is wel mooi hier in Spanje, hier zie je nog vaak oude gebouwen, huizen, boerderijen of kerken die langzaam vervallen. Niemand ruimt ze op, en langzaam aan neemt de natuur ze in gebruik. Deze keer de ooievaars, met hun medebewoners in de nesten.

Nu denk ik ineens aan het lege ooievaarsnest wat we in Segovia zagen. Het stond bovenop een groot gebouw in het centrum, een ijzeren vorm, geschikt voor de ooievaars om er een nest van te maken. Er zat ook een ooievaar naast, terwijl ik het zo bekeek trok ik de conclusie dat het vast een mannetjes ooievaar was die naast het nest zat te wachten tot een vrouwtje met de nodige takken aan zou komen vliegen. Dit mannetje, zo dacht ik, kwam net helemaal uit Afrika vliegen en daar had hij gezien dat het de vrouwen zijn die met het hout slepen...!

Zondagmorgen leek ons heel geschikt om het grote paleis te gaan bezoeken. Het bleek een goede gok, lekker rustig. Na ons eerst behoorlijk te hebben ingespannen om er te komen, namelijk zes kilometer heuvel op en af fietsen, het was in ieder geval wel goed om de versnellingen op de fiets weer eens uit te testen! Het laatste stukje hebben we toch maar te voet gedaan, onze kuiten moesten duidelijk nog even wennen! Het paleis van Filips II was zeer de moeite waard! Veel mooie schilderijen, ik vond de gobelins erg mooi. Er was er een die in de stijl van Breughel was gemaakt. Het waren voornamelijk Vlaamse kleden. Het mausoleum was ook geweldig, je daalde af op een marmeren trap met marmeren muren om je heen. Helemaal beneden in de kelder stonden dan de kisten van alle koningen en koninginnen. Geweldig mooi, veel marmer en veel goud! Ook de bibliotheek vonden we overweldigend, vol met handgeschreven boeken, getekende letters versierd met goudverf. Ook stonden er veel oude globes en natuurlijk zoals in veel andere zalen ook hier prachtige schilderingen op het plafond. De basiliek was volgens Gert het mooiste! Het is echt een aanrader om daar eens te gaan kijken. De rest van de dag brachten we weer door op de camping, helaas waren onze buren al vertrokken dus moesten we haar dans, zang en lekkere luchten missen...

En dan is het maandag, 21 maart! Er is er een jarig hoera! Veel sms-jes en Oma belde voor de eerste keer op Gert's mobiel. Na het ontbijt vertrokken we naar Ávila. Dat was een dik uur rijden hoog door de Sierra Guadarrama. We hadden eerst nog een mooi uitzicht op El Escorial. We stegen behoorlijk, op een gegeven moment hadden we zowel links als rechts besneeuwde bergtoppen. De eerste gieren dienden zich aan. Ávila is een mooie, hooggelegen stad. Het centrum van de stad wordt omgeven door de best bewaarde middeleeuwse muren van Europa. De muren uit de elfde eeuw zijn meer dan 2 km lang. Ze worden onderbroken door 88 stevige torens. De muur is op rotsen gebouwd, dit is echt goed te zien. De muren waren net gerestaureerd. Dat was voor ons wel jammer want het was nu of ze er net waren neergezet. Keurig schoon, geen mosje en geen plantje groeide erop. Je hebt dan wel veel fantasie nodig om je voor te stellen dat ze al 10 eeuwen oud zijn. We zochten, ook een beetje vanwege de verjaardag, een terrasje in het zonnetje maar het is duidelijk dat je hier beter niet op maandag kunt zijn. Je mag dan niet boven op de muren lopen en er zijn dan ook veel restaurantjes dicht! We vonden er toch nog wel eentje waar we lekker hebben gegeten. Ons slaapadres hadden we gepland in Montfragüe, ongeveer 2 uur rijden. De weg liep eerst over een pas tussen de Sierra de Guadarrama en de Sierra de Gredos. Het was een prachtige rit door de bergen, de weg was goed. De TomTom was het er duidelijk niet mee eens en wilde ons steeds naar de snelweg hebben, maar de weg door de bergen was goed te doen! Door de Valle de Jerte reden we naar Plasencia. We zagen de blauwe eksters al in de bermbegroeiing. In de Valle de Jerte reden we kilometers lang (20?)door bergen, begroeid met kersenbomen, helaas nog net niet helemaal in bloei. Als dat wel zo is moet het hier werkelijk prachtig zijn. Tegen de berghellingen zijn terrassen gemaakt waar de kersenbomen zijn geplant. In Plasencia zochten we zonder succes naar een grote supermarkt en pas tegen 19 uur arriveerden we op de camping; Parc Natural de Montfragüe www.camping monfrague.com in de gemeente Malpartida de PLasencia. We komen hier nu voor het derde jaar! Bij het oprijden van de camping hoorden we de koekoek roepen, de ooivaars zaten ook weer saampjes op hun nest, het glaasje kon worden ingeschonken en we konden gaan proosten op de jarige!

Het werd verder een weekje genieten van de natuur. De eerste dag zijn we op de camping gebleven en hebben een beetje aangerommeld. Het leek wel een dagje vakantie... Daarna zijn we het park ingegaan en hebben we de bekende plekjes bezocht en de vogelscore liep rap op. Het is een mooi park, heuvelachtig, met in de diepte de rivieren. Op de hellingen bloeiden de gele en de witte brem. De Cistus had al een enkel bloemetje. Verder bloeide de paarse heide, struiken van ongeveer een meter hoog. Op veel plaatsen bestaat de oever van de rivier uit hoge rotsen. Daar nestelen o.a. de zwarte ooievaar en heel veel vale gieren! We hoorden ieder jaar weer dat er hier otters in de rivieren zitten. In alle folders kom je dan ook foto's van ze tegen. Ieder jaar weer speuren we al de in aanmerking komende plekjes af maar helaas... Maar nu, Gert had echt een superdag... hij staat onder een olijvenboom de vale gieren en een slangenarend boven de rotsen te fotograferen als ineens de kruin van de olijfboom boven hem begint te schudden... er was een vale gier in geland die er een geschikte tak voor zijn nest uit haalde... Nog maar net van de schrik bekomen, hij had er wel een foto van gemaakt, zag hij een otter in de rivier zwemmen, met een vis in zijn bek. Hij zwom naar de kant, de otter dus, en begon daar zijn hapje op te peuzelen.

Het was ook nog een dag zwaar bewolkt met een koude wind, we hebben toen 's middags vanaf de camping een wandeling gemaakt en daar ontdekte ik de eerste orchidee van dit jaar. Het bleek meteen een nog niet eerder gevonden soort te zijn dus dat was wel erg leuk.

Orchis Champagneuxii

We hebben ook nog een dagje door het park gereden en o.a. de Peña Falcon bezocht. Het is daar altijd erg koud, een echt tochtgat, maar wel erg veel vogels. Héél véél vale gieren cirkelen altijd om de rotsen, die vinden die wind wel fijn, kunnen ze lekker opstijgen. De blauwe rotslijster meldt zich ook altijd. Gert ontdekte nu ook de nestplaats van de roodstuitzwaluwen( geen grapje!) Dat komt wel goed uit dat hij dat weet. Over een paar weken is hij hier met de vogelmaten en met een beetje geluk zijn de jongen dan nog niet uitgevlogen. We zagen veel nieuwe soorten deze dag. Ik heb er al een paar genoemd maar kan daar nog aan toevoegen: aasgier, grijze gors, kwartel, kleine zwartkop, roodborsttapuit, rode patrijs, roodkopklauwier, graszanger, dwergarend, blauwe kiekendief en een slechtvalk die aan het stunten was met een paar vale gieren! Zijn lijstje staat nu op 125 soorten, hiervan zag hij er 86 in Spanje.

Terug op de camping zochten we een ander plaatsje, een beetje meer centraal want morgen komt de Nederlandse camperclub weer! Het plekje dat we in gedachten hadden bleek het toch niet helemaal. We stonden daar onder een grote boom met ook nog een boom naast ons die het avondzonnetje van ons weghield. Ja, jullie denken daar thuis allemaal simpel over, je komt aan en zet je campertje op een mooi plekje in de zon... zo eenvoudig is het lang niet altijd...We zochten maar weer snel ons oude plekkie op, dat gelukkig nog vrij was. We borrelden in het late zonnetje en toen we naar binnen gingen bleek er een Spaanse caravanclub gearriveerd. Al 2 dagen stonden er 5 combinaties daarvan op ons veld en nu bleken er daar nog 6 bij te komen... We zagen ze allemaal schuiven en draaien om een mooi en toch ook gezellig plekje bij elkaar in de buurt te vinden. Het resultaat is dat we nu buren hebben, zo dicht bij dat ze maar en metertje van ons vandaan slapen.... Ik ben benieuwd of de buurman ook snurkt...

Het is maandag, misschien wel een leuke avond om in het campingrestaurant een hapje te gaan eten. Zo gezegd zo gedaan. We hebben eerst goed honger gekregen omdat we moesten wachten tot 20.00 uur. Dan gaat namelijk het restaurant pas open. We dronken in de camper vast een aperitiefje en ook een tweede. We staan hier nu precies een week en we hebben hier al vaker gekampeerd dus we kennen het al een beetje. De obers in de bar zijn ook de obers in het restaurant. Wij treffen altijd de wat Bourgondisch uitgevoerde ober. Er loopt ook altijd een wat ouder (wij zijn daar wat voorzichtig in nu we zelf boven de zestig zijn...) echtpaar rond, al jaren. Als je hier dan wat vaker komt ga je toch een beetje speculeren, we zijn nu zover dat we denken dat dat echtpaar de eigenaars van de camping zijn. Ze zijn vaak aanwezig en bemoeien zich met de bar en ook met het restaurant zonder echt mee te werken... Goed terug bij de tafel.. we komen het restaurant binnen en zonder er een woord aan te verspillen maakt onze Bourgondische ober met een breed armgebaar te kennen dat we uit álle tafels kunnen kiezen.. Wij nemen die het dichtst bij de brandende kachel! Na enige tijd komt hij terug en geeft ons, weer zonder een enkel woord, het menu. Terwijl we aan het kiezen zijn krijgen we een mandje brood op tafel geschoven, ook zonder woordjes. Na ons ruim de tijd gegeven te hebben om te kiezen, komt hij met een notitieboekje en een pen in de hand naast ons staan en kijkt ons verwachtingsvol aan. Wij vertellen in het Spaans wat we willen eten en hij schrijft het op. Oh ja, we denken er nog net aan voor hij vertrekt: het drinken! We kunnen niet meteen bedenken wat we willen, het duurt hem misschien al iets te lang, dan spreekt hij zijn eerste woordjes, vino tinto de Casa zegt hij en hij schrijft het meteen maar op. Wij knikken gelaten... De vrouw van het echtpaar loopt weer door het restaurant, nu samen met onze ober en ineens zie ik het, moeder en zoon! Dezelfde bouw maar ook dezelfde manier van kijken en ik heb haar ook nooit kunnen betrappen op een lachje of een eet smakelijk of een tot ziens. We zijn het wel eens, ze zijn moeder en zoon! Het voorgerecht wordt geserveerd, ja, jullie raden het al, geen woord erbij! Maar dat maakte niet uit, het smaakte goed. Het bord werd leeg weer opgehaald en daar kwam het hoofdgerecht. Gert had een lekkere lap vlees en ik natuurlijk een visje. Ook dit smaakte goed al was dat niet toegewenst door de ober. We kregen er lol in en gingen er echt op letten. Buiten ons zaten er nog een Spaans, jong stelletje en nog een Engels echtpaar die het dagmenu hadden genomen en een fles wijn. Ik dacht dat zij regelmatig een opvlieger had, maar Gert dacht dat het aan de fles wijn lag... We aten heerlijk en toen het bordje leeg was kregen we een nieuw formulier in de handen gestopt. Gert wist ineens het Spaanse woord voor nagerecht, Postres. Hij liet het zomaar vallen en ook nu knikte onze Jorge even. We dachten dat het misschien wel leuk zou zijn om hier een educatieve film op te nemen voor de Rooi Pannen. Er is vast veel van te leren... We bestelden nog een café solo, daar moesten we nog wel even op wachten, want er was net iets over voetbal op de televisie. Die staat hier in Spanje in iedere bar en restaurant luid aan... En in dat sportprogramma zagen we ook nog even een foto van Cruijff voorbij komen. Lekker bakkie, de kopjes zijn hier maar klein en ook nog maar voor de helft gevuld.. De Engelsen waren al vertrokken, ze bleken later nog aan de bar te zitten om daar nog een lekker borreltje te nemen... Het jonge stel was ook al vertrokken.. Wij zaten dus nog alleen in het restaurant dat plaats had voor 92 klanten... De televisie stond nog aan, dus wij pikten nog even het weerbericht mee. De kachel brandde nog lekker, ze kennen hier ook niet echt sfeerverlichting, gewoon boven zo ongeveer iedere tafel twee tl lampen. We boften dat er enkele kapot waren... Uiteindelijk zijn we in de bar gaan internetten. We vonden nog wat reacties op de site, altijd leuk! Dat was een avondje uit eten! We hebben er toch van genoten!

Morgen gaan we weer een wandeling maken. Ook vandaag wandelden we door de bergen. Het is prachtig hier. Zover je kunt kijken mooie natuur om je heen. Je hebt het idee ver te zijn van industrie en steden. En ik geloof dat dat ook echt zo is. We genieten van al de kleine dingen om ons heen, de salamanders in het beekje. De bloemen langs het pad en we zien de vogels in de struiken. Na ons een tijdje stil te hebben gehouden komen ze dichterbij en kan Gert ze prachtig op de foto zetten! We genieten hier eindeloos van. We verkennen een beetje de vogelplekjes voor als de vogelmaten komen volgend weekend! En dat lukt goed, we boffen echt en zien de mooiste dingen!

De steden zijn mooi, je vindt er ook mooie dingen, maar de natuur is toch wel echt ons ding... We boffen natuurlijk ook met een goede gezondheid om dit allemaal te kunnen doen! We hebben inmiddels twee weken hier vol gemaakt. Het weer werd iedere dag mooier en de vogellijst werd iedere dag nog verder uitgebreid. Zo gebeurde het dat we iedere avond tegen elkaar zeiden: 'Zullen we er nog maar een dagje aanknopen?' En zo is het twee weken geworden... De vogelscore is inmiddels 121 in Spanje en 153 soorten in totaal. Gert heeft mooie foto's gemaakt, zoals jullie kunnen zien in de fotoserie. Ook de stand met de orchideeën begint lekker op te lopen. Het is eerst een uitdaging om ze te vinden, dan om ze mooi op de foto te krijgen zodat ze 's avonds met de boeken op tafel op naam gebracht kunnen worden.

We vertrokken op maandag 4 april uit de Extremadura. We hebben de 14 dagen vol gemaakt! Dat geeft een voordeeltje bij het afrekenen... zeven dagen is 6 dus we hadden twee gratis nachten opgespaard! Gert had een leuk contact opgebouwd met de mevrouw bij de receptie, een Belgische die al heel lang in Spanje woont. Dus we zwaaiden nog een keer bij de uitgang en weg waren we. De steppes bij Cáceres stonden op het programma. We begonnen in een schitterende omgeving! Het landschap werd al snel een echte steppe, grote lege vlaktes, wat glooiend. Hier en daar een boerderij en verder niet zo veel. We hoopten op de kleine trap, eventueel de grote.. en nog wat roofvogels bijv. de wespendief! Maar het zat ons niet mee, geen bijzondere vogels, wel wat orchideeën maar geen nieuwe soorten. Bij het speuren naar orchideeën had ik nog wel even een spannend moment: toen ik in een sloot stapte om een plant beter te kunnen bekijken rende er eerst een soort hamster uit en meteen daar achter aan een slang van wel anderhalve meter lang... Oei, en daar stond ik op mijn open sandalen. Maar de slang prefereerde gelukkig de hamster boven mijn tenen.

De weg was erbarmelijk slecht, halfverhard en vol met grote diepe kuilen. Na ongeveer 5 uur kwamen we weer op de gewone asfaltweg, wat een verademing. De auto is nog heel, alleen wel weer wat striping erbij op de zijkanten! We zochten de camperplaats in Cáceres, die vonden we ook maar helaas al helemaal vol! Maar gelukkig is daar ook een camping in die stad. Vorig jaar hebben we daar ook gestaan. Nu kregen we een plekje achterin, onder een afdak! We zijn er maar gaan staan en zonder de televisie hebben we de avond scrabbelend doorgebracht. De volgende morgen kropen we onder het afdak uit en reden richting Alcántara. Een Duitser op de camping in Monfragüe had ons verteld van een rivier vol stervende vissen, honderden, hij had dat daar vorig jaar gezien. Het was heel bijzonder zo zei hij, zeker ook omdat de arenden erboven vlogen! Maar wij hadden die dag al een beetje 13 april, want er ging van alles mis. We reden de weg wel 4 keer op en neer op zoek naar de bewuste rivier. We hebben verschillende riviertjes gevonden in een werkelijk prachtig landschap. Maar niet dé rivier...We gaan daar zeker nog een keer terugkomen! De weg van Garrovillas de Alconétar naar Alcántara de CC 113. Heel veel bijeneters zagen we daar. We stopten voor de lunch net voorbij Brozas, richting Herreruela. Er was daar een grote parkeerplaats bij een klooster annex hotel. Daar zagen we veel kleine torenvalken en Gert kon vanaf de lunchtafel prachtige foto's maken van een tapuit. Werkelijk haar, nee sorry, veer-scherp! De tocht ging verder richting La Codosera, tegen de Portugese grens. Onderweg stopten we nog bij een rivier, we wisten dat daar een vogelkijkhut was. Die was er ook, we vonden hem na een behoorlijke wandeling en een paar natte voeten. Helaas, er was alleen zicht op een grote struik en veel hoog riet! Geen vogeltje te zien. Dicht bij de camper maakte Gert nog mooie close-ups van een gezinnetje roodborsttapuiten. Vader, moeder en twee hongerige jongen! De jongen werden gevoerd en vanaf statief heeft hij hier ook mooie foto's van kunnen maken.

Vanaf daar gingen we op weg naar de camperplaats in La Codosera. En toen kwam die datum, de dertiende weer om de hoek kijken. Nog op de snelweg voor we bij het dorp waren riep onze TomTom dame al: bestemming bereikt... Er was in geen velden of wegen een parkeerplaats o.i.d. te zien. We hebben het dorp via twee invalswegen ingereden, op de laptop werden nog even de coördinaten gecontroleerd maar nee, niet te vinden. En nu kunnen we wel proberen om de weg te vragen, dat hebben we al eens eerder geprobeerd, maar wat we dan als antwoord krijgen is vaak nog een grotere puzzel... We gaven het op, op ons lijstje voor de komende dagen stond ook nog een SVR camping in Portugal. We besloten die te nemen, nog 1 uurtje rijden. De TomTom kreeg weer de coördinaten en daar gingen we. We passeerden een bord Portugal rechtsaf maar onze Belgische TomTom dame was er zeer uitgesproken in... rechtdoor! Zo gezegd, zo gedaan, maar al vrij snel zeilden we een heel klein dorpje in. De straten waren één camper breed, onze camper! Ze wees ons linksaf het dorp in, ik had zo mijn twijfels maar Gert ging toch... Aan het einde van de straat ging de weg over in een grindpad en uiteindelijk een smalle houten loopbrug.. Daar stonden we.. Na twintig keer steken, zoveel leek het in ieder geval wel.. kwamen we gedraaid en we waren net het smalle dorp uit toen de TomTom dame doodleuk zei: 'Omkeren'. Waarop Gert dreigde haar van de voorruit te slaan...

Een uur later stonden we op de camping in Castelo de Vide, El Pomarinho http://www.pomarinho.com/ We waren meteen het 'dertiende' gevoel kwijt, de camping zag er goed uit en we werden hartelijk welkom geheten door Dolf, de campingeigenaar. We kregen een mooi plaatsje met uitzicht op de bergen. De volgende dag kozen we uit de wandelmap die we van Dolf in bruikleen hadden gekregen de uitgebreide wandeling naar het stadje. Bergop, en later ook weer af. In totaal 13 km. De weg voerde over een middeleeuws keienpad dwars door de natuur en eindigde in een kapel hoog op een berg voor het stadje. Onderweg zagen we, heel bijzonder, beflijsters. Het stadje was prachtig het ligt tegen een kasteel aangebouwd.

Smalle steile straten met kleine huisjes, wit met geel geverfd De routebeschrijving van Dolf vertelde ook nog van een goed restaurant om te lunchen. Dat hebben we dus gedaan. Een menu de dia. Niets mis mee, Gert had lams karbonaadjes met rijst en friet. Voor mij een forel met gekookte aardappelen. Er hoorde ook een fles rode wijn bij, dus die hebben we ook maar genomen...Wijn uit de streek, hij bleek 14% te zijn dus we moesten daarna wel weer even op gang komen..!

We hadden besloten het verblijf op Castelo de Vide nog een dagje te verlengen en we deden nog een wandeling, deze keer door de natuur. Door beekjes en rivieren. Gert kon de hulpmiddelen, stapstenen en een houten balk gebruiken. Ik met mijn slecht ontwikkelde evenwichtsgevoel durfde het niet aan en twee keer moesten de sokken en schoenen uit en een keer zelfs ook de lange broek... Twee Belgische buurvrouwen hadden de wandeling een dag eerder gelopen en zij hadden al verteld dat ze de balk op 'hunnen poep' hadden genomen. Het resultaat was een gescheurde broek vanwege roestige nagels die aan de zijkanten van de balk zaten....We liepen door een mooie natuur, een oud kurkeikenbos en door weilanden met koeien en indrukwekkende stieren. Ik ontdekte in een nat grasland nog een groepje Serapia's en een boomkikkertje.

We hadden inmiddels een jonge poes die ons had geadopteerd als ouders. Vooral Gert viel erg bij haar in de smaak. Ze liep hem overal achterna en ook als hij zat draaide ze al kopjes gevend maar om z'n benen. Hoe poesen toch altijd feilloos aanvoelen wie het meeste van ze houd....!

Op vrijdag 8 april was het weer tijd om te vertrekken. We gingen op weg naar Finca La Reina, in Almorahin. http://www.fincalareina.com/ Zaterdag zouden de mannen komen. We deden weer boodschappen, nu in Cáceres en zorgden zo dat we er weer voor minstens anderhalve week tegen konden. Na enig zoeken vonden we de camping. Willem en Tilly, de eigenaars van deze Finca, kwamen meteen kennismaken en we kregen het mooiste plekje op de camping. Op een heuveltje met uitzicht rondom. De bijeneters vliegen steeds over het terrein op zoek naar nestmogelijkheid. De kleine zwartkop nestelt in een struik op de helling achter onze camper. De klapekster heeft een mooi uitzichtpunt in een olijfboom aan de andere kant. De hele dag horen we de hoppen. Het is eigenlijk een klein paradijsje hier! Hier ga ik dan een week doorbrengen. Gert gaat iedere dag met de vogelmaten op stap. Ik ga hier wat wandelen en véél lezen denk ik want er is geen mogelijkheid om te internetten!

De week met de vogelmannen is inmiddels al halfom. Ze genieten met volle teugen. Meteen na het ontbijt worden de auto's volgeladen met telescopen, camera's, verrekijkers en filmapparatuur. Fruit, koekjes en water gaan ook mee. Ze zijn dan meestal nog niet helemaal fris na een gezellig avondje borrelen maar na een paar mooie vogels en wat paracetamol zijn ze er weer helemaal klaar voor. Ze komen vaak pas tegen of in het donker weer 'thuis'. Ze hebben inmiddels 115 soorten in the pocket! Het weer is werkelijk fantastisch. Als echte Nederlanders zeggen wij dan weer dat het wel erg warm is. Maar het is toch prachtig, de hele dag een stralende zon! Willem en Tilly hebben me al een keer meegenomen, wandelen de berg op en ook ging ik met Willem de hond uitlaten. We lopen dan een uur of twee stevig door! Willem en Tilly namen me nog een keertje mee voor een rondleiding in de plaatselijke kaasfabriek waar ze héél lekkere kaas maken. Ik nam er nog een mee, ze zijn van buiten hard, stevig maar van binnen vloeibaar. Je snijdt het kapje eraf en dan kun je je stukje brood er in dopen en smullen maar... Ik ben begonnen aan een boek met zo'n 600 bladzijden, dus vervelen hoef ik me niet! Gisteravond in het restaurant hoorde ik dat ik daar kan internetten, dus ik ga zo aan de wandel, bergaf, zo'n 2 kilometer..

22 april We zijn nu alweer 6 weken op pad. De week met de vogelmannen is ook weer voorbij. Het was erg gezellig. Een heerlijke rommelige drukte 's morgens bij het ontbijt. Na het uitzwaaien volgde er een hele dag die ik zelf kon invullen.. Wandelen met de buurman, naar het stadje voor een bakkie koffie, de boodschapjes doen of een poging tot internetten. Ik had lange dagen vrij want soms vielen ze pas tegen half tien, tien uur 's avonds weer op de klep. Met leuke, spannende verhalen en mooie filmpjes en foto's hadden ze dan weer bij zich. Moe van alle indrukken en dorstig van de warmte! Er werd soms geborreld tot in de late uurtjes bij het geluid van de blaffende buurhond, de steenuil, de dwergooruil en de Moorse nachtzwaluw. Nog nagenietend en alvast weer plannen makend voor de volgende dag!

Deze week was voor iedereen zeker geslaagd! Het aantal gescoorde vogels in een week was 124. Ze zagen ook 3 spelende otters bij El Portilla Tiëtar. Met de meeste stemmen werd de zwarte wouw uitgeroepen tot de vogel van de week, ze zagen hem een vleermuis vangen... De otters tot de mooiste belevenis van de week! Ik ben nu al weer benieuwd naar de presentatie van de foto's en film die deze week zijn gemaakt! Het huisje van de Finca in Almoharin was goed maar eigenlijk qua grootte meer geschikt voor 4 personen. Het is wel zo dat je met dit weer wel het meeste buiten bent.

De vertrekdag werd voor ons en met name voor Gert een echte rustdag. Hij deed meteen een middagdut van wel drie uur... Om af te wennen deden we zondag nog een keertje de lunch in het restaurant in het stadje. Wij genieten weer van onze rust nu de mannen weg zijn... wel jammer dat ze de zon ook hebben meegenomen. Heb ik even niet opgelet... Je denkt dat je een beetje een band met ze hebt opgebouwd in zo'n week maar dan flikken ze dit... En zo moet het wel gegaan zijn, want we horen in de berichten dat het zonnetje in Nederland heerlijk schijnt....We hebben nu 2 regendagen achter de rug en de temperatuur is zeker zo'n tien graden gekelderd. Niet echt een ramp, gewoon weer even wat andere kleren uit de kast en we gaan er weer voor! De spelletjes kwamen te voorschijn en we hebben alweer een stapeltje boeken om om te ruilen op de volgende camping.

We maakten op woensdag de eerste processie mee, samen met Anke en Aad, die ons toch gevonden hebben. Het is gezellig dat ze er zijn. Ook zij zijn echte reizigers en natuurliefhebbers met veel leuke verhalen en natuurlijk ook tips! De processie vertrok vanaf de kerk. Eerst was er een mis en daarna werd het beeld van Jezus met de doornenkroon en het kruis naar een kapel aan de rand van het dorp gebracht. Dit werd begeleid door trommels en trompetten. De processiegangers liepen in paarse pakken met puntmutsen. Als ik dan achter zo'n stoet aan loop krijg ik altijd kippenvel. Het maakt echt indruk. Deze processie is niet te vergelijken met die in Trujillo van een paar jaar eerder. Dat was allemaal veel grootser, maar omdat dit zo klein is is het toch ook weer aandoenlijk. Het sterke geloof is in beide plaatsen hetzelfde.

Paaszaterdag, 23 april. Het weer begint weer wat op te klaren. 's Middags maakten we een mooie wandeling bergop. We hoorden de nachtegaal op verschillende plaatsen mooi zingen. Je kon merken dat het flink geregend had de afgelopen dagen want in de weilanden en op de paden lagen flinke plassen. We zien zelfs ook nog mooie paddenstoelen. Een soort inktzwammen. We hebben ons paddenstoelenboek niet bij want we gingen op voorjaarsvakantie. Maar het is al eens eerder tegen me gezegd, paddenstoelen vind je het hele jaar door..

De nachtmis begon om 23 uur. We moesten ons nog gaan haasten, nog even checken of we wel kerkgeld bij ons hebben en via het kruip-door, sluip-door paadje met behulp van 2 zaklampen stapten we net voor elf uur de verlichte kerk in. De deuren stonden uitnodigend open. We kregen bij binnenkomst een kaars aangereikt. Op het moment dat de pastoor binnen is gaat al het licht uit en wordt de paaskaars gezegend en aangestoken. Alle mensen ontsteken nu hun kaars aan de grote paaskaars. Daarna volgt een zéér lange mis. Om de beurt lezen jongeren een stuk uit, ik denk de bijbel, voor. Daar mogen we bij blijven zitten. Na het verhaal van een of twee jongeren doet de pastoor weer een gebed en dan moeten we gaan staan. Zo hebben we anderhalf uur doorgebracht. We verstonden er geen hout van maar gelukkig hadden we genoeg te kijken. Er stonden twee beelden aan de zijkanten op draagbaren opgesteld. Prachtig versierd met bloemen en kaarsen. Maria had een donkerblauwe mantel aan. Jezus stond er in een soort juichstemming bij aan de andere zijde, ook in de bloemetjes... Er bevonden zich ook aan de zijkanten deuren en binnen konden we al horen dat hier een flinke groep jongeren stond te wachten. Dat konden we niet alleen horen maar ook zien want al na een half uur gebeden en staan en zitten, kaarsje aan en kaarsje uit, kwam de jeugd eens nieuwsgierig binnen. Het leek of ze even kwamen kijken hoever de pastoor gevorderd was. Ze gingen dan even zitten, al helemaal gekleed in de processiekleren, keken eens op hun horloge en gingen dan toch maar weer naar buiten. Dat herhaalde zich nog al eens. Ook gebruikten ze de kerk als doorsteek naar de andere kant. Door de kerk was het duidelijk een stuk korter dan om de hele kerk heen... De moeders of Oma's die in de kerkbanken zaten wenkten een beetje beschaamd naar ze maar dat had geen enkel effect. De kerk was behoorlijk bezet, wij schatten dat het zo'n 90 procent vrouwen waren. En dan met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar! De rest waren enkele mannen en de jongeren die een voorleestaak hadden.

De pastoor en het koor hadden een ding gemeen, ze konden beiden absoluut niet zingen. Er was ook geen enkel instrument dat hun begeleidde, dus misschien lag het daar aan? Ik had de moed al opgegeven dat het nog en echte mis zou worden. Na een hele lange litanie van heiligen, die werden opgenoemd en het kerkvolk steeds antwoordde: bid voor ons, en ik kan jullie verzekeren, ze hebben hier heel wat heiligen... werd het wierookvat gevuld en ruim heen en weer geslingerd, het vat met wijwater werd tevoorschijn getoverd met en soort van kwast.. En voor de tweede keer dit jaar werden we met heilig water besprenkeld. Tegen dat de communie begon werd het ineens aanmerkelijk drukker in de kerk. Ineens waren daar ook veel mannen. Wij verdachten ze er van dat ze tot dit tijdstip van de communie in het café tegenover de kerk hebben zitten kletsen.... Gewaarschuwd door de processiejeugd kwamen ze precies op het goede moment binnen... Ach, ze hebben zelf ook allemaal tot die processiejeugd behoort denk ik zo.

Uiteindelijk kregen we de zegen, we schudden de voor en achterburen in de banken de hand en wensten elkaar Paz. Er werd heel wat gekust maar dat vond ik persoonlijk wel wat snel, we hadden dan al wel 2 uur naast elkaar gezeten, maar toch !We kregen de zegen van de pastoor en konden vertrekken. Meteen stroomden de verklede processiegangers toe en zowel links als rechts werd er een beeld naar buiten gedragen. Alle kaarsen werden weer aangestoken en de groepen vertrokken door de donkere nauwe straten in 2 verschillende richtingen. Achter een hoog opgetild langzaam van links naar rechts schommelend beeld liepen we omhoog en omlaag door de nauwe, donkere, bochtige straatjes.

Af en toe werden de dragers gewisseld. Opeens stond alles stil en werd Maria van haar donkerblauwe, rouwmantel ontdaan en kreeg ze een feestelijke gouden mantel omgeslagen. Ze stond er prachtig bij en we gingen weer op pad. Nog een klein stukje te gaan en we kwamen Jezus tegen. Wat ik dacht dat een juichstemming was was waarschijnlijk de houding van iemand die uit het graf verrijst en ter hemel opstijgt. De twee beelden begroetten elkaar door wat voorover te buigen naar elkaar. De puntmutsen werden afgedaan,en er werd Allelujah gezongen en we vertrokken nu als één stoet weer terug naar de kerk. Het was een speciale belevenis. Hoe lang zal dit hier al ieder jaar zo gebeuren in deze straatjes. De oude mensen die nu met een kaars in de hand achter de beelden aan lopen zijn jaren terug vast zelf ook drager geweest, net als hun opa's en oma's voor hen. Bijzonder om daar een keer deel van te mogen uitmaken...De Pasen is begonnen, om half drie in de nacht waren we terug in ons campertje. De volgende ochtend ontdekte ik vele kaarsvetspetters op mijn broek. Gelukkig was ik nog niet op mijn paasbest gegaan, in mijn goede goed! Ik herinner mij nog van Pasen dat toen ik een jaar of tien was mijn schoenen uit een speciaal potje wit werden geverfd en ik ook mooie nieuwe witte kniekousen aan kreeg. Mijn haar was na een nachtslapen met krulspelden mooi in de krul..., klaar voor de kerk! En heel veel jaren later, toen Harm en Jaap kleuters waren in Emmen, gingen we in de tuin eieren zoeken. De kinderen met hun kleine voetjes in houten klompjes en een dikke winterjas aan want het was ontzettend koud... Allemaal mooie herinneringen en daar voegen we nu weer een nieuwe, bijzondere aan toe!

Op 2^e paasdag zijn van onze heuvel afgekomen en via Badajoz, waar we in een hypermercado van de Carrefour onze voorraad weer hebben aangevuld, de grens gepasseerd en in Portugal neergestreken in Campo Maior. Een leuke kleine camping van de SVR; Os Angus. http://www.campingosanjos.com/ We waren tot het begin van de avond de enige gasten.... Geen heuvel deze keer maar toch ook een mooi uitzicht op de omringende heuvels en ook hier is het tsjoep, tsjoep van de kwartel te horen. Het speciale geluid van de bijeneters klonk ook hier en we hebben een koppeltje steenuilen als buren. We kregen meteen een bakkie thee van de eigenaars, Joris en Solange, in hun gezellige ruimte bij de receptie. Als we nu vannacht gaan slapen zullen we na ruim 14 dagen de gordijnen weer dicht moeten doen. Het is hier ook niet druk maar we hebben toch duidelijk minder privacy!

Ook deze week is nu weer bijna vol. De eigenaars van deze camping zijn alleraardigst. De eerste morgen na aankomst heeft zij ons, geheel belangeloos, een rondleiding door het stadje Campo Maior gegeven. Ze was reisbegeleidster van beroep dus dat kon je wel aan haar overlaten. We bekeken de grote kerk prachtig mooi met alle kleuren marmer. Je hebt hier een grote marmergroeve net buiten het stadje. Het leek wel een kathedraal met hele hoge plafonds, mooie altaren en beelden. Verder zagen we in een rap tempo nog verschillende musea waaronder een waar je kon zien hoe het olijvenpersen in zijn werk ging. We proefden nog een eerste persing en dat was heerlijk. Solange wees ons nog verschillende restaurants aan die zeer de moeite waard schenen te zijn. Maar helaas, onze 'kelder' ligt vol verse groentes van de Carrefour...

's Middags deden we onze eerste wandeling in de omgeving, deze was uitgezet door Joris en erg mooi. Mooie uitzichten en veel mooie bloemen. En eindelijk weer eens een orchidee. Wel een bekende maar toch leuk!. De volgende dag deden we weer een 'Joris' wandeling, geheel de andere kant op met nu een heel ander landschap. Qua vogels was hij ook interessant. We zagen bijeneters bij hun nesten, er vlogen twee grijze wouwen rond en we hoorden in een steppeachtig landschap een paar maal de kleine trap. Ook de kwartel liet zich horen. De klapekster is hier een vaste gast. En ook de roodkopklauwier kan ik nu zonder twijfel herkennen. En op donderdag 28 april werden de fietsen van het rek gehaald, en Gert had er nog een flinke klus aan om ze schoon te krijgen. De ketting werd goed ingevet want na 7 weken achterop in het zonnetje waren ze niet alleen stoffig geworden maar zat er ook geen druppeltje vet meer op...Meteen na het ontbijt vertrokken we op de fiets naar een stuwmeer, acht kilometer van de camping en redelijk heuveltje op en af. Daar aangekomen knoopten we de fietsen met een slot aan een boom en deden weer een 'Joris' wandeling van zo'n 13 km. Eerst door een granietgroeve en later ook nog door een marmergroeve. Intussen liepen we op zandpaden heuvel op en heuvel af. Wij waren de enige wandelaars die door een mooie natuur liepen. Terug weer acht kilometer op de fiets maar nu met andere benen. De weg leek steiler dan op de heenweg... In het stadje, het was inmiddels twee uur en dat is etenstijd, vielen we neer in een restaurantje. We namen een Sopa de Dia, bij aflevering bleek het kippensoep te zijn, jammer voor mij, leuk voor Gert, die had een goed gevulde soep! Gert nam een pilsje en ik een glaasje wijn, dacht ik. Wat is dat dan ineens weer wennen, dat Portugees. Ik kreeg wel een glas maar daarbij een hele fles, heerlijk koele.. wijn! De taal is echt weer heel anders dan Spaans.. tenminste zeker om te horen. Tweede gang, salade, ik dacht dat ik salade met kaas had, maar nee, helaas, weer kip. En Gert tonijn, dus dat werd ruilen. Als afsluiting namen we nog een bakkie DELTA koffie,(die is origineel van Campo Maior!) en de rekening was 18 euries. Het is bijzonder hoe je in Spanje en dus ook hier voor een leuk bedrag kunt gaan eten! Want ik heb nog niet verteld van het brood, boter en de olijven die we kregen terwijl we op de soep wachtten!

Wie had dat gedacht, wij niet.. er is vast iets met ons aan de hand, we bleven ook op camping Os Anjos weer een volle week. En dat voor mensen die als hoogste score 4 dagen hebben staan... Deze reis zit er de gang niet in maar eigenlijk is dat ook heerlijk. We hoeven immers helemaal geen haast te hebben. Na onze wandelingen werd het weer wat minder en dat betekende of 's morgen s of 's middags een buitje. We wandelden een keer naar het stadje Campo Maior. Ik kocht een paar bollen wol en kan nu eindelijk volgens het breipatroon van Ine aan mijn carnavalssjaal beginnen! Ook bezochten we nog een kapel naast de grote kerk. In deze kapel zijn de wanden en het plafond helemaal bekleed met menselijke beenderen. Het plafond is helemaal vol met schedels. Deze beenderen zijn overblijfselen van een enorme brand, na blikseminslag in het kasteel. Een derde deel van de hele bevolking is toen, in de 17^e eeuw, omgekomen. Het was wat luguber, zo'n kapel...

Zicht op Campo Maior Het werd Koninginnedag, in Campo Maior werd die dag 1 mei gevierd. Joris haalde ons op om naar het stadje te gaan. Helaas maakte een regenbui een eind aan de festiviteiten. We dronken een lekker bakkie Delta koffie. Die koffie komt hier uit deze stad. De oprichter van deze fabriek is erg geliefd omdat hij veel werkgelegenheid gaf maar ook zijn winsten weer investeerde in de gemeente zodat iedereen mee profiteerde van zijn succes. De Delta koffie is een mix van 2 soorten koffiebonen, Robusta en Arabica. Dit maakt dat hij niet scherp is. Een bakkie koffie kost hier 50 cent. Het is dan ook een heel klein bakkie,we maar de hoeveelheid cafeïne is gelijk aan de grote bak bij ons... Later op de middag, we waren al weer even terug op de camping, werden we uitgenodigd voor een Laranjabitter bij Solange en Joris. We waren er met 2 andere Nederlandse stellen en het werd een gezellig borreluurtje. Zondag 1 mei was het Moederdag in Portugal. Joris en Solange kwamen een mooie bos wilde bloemen brengen voor de moeders! Ze zijn echt erg gastvrij en doen er alles aan om het je naar de zin te maken! De vogels werkten daar ook nog aan mee, we zaten lekker aan een bakkie thee toen we het geluid van enkele kleine trappen hoorden. Even later zag Gert zowaar een grijze wouw landen op een stroompaal op de camping... Later vloog er ook nog een grote trap over.. We hadden nog nooit de grote trap in Portugal gezien... Ik moet trouwens ook nog even melden dat we tijdens onze wandelingen ook een Egyptische mangoest hebben gezien. We hebben het op internet nagezocht en die komt hier inderdaad ook voor.

Maar dit alles kon niet voorkomen dat we toch op maandag de motor weer startten en na langdurig uitgezwaaid te zijn door Solange en Joris met een pak goede tips voor onderweg , onze weg weer vervolgden.

Lees verder in deel 2 van dit verslag.